Friday, July 28, 2006

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2005 - 2006

#1. Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ του Παρκ Τσαν-Γουκ. Αν και οι περισσότεροι θεατές πίνουν νερό στο όνομα του «Oldboy», εγώ θα έλεγα πως προτιμώ τούτο το υπερφιλόδοξο, πιο σύνθετο και τολμηρό κλείσιμο της «τριλογίας της εκδίκησης», ένα γνήσιο δράμα υπεράνω ηθικής που βυθίζεται στο αίμα της αυτοδικίας για να ολοκληρώσει με ένα φινάλε αιωρούμενο σε πολλαπλές ερμηνείες (που, όλως περιέργως, λειτουργούν και σχεδόν δικαιώνουν κάθε απόπειρα ανάλυσης!). Τα βουβά πλάνα της οδύνης των συγγενών ακόμη μου τρυπάνε τ’ αυτιά...

#2. V FOR VENDETTA του Τζέιμς ΜακΤιγκ. Δεν ξέρω πόσοι θα θυμούνται την 5η του Νοέμβρη, ούτε πόσοι από εσάς θα τολμούσαν να βγουν στους δρόμους, όπως και στο φιλμ, για να δώσουν το καλύτερο μάθημα σε αυτό το κοινωνικό Σύστημα τρόμου στο οποίο οδεύουμε. Η ομάδα του «Matrix», ένα σχεδόν ιερό κόμικ, η φιγούρα του μασκοφόρου V και το στοιχειό της φωνής του Χιούγκο Γουίβινγκ, η ορκισμένη για εκδίκηση Νάταλι Πόρτμαν και το «Street Fighting Man» των Rolling Stones. Η επανάσταση ήρθε σε μορφή pop blockbuster! Οι αληθινοί αγωνιστές δε φάνηκαν μόνο...

#3. Η ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ των Τιμ Μπάρτον και Μάικ Τζόνσον. Ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη μονομανία της απώλειας της πατρικής φιγούρας για τον Μπάρτον, αυτό το γοτθικό παραμύθι τρόμου για μελλοντικούς στεφανωμένους ζωντάνεψε ιδανικά μέσα από την τεχνική του stop motion animation, τραγούδησε ακόμη πιο χαρωπά στον κάτω κόσμο που θα πάμε και απογειώθηκε προς την «καλή λευτεριά» με μια από τις πιο λυρικές απεικονίσεις θανάτου που είδαμε ποτέ στο σινεμά. Και στα δικά σας!

#4. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ του Παρκ Τσαν-Γουκ. Το πρώτο μέρος της γνωστής τριλογίας, γυρισμένο το 2002, μας ήρθε κάπως ανάποδα αλλά επέτρεψε στους θεατές να κατανοήσουν καλύτερα το σινεμά αυτού του κορυφαίου Κορεάτη δημιουργού. Με μια ειρωνεία που σου σκίζει τα χείλη αν προσπαθήσεις να χαμογελάσεις μαζί της, σου σερβίρει ένα στόρι σωτηρίας μιας αθώας ψυχής για να μην αφήσει κανέναν ζωντανό στο τέλος! Σαδιστική βία, αυτοσαρκασμός, κανένας οίκτος σαν πάρεις τον κατήφορο. Χωρίς τη βιρτουοζιτέ των επόμενων, αλλά... σου κόβει τα πόδια.

#5. TRUMAN CAPOTE του Μπένετ Μίλερ. Θεός είναι εκείνος που έχει τη δύναμη και το μεγαλείο του θράσους να στερεί την ανθρώπινη ζωή; Θεός είναι εκείνος που κάνει τη διασημότητα να προσκυνά στα πόδια του και τα φλας ν’ ανάβουν ένα φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του; Ή μήπως είναι ο Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν για μια από τις πιο συγκλονιστικές, χαμαιλεοντικές ερμηνείες που είδαμε ποτέ σε κινηματογραφική βιογραφία; Όποια κι αν είναι η απάντηση, το μη αναστρέψιμο της θνητής μοίρας ισοπεδώνει τα πάντα. Εις θάνατον ή μη...

