Tuesday, August 12, 2008

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2007 - 2008

#1. Ο ΡΑΤΑΤΟΥΗΣ του Μπραντ Μπερντ. Θα ήθελα πολύ να σας πω πόσο αγαπώ αυτή την ταινία, αλλά καλύτερα ν’ αφήσω έναν άλλον κριτικό να... μονολογήσει έτσι όπως κανένας συνάδελφος δεν τόλμησε ποτέ στην πραγματικότητα:

«In many ways, the work of a critic is easy. We risk very little yet enjoy a position over those who offer up their work and their selves to our judgment. We thrive on negative criticism, which is fun to write and to read. But the bitter truth we critics must face is that in the grand scheme of things, the average piece of junk is more meaningful than our criticism designating it so. But there are times when a critic truly risks something, and that is in the discovery and defence of the new. The world is often unkind to new talent, new creations, the new needs friends. Last night, I experienced something new, an extraordinary meal from a singularly unexpected source. To say that both the meal and its maker have challenged my preconceptions about fine cooking is a gross understatement. They have rocked me to my core. In the past, I have made no secret of my disdain for Chef Gusteau's famous motto: Anyone can cook. But I realize, only now do I truly understand what he meant. Not everyone can become a great artist, but a great artist can come from anywhere. It is difficult to imagine more humble origins than those of the genius now cooking at Gusteau's, who is, in this critic's opinion, nothing less than the finest chef in France. I will be returning to Gusteau's soon, hungry for more.»

#2. ΕΞΙΛΕΩΣΗ του Τζο Ράιτ. Τι θα ήταν η άβυσσος του μυαλού δίχως τις λέξεις; Πως θα ήταν η ζωή σ’ έναν κόσμο δίχως φαντασία, δίχως τη διεγερτική τέχνη της μυθοπλασίας, τη δύναμη της δημιουργίας που πνέει μέσα μας συναισθήματα μεγάλης ευτυχίας ή μιας κατάρας που τίποτε δε μπορεί να εξιλεώσει; Ο Ίαν ΜακΓιούαν τις βρήκε στα πλήκτρα μιας γραφομηχανής, ο Ράιτ μας τις πήρε από το στόμα με εικόνες και η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ μας μετέφερε όλη τους την οδύνη σ’ ένα βλέμμα. Αριστούργημα; Δεν έχω λόγια...

#3. SWEENEY TODD: Ο ΦΟΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΦΛΙΤ του Τιμ Μπάρτον. Το έλεγε ο Joker, αλλά, αν ρωτάτε κι εμένα, καλύτερα ταιριάζει στο στόμα του κυρίου Μπέντζαμιν Μπάρκερ. Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο αλλόκοτο. Και με μια λεπίδα στο χέρι, σου λέει πως όλος ο κόσμος τριγύρω σου είναι μια αναλώσιμη μάζα από κρέας, που σχεδόν ανακυκλώνουμε, μασουλώντας αξιοπρέπεια, ανθρωπισμό, συνειδήσεις και το ανεκπλήρωτο της καρδιάς. Τελικά, ίσως και να είναι καλύτερα στην κρεατόπιτα...

#4. Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ του Κρίστοφερ Νόλαν. Πόσο παράδοξο είναι να στέλνεις «no future» μηνύματα σε μια γενιά χωρίς αύριο. Πόσο πικρόχολο φαντάζει, ένα νόμισμα να έχει δύο όμοιες όψεις. Πόσο ανάγκη έχει το Καλό την ύπαρξη του Κακού, για να διαιωνίζεται το «παιχνίδι»... Πόσο σικέ είναι να κερδίζει στα σημεία ο Joker και, πόσο τρομακτικό, να του τη βγαίνει σαν κατάρα η ήττα από την ίδια τη ζωή. Ναι, ο Batman σοβάρεψε. Ανησυχητικά.

#5. ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥΣ των Ίθαν και Τζόελ Κοέν. Από αυτή τη ζωή δεν τη βγάζεις καθαρός. Και τις παρτίδες σκακιού να τις ξεχάσεις, γιατί ο Άντον δεν παίζεται! Επιτέλους, οι Κοέν σκοντάφτουν πάνω σ’ ένα σωρό από πτώματα, σαρκασμό νεκροθάφτη και μετριασμένη δηθενιά, για να λυτρώσουν μια πορεία στέρφα από «Fargo» και βάλε. Και ήταν τόσο απλό. Χρειάζονταν... μόνο αίμα.

