Sunday, August 05, 2007

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2006 - 2007

#1. SHORTBUS του Τζον Κάμερον Μίτσελ. Self suck, αυνανισμός, τρελές στάσεις, σπέρμα on camera. Μόλις στα πρώτα δέκα λεπτά του φιλμ! Κι ύστερα η απόλυτη οδύνη, το σκοτάδι, η αναζήτηση πέρα από ταυτότητες υπαρξιακές και σεξουαλικές. Στο φινάλε, μια οργασμική ενέργεια που ανοίγει το χορό της ζωής, μοιράζει φως κι αντανακλά με βία πάνω στα μάτια σου, μήπως και μπορέσεις να δεις καθαρά, επιτέλους. Η πιο σπουδαία ταινία της σεζόν μιλούσε για τη Νέα Υόρκη, το σεξ και τη μοναξιά. Για όλα τα φύλα.

#2. ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΒΟ ΤΖΙΜΑ του Κλιντ Ίστγουντ. Ποτέ μου δε τον συμπάθησα. Αλλά παραδέχομαι πως εξεπλάγην όταν σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε το 1930 μπορεί σήμερα να σκηνοθετεί τη σημαντικότερη ταινία της καριέρας του. Με το φόβο εκείνο που όλοι μας κρύβουμε. Και την ερώτηση που κανείς δεν ξέρει να μας πει πόσο αξίζει ή σε τι αντιστοιχεί: Γιατί πεθαίνουμε;

#3. DEATH PROOF του Κουέντιν Ταραντίνο. Πόσες ταχύτητες μπορεί να έχει η κλεψιτυπία και η νεκροφιλία; Πόσα γκάζια μπορεί να σηκώσει το πανί; Πόσες φορές μπορεί να αποδείξει ένας δημιουργός πως είναι ο Θεός στο τιμόνι που λέγεται street cool ατάκα και fucking pissed σκηνοθετικό attitude; Κάποιοι νομίζουν πως επαναλαμβάνεται ή πως είναι αφόρητα ρηχός και, στο τέλος, ρίχνουν κι ένα χασμουρητό απαξίωσης. Φαντάσου έτσι να σχολιάζεις το καλό σεξ...

#4. THE PRESTIGE του Κρίστοφερ Νόλαν. Πηγαίνουμε σινεμά γιατί θέλουμε να μας εξαπατούν. Περισσότερο από την ανάγκη μας ν’ ανακαλύπτουμε τι κρύβεται πίσω από αυτό. Την επόμενη φορά, λοιπόν, κοιτάξτε πιο προσεκτικά. Ίσως καταλάβετε πως τούτο το φιλμ αποτελεί την πιο σκεπτόμενη και καλά εκτελεσμένη αλληγορία πάνω στην τέχνη του κινηματογράφου. Αν και το τρικ δεν τελειώνει εκεί...

#5. Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ του Στίβεν Φρίαρς. Κάποτε πετούσε μολότοφ σελιλόζης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και μοντέλων συντήρησης της Μεγάλης Βρετανίας. Πλέον, αλλάζει ελαφρώς τροπάρι και με πιο ώριμη συνείδηση καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Βασιλεία αποτελεί μονάχα μια κληρονομική υποχρέωση. Όχι πένθος για τη Νταϊάνα. God save the politics.

#6. Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ του Τζουν Χο-Μπονγκ. Μαζί με το «Έγκλημα στο Κολέγιο», η μοναδική ταινία της σεζόν που αμφιταλαντεύτηκε τόσο επιθετικά στον προσανατολισμό της προς ένα είδος, σε βαθμό να μπερδέψει τους πάντες και ν’ αποκτήσει περισσότερους φανατικούς εχθρούς. Κορεάτικο arthouse οικογενειακό δράμα μεγατόνων, μολυσμένο από μεταλλαγμένη φαιά ουσία disaster movie και σερβιρισμένο σε στιλάκι τερατώδους καταδίωξης. Φοβού το αμερικανικό remake.

#7. ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΚΟΛΕΓΙΟ του Ράιαν Τζόνσον. Όλα τα χαρακτηριστικά του νουάρ της δεκαετίας του ’40 συναντούν ένα... ρόδα τσάντα και κοπάνα teenage παρόν που συγγενεύει με το σινεμά του Λάρι Κλαρκ αλλά μιλάει όπως ο Ρέιμοντ Τσάντλερ! Ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αναθεωρεί ένα ολόκληρο είδος σαν ένα fusion διαχρονικό και αναχρονιστικό ταυτόχρονα ταξίδι. Σήμερα παραγνωρισμένο. Σε μερικά χρόνια, όμως, θα διδάσκεται.