#6. DARK HORSE του Ντάγκουρ Κάρι. Ρίχτε το είδος της ρομαντικής κωμωδίας στο «αλλού» ενός δανέζικου σκηνικού, βγάλτε του το χρώμα και τη χαριτωμενιά που είχατε συνηθίσει από mainstream πρότυπα, προσθέσατε μερικές δόσεις απόγνωσης, πυρετώδους έρωτα, φυγής και σερβίρετε μερικά αλκοολούχα «αναψυκτικά» σε παιδικό πάρτι για να δείτε πως κάνουν «κεφάλι» όλα αυτά μαζί. Η πιο αγαπησιάρικη ταινία της σεζόν με διαφορά.

#7. Η ΚΑΘΟΔΟΣ του Νιλ Μάρσαλ. Η ντόπια κριτική το αγνόησε, όπως είθισται με τις ταινίες τρόμου, κι ας ήταν ένα από τα καλύτερα φιλμ του είδους που είδαμε εδώ και.. αρκετές δεκαετίες. Με ένα νοσηρά ανατρεπτικό φινάλε που σε ρίχνει ακόμη πιο χαμηλά στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, η ταινία του Μάρσαλ μας θύμισε πως είναι ο αληθινός φόβος μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας, έκανε τις στριγκλιές των θεατών ενοχλητικά πιστευτές και άφησε μερικά νύχια των χεριών να γραπωθούν για πάντα στα καθίσματα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν δε μπορούσαμε να βρούμε την έξοδο στο τέλος...

#8. ΔΕΣΜΟΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ του Νόα Μπάουμπακ. Βιωμένος πόνος χωρισμού γονέων και οι μπούμερανγκ επιπτώσεις στα παιδιά ενός ζευγαριού που ποτέ δεν κατάλαβε πως δέθηκε και γιατί έλυσε τα δεσμά του γάμου του. Δυσλειτουργικό πανηγύρι αστικής ζωής σε παραγωγή Γουές Άντερσον, χαρτογράφηση χαρακτήρων που σου επιτρέπει να συνυπάρχεις μαζί τους, έστω κι αν στο τέλος θα χρειαστεί να καλέσεις ασθενοφόρο. Για σένα...

#9. Ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ του Τιμ Μπάρτον. Με ή χωρίς «ουσίες», το πιο τρελό οπτικό trip της σεζόν έμοιαζε με ψυχεδελική χρονομηχανή που δεν ήξερε που να σταματήσει. Σκηνικά και κοστούμια με έμπνευση στο φουλ, ο Τζόνι Ντεπ σε ρεσιτάλ εκκεντρικότητας (άλλο που δεν ήθελε) και η ψυχή του Μπάρτον μαυρισμένη στο βάθος, όποτε θυμόταν τον πατέρα που έχασε, τραύμα που δε φαίνεται να επουλώθηκε με το «Big Fish».

#10. WALK THE LINE του Τζέιμς Μάνγκολντ. Η αγάπη είναι ένα... ring of fire, που έλεγε κι ο Τζόνι Κας. Όχι η συνηθισμένη βιογραφία ενός θρυλικού ονόματος, αλλά απεικόνιση ενός ερωτικού πάθους που έκανε στάχτη τα πάντα στο πέρασμά του, με ερμηνευτές που άλλαξαν κυριολεκτικά ταυτότητα για να γίνουν ο Τζόνι και η Τζουν. Η πιο δυνατή χημεία στη σελιλόζη για τη σεζόν που πέρασε.

20 Comments:

Blogger koolkiller-ess said...

υπέροχες επιλογές :)

όσο για την τριλογία του Τσαν Γουκ Παρκ... ανεξάντλητο θέμα

1:15 PM  
Blogger cinemad said...

Όπως συνηθίζω να γράφω, αυτές οι λίστες είναι αυθάδικα προσωπικές και μοιραίως υποκειμενικές. Όταν υπάρχουν αρκετές κοινές ταινίες και με άλλους, αυτό δεν το αντιμετωπίζω ακριβώς ως κομπλιμέντο αλλά ευτύχημα.

