Saturday, October 02, 2010

Αντίο, Γιώργο.

Δεν ξέρω που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι «μετά», ούτε πιστεύω και σε τίποτε από αυτά που μας υπαγορεύουν τον όποιο προορισμό προς μια άλλη διάσταση.

Θέλω να φαντάζομαι ένα sequel, σ’ ένα κόσμο όπου η κινηματογραφική αίθουσα θα υπάρχει και πάλι. Σαν τους αγγέλους στα «Φτερά του Έρωτα», να μπαίνω απαρατήρητος μέσα και ν’ αφοσιώνομαι στις μαγικές εικόνες στο πανί, από σινεμά σε σινεμά. Θεατής, δίπλα σε ανθρώπους που χάθηκαν πιο πριν, που μοιράστηκαν μ’ αυτή την Τέχνη περισσότερες συγκινήσεις κι απ’ όσες τους χάρισε η αληθινή ζωή και που θα μάραζαν σα φαντάσματα στην ιδέα πως το «μετά» θα τους στερήσει αυτή, τη μεγάλη αγάπη...

Αντίο, Γιώργο.

Αν και... όλο και σε κάποιο σινεμά θα σε πετύχω. Κάποτε...

2 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Αντιο στον Γιωργο Τζιωτζιο,που με εκανε να αγαπησω το σινεμα αλλα και το περιοδικο ΣΙΝΕΜΑ.Τι κριμα που εζησε να δει τον ανα τριμηνο ξεπεσμο του.Τι κριμα που δεν εζησε να δει τον Κυνοδοντα να παει για Οσκαρ,ως μελος της επιτροπης που τον διαλεξε,με τις οποιες ενστασεις μου για την ταινια.Καλο ταξιδι,ενας απλος σινεφιλ...

1:16 AM  
Blogger cinemad said...

http://www.mad.tv/video/?cID=46775

10:21 PM  

Post a Comment

<< Home