#8. RED ROAD της Άντρεα Άρνολντ. Ο δρόμος της εξιλέωσης σαν ένα βαμπίρ που σε ψάχνει αδιάκοπα, μέσα από κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, για να ρουφήξει από πάνω σου τα pixels που σχηματίζουν τη ζωή σου, όσο πιο απάνθρωπα γίνεται. Ακριβώς όπως τη στέρησες κι εσύ. Στάχτη η ψυχή στο φινάλε. Σκόρπια. Απομεινάρι happy end, κόντρα στο μαύρο το πένθιμο των Joy Division.

#9. Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Ντάρεν Αρονόφσκι. Η αιωνιότητα όπως την επικαλείται η Εκκλησία. Η αιωνιότητα όπως την ονειρεύονται δύο ερωτευμένοι. Και η αιωνιότητα ως διάσταση του χρόνου, σε ένα σύμπαν που χάνεται στο άγνωστο, για να σε κάνει να ξεχνάς την αληθινή κατάληξη της θνητής μας φύσης. Μια ταινία που εκτίμησαν περισσότερο εκείνοι που έχασαν ανθρώπους που αγαπούσαν. Ή εκείνοι που τέλειωσαν αγάπες λες κι έχασαν τη ζωή τους. Finish it.

#10. BORAT του Λάρι Τσαρλς. Ποιος είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να αρθρώσει πολιτικό λόγο μέσα από το σινεμά στην Αμερική σήμερα: α) πρέπει να τον λένε Μάικλ Μουρ ή β) πρέπει να το κάνει πλαγίως. Όπως αυτός ο τύπος από το Καζακστάν με το ψευδοντοκιμαντέρ του που μας δίδαξε τι εστί κουλτούρα, δημοκρατία, θρησκευτική πίστη και αμερικανικό όνειρο στο... μπούστο της Πάμελα Άντερσον. Is nice!

17 Comments:

Blogger cinemad said...

Αυτά που έμειναν εκτός (χωρίς αξιολογική σειρά): «Superman: Η Επιστροφή», «Thank You for Smoking», «Ένας Διαφορετικός Άνθρωπος», «Πιο Παράξενο κι από Παράξενο», «300», «Ο Λαβύρινθος του Πάνα». Και η «Ψυχή στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη, με τον τίτλο της καλύτερης και πιο ολοκληρωμένης καλλιτεχνικά πρότασης του ελληνικού σινεμά για τη σεζόν που πέρασε.

2:03 PM  
Blogger ΠΑΝΟΣ said...

Ηλία,
ούτε INLAND EMPIRE ούτε A GUIDE TO RECOGNIZING YOUR SAINTS στην δεκάδα; Με εντυπωσιάζει.
Πού είναι τα μπότομ;;; Δώσε!

11:10 AM  
Blogger enteka said...

ωραίο.
να πω κι εγώ τις δικές μου;
Οι Zωές των Aλλων /// inland empire /// meet the robinsons /// death proof /// ψυχή στο στόμα ///

στο προηγούμενο ποστ έλεγες για τη γενιά που κατεβάζει ταινίες στο σπίτι - δεν έχω χειρότερο. ή θα δω ταινία στο σινεμά ή καθόλου [μιλάω για τις καινούργιες κυρίως, αλλά και τις παλιότερες προσπαθώ να τις βλέπω σε φεστιβάλ ή επανεκδόσεις στα σινεμά. Ας πούμε θυμάσαι ίσως τον κακό χαμό που έκανα για το αν θα βγει το Inland Empire στην πόλη μου. Αν δεν είχε βγει απλά δεν θα το είχα δει ακόμη, παρόλο που προσφέρθηκαν τότε πολλοί να μου το δώσουν σε dvd. Το ίδιο με τους Simpsons που περιμένω με κομμένη ανάσα. Έχω στο σπίτι το dvd me τους υπότιτλους αλλά παρ' όλα αυτά περιμένω τις 30/8. Είμαι, μάλλον αχρείαστα, απόλυτος αλλά πιστεύω ότι οι ταινίες φτιάχνονται για τη μεγάλη οθόνη και οτιδήποτε άλλο είναι σινε-κανιβαλισμός]

:):)

12:30 PM  
Blogger TripleZombie said...

eleos, re sy ilia superman??? ola ta alla katapliktika erga alla to sup apogoiteysi...

3:42 PM  
Blogger ΠΑΝΟΣ said...

Δεν θα το 'λεγα.
Με τίποτα δεκάδα, αλλά όχι και μαλακία...

7:45 PM  
Blogger cinemad said...

πάνοσ, ορίστε που βρίσκεται και ο Λιντς... ;-)

#10. «Έραγκον» του Στέφεν Φάνγκμάγιερ. Με μια λέξη για να μην το κουράζουμε: Τέραγκον.