Θα είχε ενδιαφέρον να γίνουν comments και με άλλες προσωπικές λίστες, πάντως. Ήταν μια λίγο παράξενη σεζόν...

2:56 PM  
Blogger m.hulot said...

ήταν τόσες λίγες οι καλές, που αναγκαστικά όλες οι λίστες είναι προβλέψιμες...
1.dark horse
2.match point
3.η εκδίκηση μιας κυρίας
4.δεσμοί διαζυγίου
5.v for vendeta
6.keane
7.τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας/νεκρή νύφη
8.crash
9.truman capote
10.εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί
μου άρεσαν και το ολομόναχοι μαζί και το παιδί και ο κρυμμένος...

3:10 PM  
Blogger spithas said...

Φίλε cinemad έχεις καμιά ιδέα για το πότε θα βγει στους κινηματογράφους η καινούρια ταινία του Lynch, το INLAND EMPIRE?

Τα reviews σου είναι πολύ ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά. Ωστόσο δεν πέτυχα κανένα review κάποιας ταινίας του εν λόγω σκηνοθέτη (Lynch) που τυγχάνει να είναι κι από τους πλέον αγαπημένους μου...

Keep up the good work...

12:13 PM  
Blogger cinemad said...

Κύριε Ιλό, τι γράφει κάτω από τη δεκάδα; Δε βγάζω τα γράμματα. Δε βλέπω. Δεν ξεχωρίζω τίποτα.

Και μη με βοηθήσει να δω κανείς!!! :-Ρ

12:49 PM  
Blogger cinemad said...

Spithas, η νέα ταινία του Λιντς είναι αγορασμένη για την Ελλάδα αλλά δεν υπάρχει ακόμη ημερομηνία σε προγραμματισμό. Εάν βρίσκεσαι στην Αθήνα, όμως, προς τα τέλη του Σεπτέμβρη θα μπορέσεις να τη δεις στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Η σελίδα αυτή περιλαμβάνει κριτικές από το πρόσφατο παρελθόν κυρίως μιας και αυτά είναι τα κείμενα που έχουν διασωθεί σε ηλεκτρονική μορφή («κάψιμο» σκληρού δίσκου σου λέει τίποτα;). Το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου μου είναι σε έντυπη μορφή. Αλλά, και πάλι, δε θυμάμαι να έχω κάνει εκτενή κριτική σε φιλμ του Λιντς παλαιότερα. Επιπλέον, μετά την «Ατίθαση Καρδιά», είναι σχεδόν αδύνατον να τον προσεγγίσεις. Το σινεμά του είναι πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό και σε παρόμοιες περιπτώσεις προτιμώ να σηκώνω τα χέρια ψηλά προς τον «ποιητή» παρά να βομβαρδίζω το αθώο αναγνωστικό κοινό με δήθεν θεωρίες...

12:59 PM  
Blogger spithas said...

Φίλε cinemad, ισχύει όντως ότι μετά το Wild at Heart «ξέφυγε». Αν και νομίζω ότι δεν είναι σωστό να πούμε πως ξέφυγε ακριβώς, απλά άρχισε να κάνει αυτό που πραγματικά του άρεσε και τον εξέφραζε, χωρίς περιορισμούς πλέον. Και βέβαια στο χρονικό διάστημα αυτό υπάρχει κι η εξαίρεση του Straight Story το οποίο όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος είναι μάλλον..straightforward από απόψεως πλοκής.

Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι και η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που τον έκανε γνωστό, πριν ακόμη από το Elephant Man, το Eraserhead στη δεκαετία του '70, κινείτο κι αυτή στο πλαίσιο της παράνοιας και του «γεια σου». Αλλά στην τελική εμένα συτό ακριβώς το στυλ είναι που μου αρέσει και με τραβάει, όπως αντίστοιχα κάποιους άλλους τους απωθεί. Περί ορέξεως...

