Friday, July 21, 2006

Γλυκόπικρη Ζωή [4/5]

Ύστερα από το καταπληκτικό θρίλερ «A Tale of Two Sisters» (2003), ο Κορεάτης Κιμ Τζι-Γουν έρχεται με τις καλύτερες συστάσεις (τυχεροί όσοι είδαν το αφιέρωμα στη φιλμογραφία του πέρσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) ελπίζοντας μονάχα να αποφευχθεί η σύγκριση με το σινεμά του Παρκ Τσαν-Γουκ... Η «Γλυκόπικρη Zωή» του είναι ακόμη ένα μάθημα σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ που μας κάνει ν’ απορούμε: τι τα «ταΐζουν» στις εκεί σχολές και δε μας δίνουν κι εμάς; Η τυπική θεματολογία ενός ασιατικού φιλμ με φόντο τον κόσμο της Μαφίας εδώ λάμπει, προσεγγίζοντας νουαρικά πρότυπα της Δύσης (ο κεντρικός ήρωας έχει το μηδενιστικό attitude ενός πρωταγωνιστή ταινίας του Μελβίλ) σε ένα στυλιζάρισμα βίας που ούτε και ο Τζον Γου θα μπορούσε να διανοηθεί (ίσως επειδή απουσιάζει το μελό και τα περιστέρια...). Η πλοκή είναι ελαφρώς προσχηματική (ο μπράβος ενός αρχιμαφιόζου που αθέτησε την υπόσχεσή του δεν θανατώνεται και επιστρέφει να πάρει την εκδίκησή του σε ένα «μπαλέτο» αίματος που δε σταματά μπροστά σε κανένα εμπόδιο) και ο Κιμ Τζι-Γουν προφανέστατα δεν καίγεται για βάθος χαρακτήρων και αιτιολογήσεις πράξεων. Ο κόσμος του είναι μια Σεούλ υπέρ-λουξ ιλουστρέ που προσφέρει αντίστοιχο θέαμα, με τη διαφορά ότι τα πάντα υπογραμμίζονται από μια ζεν διάθεση και αισθητική που καταλήγει να είναι μακάβρια θανατερή. Κι αν όσο παρακολουθείτε την ταινία δεν είστε σε θέση να συλλάβετε το σαρκασμό της, περιμένετε μέχρι τέλους για να παγώσετε μπροστά στην υπαρξιακή τραγωδία που ζητά την εξιλέωση μέχρι τελικής πτώσης με μια σεκάνς ανθολογίας. Μεγάλος μάγκας στη φόρμα, ο Κιμ Τζι-Γουν χρειάζεται τώρα ένα φιλμ στο οποίο θα μας πείσει ότι εκτός από εμπορικό ένστικτο και βιρτουοζιτέ ικανότητες έχει και καρδιά. Για να πάρει το αίμα του πίσω...

Dalkomhan Ιnsaeng [2005] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home