#9. «Φώτα στο Σούρουπο» του Άκι Καουρισμάκι. Ο Βασιλάκης Καϊλας του Ελσίνκι στο πιο pathetic του.

#8. «Το Μεγάλο Αφεντικό» του Λαρς Φον Τρίερ. Με φακελάκι πρέπει να του τα δίνουν τα ψυχοφάρμακα κάποιοι Δανοί κομπογιαννίτες...

#7. «Miami Vice» του Μάικλ Μαν. Κάτω από τόση κόκα πρέπει να υπήρχε κι ένα σενάριο. Αλλά σιγά που έψαχναν γι’ αυτό...

#6. «Ροζ» και «Ο Γιος του Φύλακα». Ο ναρκισσισμός και το μη ταλέντο ισοψηφούν και αδειάζουν το όραμα για καλύτερο ελληνικό σινεμά από τους νέους δημιουργούς.

#5. «Η Μαύρη Χάλια» του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Ουπς, είπα λάθος τον τίτλο;

#4. «Το Μυστικό του Σκιάχτρου» του Νιλ ΛαΜπιούτ. Εδώ απονέμεται και η ετήσια τιμητική πλακέτα «Πατρινό Καρναβάλλλλλι για Πάντα». Παμψηφεί!

#3. «Inland Empire» του Ντέιβιντ Λιντς. Εκείνο με την Άντζελα που έβγαινε στην πίστα κατεβαίνοντας από μια τεράστια γόβα δεν το έχει δει ο Λιντς. Γιατί αν το είχε δει, θα ήταν ΚΑΙ η Άντζελα στην ταινία!

#2. «Δίδυμοι Πύργοι» του Όλιβερ Στόουν. Απολογούμαι για το μπάχαλο που δημιούργησα στη δημοσιογραφική προβολή. Αλλά το «Είδα το Χριστό Marine», όντως, ήταν μια καλή ατάκα...

Και στην κορυφή του οχετού, η μεγαλύτερη απάτη που ακούει στο όνομα «Babel». Δε φταίει ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, καλό ανθρωπάκι είναι κι ας μανιερίζει. Με το σενάριο έφαγα τη φρίκη και με ένα κάποιο εθνικό μαράζι, βρε αδελφέ. ΟΚ. Μαρόκο, Τόκιο, Μεξικό, L.A., χάθηκε ο κόσμος να περάσει κι από τα μέρη μας; Δεν είν’ ωραία τα Τρίκαλα; Δεν έχουμε εμείς τσολιαδάκια όμορφα για το κουλέρ λοκάλ της υπόθεσης; Μήπως να γράψω το σίκουελ για την ξώφαλτση που βάρεσε εκείνη η καραμπίνα κι έπληξε τον τουρισμό της Άνω Αναγουλίτσας;

(Η άνωθεν λίστα παρουσιάστηκε στον απολογισμό της σεζόν από το MAD TV ως «Oh, shit! Τα 10 χειρότερα.»)

8:26 PM  
Blogger cinemad said...

Αγαπητέ enteka, το μέγεθος της οθόνης δεν είναι εκείνο που θα σε κάνει να εκτιμήσεις το μεγαλείο ή την ποιότητα μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Από μικρός έβλεπα συνεχώς ταινίες (φαντάζεσαι...). Το μεγάλο μου κινηματογραφικό «φροντιστήριο» υπήρξε η τηλεόραση. Πριν ξεχυθώ στα θερινά σινεμά και τις περίφημες «εβδομάδες σκηνοθετών». Με την έλευση του βίντεο, ξέσκισα ότι ήταν δυνατόν να μην είχα δει ποτέ στο παρελθόν - και έκανα μια δειλή αρχή, να συγκεντρώνω ταινίες που αγαπώ σε μια προσωπική συλλογή. Μέχρι σήμερα, σπανίως έκρινα διαφορετικά κάποια ταινία, είτε την είδα σε αίθουσα είτε σε τηλεόραση. Μην αδικείς κανένα μέσο. Κάποτε βλέπαμε σε κινηματογράφους, υπό ΑΘΛΙΕΣ συνθήκες προβολής, φιλμ που μας άλλαξαν τη ζωή χωρίς να γκρινιάζουμε για το παραμικρό. Σήμερα, σε ένα home cinema μπορεί να σου φύγει η μαγκιά από την ποιότητα της «προβολής»...