#6. SUPERBAD του Γκρεγκ Μοτόλα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως μια από τις συγκινητικότερες σκηνές αποχαιρετισμού στην ιστορία του σινεμά θα προέρχονταν από μια νεανική κωμωδιούλα για τρία γυμνασιόπαιδα που αγωνίζονται να χάσουν την παρθενιά τους πριν μπουν στο κολέγιο, μη σου πω και στο σύστημα που τους τη φυλάει για το μέλλον... Αιώνιο respect στην fucking cool ομάδα του Τζαντ Άπατοου. He is McLovin’, πως να το κάνουμε;

#7. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ DARJEELING του Γουές Άντερσον. Τα τρένα, λέει, δε μπορούν να χάνονται γιατί βρίσκονται πάνω σε ράγες. Ακούγεται σαν την κατάσταση της καριέρας του Άντερσον, ενός από τους σπουδαιότερους auteur του σήμερα, με σήμα κατατεθέν ματιά και καδραρίσματα, αλλά εκτροχιασμένη ταύτιση με τα δυσλειτουργικά σενάρια. Το αστείο είναι πως ίσως και να μη θέλω να βρει τη γιατρειά του ο άνθρωπος. Απλά, επιβιβάζομαι.

#8. ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ του Τζαντ Άπατοου. Ως μετεξέλιξη στο ανεμογκάστρι της trash κωμωδίας αλά αδελφοί Φαρέλι, ο Άπατοου ήρθε για να κάνει ακόμη μεγαλύτερο «κακό» στο είδος. Να γελάσει με τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τους ενήλικους ρόλους μας, χωρίς ποτέ να ξεφεύγει από το πλαίσιο του ρεαλιστικού, με αναπάντεχα καίρια και ισορροπημένη ψυχαναλυτική διάθεση προς τα δύο φύλα ξεχωριστά. Αυτό θα πει ισότητα!

#9. ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα. Το ντεμπούτο ενός 33χρονου Ισπανού που είχε τα κότσια να κοντραριστεί με όσες ιστορίες φαντασμάτων έχουμε δει στο παρελθόν και να κάνει την ιδανική ανατροπή στο φινάλε, με επίλογο όχι μεταφυσικό αλλά τραγικά ορθολογιστικό. Τι κρίμα που τις ατάκες «One of us» ή «We belong dead» τις είχαν υιοθετήσει κάτι άλλα «τέρατα», πολλές δεκαετίες πίσω...

#10. CONTROL του Άντον Κορμπέιν. Σαν προσδοκία, δε συμβαδίζει με τα ψυχικά αποθέματα που έχεις αφομοιώσει, ύστερα από τα πολλαπλά ακούσματα των τραγουδιών των Joy Division. Πάνω στην κόψη του νήματος με το έρεβος, όμως, τούτη η νεκρολογία ιδιωτικού βίου για τον Ίαν Κέρτις, κάνει στάχτη το rock μύθο και κρατά σαν ανάμνηση μια απομίμηση ζωής τόσο πνιγηρή που σε υποχρεώνει στην παραδοχή.

3 Comments:

Blogger cinemad said...

Αυτή είναι η δεκάδα των καλύτερων ταινιών της σεζόν όπως παρουσιάστηκε από την εκπομπή CINEMaD, στο MAD TV, στις 7 Αυγούστου του 2008. Προηγήθηκε το εξής εισαγωγικό, με τη λίστα των χειρότερων ταινιών:

Από το 1999 μέχρι σήμερα, δύο πράγματα πετύχαμε με αυτή την εκπομπή: να διαγράψουμε τον στάνταρ καλουπωμένο συντηρητισμό της ελληνικής κριτικής και, ελπίζω, να δημιουργήσαμε μια νέα γενιά θεατών οι οποίοι μπορούν να αρέσκονται σε οποιοδήποτε φιλμικό είδος, ξορκίζοντας το νοσηρό κρούσμα του αποκαλούμενου «σινεφίλ» σφιχτοκωλάριου. Όπως συνήθως, ο απολογισμός της σεζόν ξεκινά με τα σκατά, τα οποία φέτος μας απασχολούν ως top 5, διότι φαντάζομαι πως είναι περιττό να σας πω ότι ξερνούσα ντεγκραντέ στο «Speed Racer», ότι έγινα σύμμαχος της μουχρίτσας στο «Συμβάν» ή ότι έπρεπε να ήμουν εγώ ο μοντέρ της «Αποξένωσης» του Ζβιάγκιντσεφ...