Thanks for the tip! Θα είμαι σίγουρα εκεί!

1:07 AM  
Blogger koolkiller-ess said...

προσωπικά θα έβαζα στις 10 αγαπημένες και τις "Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράντα"...ευχάριστη έκπληξη αυτή η ταινία, τόσο γεμάτη μέσα στην απλότητά της
(δεν το περίμενα απ' τον T.L.Jones)

11:07 AM  
Blogger Seven Film Gallery said...

Διαπιστώνω μια εκλεκτική συγγένεια μαζί σου. Στο σύνολο συμφωνώ απόλυτα μαζί σου κι αυτό με βάζει σε σκέψεις( σαν γνήσιο προβοκατόρικο άτομο). Τα λέμε.

7:40 AM  
Blogger cinemad said...

koolkiller-ess, η δεκάδα της σεζόν διαμορφώνεται από κάποια σπάνια «πεντάρια» (που πιάνουν τις πρώτες θέσεις) και κάμποσα «τεσσάρια», εκ των οποίων, μοιραίως, περισσεύουν ολίγα.

Δε διαφωνώ για τις «Τρεις Ταφές» και ήμουν και από τους λίγους που αντιμετώπισαν το φιλμ θετικά στις Κάννες, από την πρώτη στιγμή (η διανομή παραλίγο να κάνει πίσω και να το αφήσει, χαρακτηρίζοντάς το «αντιεμπορικό»!). Αρκετοί συνάδελφοι «αλλαξοπίστησαν» αργότερα, ακολουθώντας το ρεύμα που αποκτούσε η ταινία (βλέπε και βραβεία)... Όχι πως δικαιολογούμαι, αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα κυρίως γιατί δεν έχει αυτά τα στοιχεία που θα την έκαναν αγαπημένη προσωπικά (συγγενεύει και με ένα φιλμικό είδος που απεχθάνομαι...).

4:57 PM  
Blogger cinemad said...

Seven Film Gallery, υπάρχει κάποια σχέση με τη γνωστή αλυσίδα; Η επανάσταση θα ξεκινήσει από τα video clubs or what;

4:59 PM  
Blogger schottkey said...

Τώρα είδα το συγκεκριμένο ποστ, οι πρώτες 10 που μου ρχονται στο νου, σίγουρα ξεχνάω πολλές:

1 howl’s moving castle-hayao miyazaki
2 cache-michael haneke
3 brokeback mountain-ang lee
4 me and you and everyone we know-miranda july
5 the emperor’s journey-luc jacquet
6 three burials of melquiades estrada-tommy lee jones
7 match point-woody allen
8 sympathy for lady vengeance-park chan wook
9 haute tension-alexandre aja
10 kung fu hustle-stephen chow

Βέβαια είναι και αρκετές που δεν έχω δει, so..
Πάντως έχουμε 1 ταινία κοινή μόνο στη δεκάδα, κάτι λέει αυτό :Ρ~~

Κορυφαίο το σχόλιο για τη μουσική του 'Brick' από το Αθηνόραμα!

4:28 PM  
Blogger cinemad said...

schottkey, you cheat! Τα δύο τελευταία δεν είχαν διανομή στις αίθουσες. Για το «Hustle», δε, το είχα πολεμήσει απεγνωσμένα αλλά η γαμημένη η ταινία είχε στούντιο από πίσω που φρέναρε την έξοδο στις αίθουσες. Αλλιώς θα το έβλεπες στο top – 3.

Y.Γ. Looooooooooove cowbells!

4:46 PM  
Blogger schottkey said...

Χμ, όντως, τώρα που το σκέφτομαι, το 'Haute Tension' πρέπει να βγήκε κατευθείαν σε dvd ε;
Γιατί όμως; (η ίδια απορία ισχύει και για το 'Kung Fu Hustle', και τα δύο άξιζαν να παιχτούν στις αίθουσες)

Εμένα η μουσική του 'Brick' μου θυμίζει πολύ τη μουσική από το 'Me and You and Everyone We Know'..