Επίλογος: οι ταινίες φτιάχτηκαν και φτιάχνονται για το κοινό. Όχι για τη μεγάλη οθόνη. Αυτή η τελευταία ήταν που... μεγάλωσε, ύστερα από την απειλή των τηλεοπτικών ιντσών. Ψάξε βρες γιατί τα χολιγουντιανά στούντιο επέβαλλαν το widescreen format και πότε. Με λίγα λόγια, η ΜΕΓΑΛΗ οθόνη επινοήθηκε από φόβο οικονομικό! Οι ταινίες, όμως, στο ελάχιστο άλλαξαν. Ειλικρινά.

8:41 PM  
Blogger cinemad said...

Για το «Σούπερμαν» του Σίνγκερ, οι απαντήσεις μου βρίσκονται στην κριτική του φιλμ. Το αγαπώ σαν ταινία. Άσχετα από την κουλτούρα των κόμικ. Δεν ξέρω αν ο χρόνος θα με διαψεύσει, όμως, σήμερα αυτή η ταινία καταφέρνει να με συγκινεί. Κι αυτό μου αρκεί.

8:45 PM  
Blogger TripleZombie said...

re sy ilia eixe ena paidaki klono tou anakin apo to phantom menace!!! eixe mia aisxri lois lane!!! anagnorizo kapoia thetika simeia alla ... tespa gousta einai ayta... to babel ontos xontro xali... eidika i istoria tis oikiakis boithou itan epistimoniki fantasia... oso kai an ithele na bgalei mia tragodia , ena xameni stin erimo, itan toso ilithies oi praxeis kai aytis kai tou giou (nai na trexoume apo elenxo einai i kalyteri lysi) pou arxisa na gelao... as min piasoume tin giaponeza kalytera...

10:36 AM  
Blogger TripleZombie said...

ego na po ti mou arese arketa oste na to proteino se kosmo? kai as eidame sta cinema merika apo ayta..


tenacious d

nacho libre

music and lyrics

apocalypto

hot fuzz

pirates 3 (to theoro tromero gia ayto pou einai)

curse of the golden flower

night at the museum

illusionist

idiocracy

the marine (thee ti gelio)

crank (a p i s t e y t o)

children of men

talladega nights

clerks 2

running scared

10:53 AM  
Blogger ΠΑΝΟΣ said...

Ηλία με εκνευρίζεις.

12:43 PM  
Blogger the ibt said...

Χρήσιμο post για όσους (cough) ζούσαν το χειμώνα σε αγροτικό παράδεισο της Αγγλίας και δεν κατάφεραν να δουν ούτε τις μισές από το top 10. Και δεν είχαν και torrents.

Ευχαριστώ!

6:05 AM  
Blogger dark tyler said...

Στην ταινία του Κουαρόν έγιναν πράγματα για τα οποία θα μιλάμε ακόμα σε 30 χρόνια από σήμερα κι εσύ βάζεις στο #3 την παπαριά του Ταραντίνο? Αχ βρε Ηλία... :P

3:43 AM  
Blogger cinemad said...

Καταστροφέα, είσαι άκυρος. Επίσημα, όποτε κάνουμε λίστα «χρονιάς», μπορούν να ληφθούν υπόψη μονάχα οι ταινίες που προβλήθηκαν σε κινηματογραφικές αίθουσες - της Αθήνας, προφανώς. Από τους τίτλους που αναφέρεις, τουλάχιστον επτά δεν πέρασαν ούτε απ’ έξω.

By the way, το «Hot Fuzz» θα έρθει τον Οκτώβρη. Έδωσα αγώνα, μιλάμε!

12:14 PM  
Blogger cinemad said...

πάνοσ, είναι να το’ χεις το ταλέντο. ;-)

iblog, τι είναι αυτά τα torrents στα οποία αναφέρεσαι; (cough και ξερός)

tyler, κι εγώ σου λέω να ξυριστείς τόσα χρόνια αλλά δεν το’ κανα και post!

12:18 PM  
Anonymous Anonymous said...

Συμφωνω απολυτα με αυτα που ειπες για τις διαμαχες κινηματογραφου-τηλεορασης-dvd. Εγω εχω κοψει, σχεδον, τον κινηματογραφο. Αν δεν δω την ταινια μονος μου σπιτι, δεν την απολαμβανω. Αν δεν υπηρχαν τα dvd και το internet ολοι θα ειμασταν φτωχοτεροι κινηματογραφικα.

1:05 AM  
Blogger nudo said...

Διαφωνώ με τον Πάνο...Σπαστικός είσαι ώρες ώρες αδερφέ...Είμαι σίγουρος πως αν ξαναδείς το Inland Empire θα το εγκωμιάσεις γιατί στις κριτικές σου γενικά είσαι σωστός...Τώρα τι κόλλημα έφαγες,δεν ξέρω...

7:34 PM  

Post a Comment

<< Home