#5. «Valse Sentimentale» και «Η Διόρθωση» σε ανίερη ισοφάριση. Το ελληνικό σινεμά που μπορεί να σε κάνει Τούρκο!
#4. «The X-Files: Θέλω να Πιστέψω». Οι εξωγήινοι μας τέλειωσαν, τώρα οι κακοί είναι Ρώσοι, gay, παντρεύονται και καπνίζουν!
#3. «Προσοχή: Φλόμπα». Ουπς, δεν το έλεγαν έτσι ακριβώς, αλλά αν ρωτάτε κι εμένα έπρεπε να τιτλοφορείται... Η Κατάσκοπος Τσου Λι.
#2. «Η Ομίχλη». Αν αρχίσουν να διαβάζουν Στίβεν Κινγκ στις εκκλησίες τις Κυριακές, δεν θα μου κάνει την παραμικρή εντύπωση...
Και, πανηγυρικά, στην κορυφή της αφόδευσης, το «I’m Not There» του Τοντ Χέινς, ντυλανική εξαπάτηση της σελιλοζικής φόρμας με άλλοθι την βρέξε βρέξε προσωπικότητα του τραγουδοποιού. Εκεί, στο ασπρόμαυρο που κατάκλεβε το φελινικό «8 ½», μου είχαν γίνει τούμπανο και χρειαζόμουν επειγόντως αλκοόλ ή νοσηλεία...

5:19 PM  
Blogger cheaptalk said...

Εγώ λέω μήπως να διορθώσουμε έστω και αργά την αδικία με το Control. Στις Μάζες πήρε 3μισο αστεράκι, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν ακριβώς 4 που πήρε στρογγυλεμένα στο CINEMaD. Κι εγώ πάντως συμφωνώ ότι ήταν από της ταινίες της χρονιάς, είχα ετοιμάσει και κριτική που του 'βαζα 4μισο, τόσο έχει και στη ψηφοφορία κοινού, οπότε ένα 4αρι το αξίζει παντού νομίζω.

Ο Σκοτεινός Ιππότης για μένα είναι όχι μόνο ταινία της σεζόν αλλά της δεκαετίας, το I'm Not There καταλαβαίνω το σκεπτικό με το οποίο μπορείς να το βάλεις κορυφαίο χειρότερο αλλά και φέτος βγήκαν άπειρες παπαριές.

Για την ιστορία, το μαζικό τοπ 10, που ανά πάσα στιγμή περιλαμβάνει ταινίες του τελευταίου χρόνου ακριβώς, έχει σήμερα ως εξής:

1. The Dark Knight (2008) - 4.8/5(160)
2. Ratatouille (2007) - 4.9/5(91)
3. No Country for Old Men (2007) - 4.4/5(83)
4. American Gangster (2007) - 4.5/5(70)
5. Planet Terror (2007) - 4/5(94)
6. The Bourne Ultimatum (2007) - 4.1/5(73)
7. Iron Man (2008) - 4.2/5(64)
8. Atonement (2007) - 4.3/5(60)
9. Shoot 'Em Up (2007) - 4.2/5(57)
10. Control (2007) - 4.5/5(35)

12:53 AM  
Blogger Christos said...

Εγώ λέω
1.Καμιά Πατρίδα για τους μελλοθάνατους
2.Θα χυθεί αίμα
3.Sweeny Todd,ο φονικός κουρέας της Οδού Φλιτ
4.Ο Ρατατούης
5.Εξιλέωση
6.Michael Clayton
7.Death Proof
8.Το Ορφανοτροφείο
9.4 μήνες,3 εβδομάδες και 2 μέρες
10.American Gangster
Κατα την ταπεινή μου γνώμη,ήταν by far η καλύτερη χρονιά για το σινεμά.Οι πεντε πρώτες θέσεις είναι για μένα αριστουργήματα που αξίζει να τα βλέπεις ξανά και ξανά

1:47 PM  

Post a Comment

<< Home