3:22 PM  
Blogger cinemad said...

Το πως γίνονται «reject» από τη διανομή τους στις αίθουσες μερικές ταινίες είναι μια πονεμένη και ιδιαίτερα αστεία ιστορία...

2:53 PM  
Blogger cinemad said...

JeRry, γούστο είναι όλα σ’ αυτή τη ζωή. Απλά, έτυχε να έχω δει και τα τρία μέρη της «τριλογίας της εκδίκησης» με τη σωστή σειρά και, προσωπικά, θεωρώ πως ο άνθρωπος επέδειξε αλματώδη πορεία με το κάθε επόμενο φιλμ. Και τα τρία αποτελούν σπουδή στην ψυχοπαθολογία και στα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ως σύνολο δουλειάς, ότι και να γράψει κανείς είναι λίγο...

11:00 PM  
Blogger DeliriumTremens said...

-η εκδικησητης κυρίας
-το μυστικό του μπρόυκμπακκλπ
-οι τρεις ταφές
-νεκρή νυφη
-εργοστάσιο σοκολάτας
-καπότε

αναφορικά με τον παρκ και το ολντ μπόη, έπαθα πολιτισμικό σοκ οταν την είδα
ειναι ταινία-σταθμός για μένα και δε θυμάμαι απο τότε να έχω ξαναπάθει τέτοιο τραλαλά με ταινία.

η εκδίκηση της κυρίας..ποιητικο σχεδόν, όσο και οι τίτλοι της

η τελευταία εκδικηση με "άδειασε", κυριολεκτικά
νοιωθω να με πννάνε οι αστραγάλοι μου, όποτε θυμάμαι σκηνες της.

7:05 PM  
Blogger Unknown said...

Οι ταινίες που εχετε επιλέξει και για τα 3 σεζόν είναι πολύ μετρίες(ίσως και κακές)για να μπουν σε καποία λίστα.'Εχετε την εντύπωση πως βγαίνουν κάλες ταινίες για να μπουν σε κάτι τέτοιες λίστες?
Μάλλον,υπάρχουν ταινίες μετά το '90 που να έχουν λόγο ύπαρξης?
Ίσως είμαι υπεβολικός αν πώ ότι μόνο 3 εχώ βρει μέσα σ'ολη αυτην την υπερπαραγωγή ταινίων (ο Θεός να τις κάνει).
-Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκει
-Η δασκάλα του πιάνου
-Ο κρυμμένος

3:55 PM  
Blogger cinemad said...

Μα, αγαπητέ, από χόμπι τις κάνουμε τις λίστες, για να... κοροϊδεύουμε μετά κι εκείνες των υπολοίπων συναδέλφων. Προς Θεού, αν ήταν να μιλάμε για την ιστορία του κινηματογράφου, το blog αυτό σχεδόν δεν θα υπήρχε!

Υ.Γ. Όσον αφορά στους τρεις τίτλους που παραθέτεις, ψυχοφάρμακα δεν πήρα ποτέ, είμαι εναντίον.

12:34 PM  
Blogger george said...

Εναντίον με βρίσκουν και μένα τα ψυχοφάρμακα αλλά μια καλή ταινία παραμένει καλή ταινία ανεξάρτητα απ΄το ύφος της και το χαρακτήρα της.Οι 3 παραπάνω τίτλοι όντως φλερτάρουν αρκετα με την ψυχοθεραπεία και τις ψυχαθεραπευτικές μεθόδους αλλά αύτος δεν είναι στην τελική ο ρόλος της "τέχνης".Μακάρι να βγαίνανε πιο συχνά καλές ψυχαγωγικές ταινίες αλλά ειναι τόσες σπάνιες που τα μόνα που μπορώ να θυμιθώ τώρα είναι το "Εlling" και το "Ενα,Δυο,Τρια" του Wilder. Βεβαίως,συμφωνώ με τα υπόλοιπα που αναφέρεις για τους κριτικούς, την ιστορία του κινηματογράφου κτλ...

11:49 AM  

Post a Comment

<< Home