Thursday, December 24, 2009

Εννέα [0/5]

Ιταλιάνος filmmaker αναζητά τη μούσα του ανάμεσα σε πλείστα όσα ξενοπηδήματα που... φωνάζουν και χορεύουν!

Με τον σκηνοθέτη του «Chicago» (βλέπε Όσκαρ καλύτερης ταινίας), με αυτό το καστ (που κουράζει στο να μετράς ονόματα και βραβεία) και την ιδέα πως το όλο project βασίζεται στο «8 ½» του Φελίνι, περιμένεις να δεις τον «Τιτανικό» των μιούζικαλ. Αλλά, τελικά, εισπράττεις... τον «Καλιγούλα»! Τι κρίμα που οι παραγωγοί του φιλμ δε μπούκαραν κρυφά στα set τις νύχτες για να γυρίσουν extra hardcore σκηνές, που θα χάριζαν στο φιλμ τον αληθινό campy χαρακτήρα του, αυτό ακριβώς που του λείπει για ν’ αφήσει το στίγμα του στην ιστορία του σινεμά...

Το ότι μια από τις σημαντικότερες ταινίες ever δε μετατρέπεται απαραίτητα και σε καλό μιούζικαλ (πόσο απεγνωσμένος και δίχως έμπνευση ήταν αυτός που το σκέφτηκε;), είναι το πρώτο μάθημα. Αφαιρώντας όλο το υπαρξιακό βάθος του φελινικού πρωτότυπου, προσθέτοντας νούμερα και τραγούδια που δεν υπηρετούν ούτε την αφήγηση αλλά ούτε και το είδος, το «Εννέα» μένει σχεδόν γυμνό μπροστά στην αισθητική και τη λογική του θεατή, ο οποίος αγωνίζεται να στηριχτεί από κάπου για να μην εγκαταλείψει την αίθουσα τρέχοντας. Μοιραία, αυτή είναι η δουλειά που έχει απο-μείνει για το καστ. Αντί τελείας, πρόσθεσε επιφώνημα πόνου...

Ο Γκουίντο του Ντάνιελ Ντέι Λιούις έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους του σώματός του στους ώμους και σέρνεται σα μαριονέτα με μια κάκιστα σπασμένη ιταλική προφορά, σχεδόν το σύνολο των πρωταγωνιστριών (αφήνοντας εκτός την Κοτιγιάρ ως αντίβαρο ηθικής και τις Ντεντς και Λόρεν λόγω... ηλικίας) δεν είναι απλά σύμβολα θηλυκότητας αλλά φτιασιδωμένες πουτάνες, οι οποίες δεν «ολοκληρώνουν» ποτέ, διότι εδώ η κορύφωση χτυπάει διαπασών σε σημείο απώλειας του λίμπιντο. Μιλάμε για ένα βήμα πριν τον απόλυτο ευνουχισμό της κινηματογραφικής διασκέδασης!

Ειρωνικά, το «Εννέα» αντικατοπτρίζει αυτό ακριβώς που συμβαίνει στον κόσμο του Γκουίντο: χωρίς σενάριο, μια ταινία καταρρέει. Όσο το σκέφτομαι, πιο πολύ στεναχωριέμαι που ο Τζον Γουότερς έδωσε νωρίς τη λίστα με τις αγαπημένες του ταινίες για το 2009...

Nine [2009] / για το CINEMaD & το mftm

2 Comments:

Blogger academy said...

Cinema Italiano...ε καμμία σχέση!!Κρίμα...

1:05 PM  
Blogger Alien_Dwarf said...

Νόμιζα (ή και ήλπιζα, ως fan του είδους) πως υπερβάλλεις, αλλά τελικά έχεις απόλυτο δίκιο. Ανύπαρκτο σενάριο, κάκιστοι διάλογοι, βλακώδεις στίχοι. Μόνο το τραγουδάκι της Fergie ήταν ωραίο δυστυχώς. Πώς πας από το αριστουργηματικό Chicago σ' αυτήν την αηδία; Κρίμα indeed.

11:42 PM  

Post a Comment

<< Home