Spider-Man 3 [3/5]

Στο δεύτερο sequel του σουξέ μεγατόνων του Σαμ Ράιμι, ο Spider-Man πολεμάει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό του. Σχήμα οξύμωρο, αν λογαριάσει κανείς πόσες πλευρές μπορεί να έχει αυτός ο χαρακτήρας και πόσες υποδιαιρέσεις σε ανθρώπινο ή ηρωικά μεταλλαγμένο! Προσπαθώντας να ταυτιστώ συνειδητοποιημένα με το πρόβλημα του νεαρού Πίτερ Πάρκερ, ήρθα κι εγώ αντιμέτωπος με έναν εύλογο διχασμό. Από τη μία, ο «κακός» Ηλίας πατούσε φρένο στη δράση, αναζητώντας σημεία αναφοράς για την όποια ψυχαναλυτική ανάπτυξη ενός πιο αυστηρού κριτικού λόγου, επιλογή που σπάνια δεν καταλήγει στον ευνουχισμό της κινηματογραφικής απόλαυσης. Στην απέναντι πλευρά, ο «καλός» Ηλίας ωρύονταν σαν παιδάκι του Δημοτικού: «Σκάσε και κάνε χάζι στην οθόνη, ανόητε κριτικέ!»... Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να καταλήξω στο ποιος έχει δίκιο. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένουμε από μια ταινία όπως ο «Spider-Man». Και, ίσως, παραδείγματα όπως «Ο Μπάτμαν Επιστρέφει» ή η εκδοχή του Μπράιαν Σίνγκερ στον «Superman» να με έχουν κακομάθει ιδιαίτερα, έτσι ώστε η «κακή» πλευρά μου να απαιτεί ένα έργο ώριμης εσωτερικότητας, δίπλα στο «καλό» παιδί το οποίο δε θα ζητήσει ποτέ κάτι περισσότερο από ασταμάτητες σκηνές δράσης, βουτηγμένες στο «καζάνι» του μαγικού φίλτρου που λέγεται οπτικά εφέ. Το σίγουρο είναι πως και οι δύο πλευρές σπάνια δίνουν τα χέρια για να συμφωνήσουν ή... να υποχωρήσουν προς κάτι ανώτερο του μέσου όρου αξιολόγησης.

Ξεκινώντας από το φημολογούμενο κόστος της παραγωγής (που λέγεται πως ξεπέρασε τα 250.000.000 δολάρια!), κατανοείς πως το «Spider-Man 3» είναι ένα πάρτι δημογραφικών, μελετημένο σκηνή προς σκηνή, έτσι ώστε να καλύπτει τις απαιτήσεις κάθε ηλικίας και φύλου, με προτίμηση στη μερίδα των συχνότερων επισκεπτών - καταναλωτών των multiplex. Η ιστορία επαναλαμβάνει στερεότυπα και μοτίβα που ακόμη και ένας άσχετος με την κουλτούρα των κόμικ μπορεί να αφομοιώσει, ο αφηγηματικός ρυθμός δέχεται απροκάλυπτες ενέσεις από σεκάνς δράσης που ξεπετάγονται χωρίς να καταλάβεις το πως και το γιατί, οι ήρωες δοκιμάζονται σε καταστάσεις κοντινές στην έναρξη μιας μετα-εφηβικής περιόδου, όπου το «πρόβλημα» της σεξουαλικής έκφρασης πετάει το μπαλάκι στη σταθερότητα και τη δέσμευση μιας σχέσης. Ο Goblin ο νεότερος, ο Sandman και ο Venom είναι η ενισχυμένη παρέα των εχθρών του Πάρκερ, μαζί με μια κατάμαυρη μάζα «γλίτσας» από το έξω διάστημα (πόσο αβάσταχτα 50’s ακούγεται αυτό!) που θ’ αλλάξει μέχρι και την απόχρωση της στολής του ήρωά μας, καθώς τον προτρέπει σε μια γνωριμία με την οργή του, τους πιο ενδόμυχους πειρασμούς και την υποταγή στη σκοτεινή πλευρά της δύναμής του. Προφανέστατα, όλα αυτά με μια παλαιομοδίτικα αγαθή αφέλεια, έτσι όπως οριζόταν από τα κόμικ κάποιων περασμένων δεκαετιών, στοιχείο που λειτουργεί με κάποια γοητευτική θετικότητα στο υπόβαθρο του φιλμ.

Σκηνές όπως η πρώτη επίθεση του Goblin/Χάρι Όσμπορν ή η επιχείρηση σωτηρίας από έναν ανεξέλεγκτο γερανό που διαλύει τους γύρω ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης πραγματικά ζαλίζουν με την εναέρια «χορογραφία» των λήψεων και θα μετατρέψουν την αίθουσα σε παιδική χαρά. Όσο κουρασμένα κι αν δείχνουν τα οπτικά τρικ και το σασπένς στα 140 λεπτά που διαρκεί η ταινία, ο Ράιμι παραμένει ένας μεγάλος μάστορας που φέρνει εις πέρας αυτό το οποίο ζητούν οι μάζες - και ουχί οι κριτικοί! Το «Spider-Man 3» μοιάζει με τη διάφανη γυάλα με τα ζαχαρωτά που παραμένει κλειστή κι απόμακρη, πάνω από το πεινασμένο βλέμμα του κάθε αδηφάγου πιτσιρικά. Εκείνοι που ορέγονται μια γεύση πλασμένη από παραδοσιακό, χολιγουντιανό παραμύθι με σούπερ ήρωες, θα ξερογλύφουν τα δάχτυλά τους μέχρι τέλους. Τα υπόλοιπα «παιδάκια», εκ πεποιθήσεως, θα ψάχνουν για άλλη μιά φορά το πιο ψηλό σκουπόξυλο για να καθαρίσουν κάτι ξεχασμένους ιστούς στη γωνία... Εγώ, πάλι, αν και δεν πάσχω από αραχνοφοβία κι αγαπώ το περιεχόμενο της όποιας τέτοιας γυάλας, γνωρίζω πως τα γλυκά θέλουν το μέτρο τους. Ευαίσθητο στομάχι, γαρ.

Spider-Man 3 [2007] / για το CINEMaD