Friday, July 21, 2006

Η Κάθοδος [4/5]

Έξι νεαρές γυναίκες με έφεση στα extreme sports ξεκινάνε την κατάβαση μιας χαρτογραφημένης σπηλιάς στα Απαλάχια Όρη με σκοπό να καταλήξουν σε μια από τις λιγοστές εξόδους της. Στη διαδρομή η αρχηγός τους αποκαλύπτει πως είπε ψέματα και για να ζήσουν μια αληθινή περιπέτεια τις οδήγησε σε μέρη απ’ όπου υποτίθεται δεν έχει ξαναπεράσει άνθρωπος. Προφανέστατα παγιδεύονται, δημιουργούνται έριδες και, πολύ χειρότερα, ανακαλύπτουν πως δεν είναι μόνες σ’ αυτή τη δαιδαλώδη σπηλιά...

Είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του 36χρονου Βρετανού Νιλ Μάρσαλ κι όμως κατορθώνει κάτι ιδιαίτερα δύσκολο για ένα είδος κορεσμένο: να δημιουργήσει μια από τις πιο δυνατές ταινίες τρόμου που έχουμε δει εδώ και δεκαετίας, μπολιάζοντας στο εσωτερικό της επίπεδα βαθύτερης ανάγνωσης που μπορούν να σε σοκάρουν περισσότερο κι από τις πιο αιματοβαμμένες σεκάνς του! Αυτό, πραγματικά, δεν το βλέπεις συχνά. Γι’ αυτό και η «Κάθοδος» ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες ανατριχίλες του συρμού. Γιατί σου κάνει κακό στο μυαλό! Αφού πρώτα σε κάνει να φτύσεις αίμα στο κάθισμα σου...

Το πρώτο μισό της ταινίας χτίζει μια ένταση πειστικότατη και σχεδόν ανυπόφορη, ακόμη κι αν δεν έχετε πρόβλημα κλειστοφοβίας. Ο Μάρσαλ σε υποβάλλει λειτουργικότατα στην ατμόσφαιρα εντεινόμενου πανικού, καθώς οι έξι γυναίκες συνειδητοποιούν πως έχουν χαθεί μέσα στη σπηλιά, και στήνει ένα ψυχολογικό θρίλερ - δράμα χαρακτήρων που στρέφεται διαρκώς γύρω από τον κεντρικό άξονα της Σάρα, η οποία ακόμη δεν έχει ξεπεράσει το χαμό συζύγου και μικρής κόρης σε αυτοκινητικό (η πρώτη σκηνή που θα σας ταρακουνήσει στην αίθουσα). Από τη στιγμή που ο φακός του αρχίζει να αποκαλύπτει τα πλάσματα που κατοικούν τη σπηλιά, δίνοντάς σας ύπουλα clues για την καταγωγή τους, μπορείτε να γαντζωθείτε από οτιδήποτε βρείτε κοντά σας ή να το βάλετε στα πόδια ουρλιάζοντας. Γιατί η «Κάθοδος» δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ακόμη κι αν από κάτω κρύβεται ένα κοινωνιολογικό σχόλιο που θα σας χτυπήσει γερά στο στομάχι, οι δοκιμασίες και στο θέαμα δεν στερούνται... ανακατέματος στην κοιλιακή χώρα! Ας σας μαρτυρήσω μονάχα πως από την πρώτη επαφή με τις έξι γυναίκες είναι προφανές ότι τα πλάσματα δεν τις βλέπουν σαν εχθρούς ή εισβολείς αλλά θηράματα που πρέπει να κυνηγήσουν για να φάνε. Και δε μιλάμε για μια απλή αντιστροφή στον κανόνα του άνθρωπος κυνηγάει ζώο...

Για να μη σας διαλύσω το σασπένς δεν θα προχωρήσω σε άλλες λεπτομέρειες γύρω από την πλοκή. Απλά, ως φαν του είδους, θα ομολογήσω πως η ταινία με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο, μου προκάλεσε δυσφορία σε αρκετές στιγμές και επιφυλάσσει για φινάλε κάτι απίστευτα τραγικό και νοσηρό μαζί που θα κρατήσεις μέσα στο μυαλό σου για καιρό. Έξτρα credit στο τρομακτικό κιαροσκούρο του φωτογράφου Σαμ ΜακΚάρντι, στον ήχο που συμπληρώνει ύπουλες δόσεις αγωνίας ειδικά όταν το σκοτάδι δε σ’ αφήνει να δεις σχεδόν τίποτα και κανένα περαιτέρω σχόλιο για τη σκηνοθεσία και τη σεναριακή ιδέα του Μάρσαλ που μετατρέπει την «Κάθοδο» σε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα έργα του είδους για το βρετανικό σινεμά και μια εμπειρία που κινηματογραφικά δε βρίσκει εύκολα όμοιό της. Ως τελική συμβουλή, μην περιμένετε να δείτε τον τρόμο ως χαβαλέ. Οι ευαίσθητοι θεατές και κυρίως οι γυναίκες καλύτερα να απέχουν... Πόσο παράδοξο ακούγεται αυτό για μια από τις σημαντικότερες γυναικείες ταινίες της χρονιάς!

The Descent [2005] / για την Athens Voice

1 Comments:

Blogger quieterworlds said...

Υπάρχει κάτι το υπερβολικά σημαντικό σ'αυτό το διαμάντι τρόμου του Μάρσαλ που το κάνει να ξεχωρίζει απ'τον υπόλοιπο σωρό εντέρων, ποδιών και λοιπών κοκκινοβαμμένων μελών του σώματος:η πολύ προσεκτική, σχεδόν τελετουργική ανάγνωση των ηρωίδων του κι η αντιμετώπισή τους απέναντι σε καταστάσεις που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο φόβο.
Γιατί κι όμως μας λέει ο Μάρσαλ, η κολλητή μας ίσως είναι αυτη που θα μας προδώσει, κι όμως η φαινομενικά ντροπαλή Σάρα μεταλλαχθεί σε μηχανή εκδίκησης με την οργή που κουβαλάει όλον αυτόν τον χρόνο για το τροχαίο που στοίχισε την οικογένειά της, κι όμως ίσως είναι η φίλη μας που θα αρκεστεί στο να πέσει κάτι στο κεφάλι μας αλλά όχι στο δικό της(μια απ'τις πιο χαρακτηριστικά σκληρές ατάκες του φιλμ.).Με τα ιδιαιτέρως πεινασμένα τέρατα να αποτελούν ίσως τους δαίμονες της Σάρας για όλα αυτά τα χρόνια και με μια υπερβίαιη διάθεση, το ψυχολογικό κομμάτι αυτό της ταινίας είναι σίγουρα το καλύτερό της.
Το τέλος της είναι απίστευτα αμφίσημο κι ενοχλητικό, με μια αίσθηση απαισιοδοξίας να δεσπόζει τον αέρα, αλλά και μια τελική αίσθηση λύτρωσης για την κεντρική ηρωίδα και την όλη εικόνα να κλείνει με τα ουρλιαχτά των τεράτων που θα παραμείνουν για πάντα μέσα στην σκοτεινή σπηλιά συνεχίζοντας να τρώνε ό,τι απέμεινε απ'τις άτυχες γυναίκες, πιστεύω πως η ταινία αυτή είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από μια εκπληκτικά στημένη ταινία τρόμου με αρκετές αιματηρές-αριστοτεχνικά στημένες-σκηνές μάχης.
10/10

6:51 PM  

Post a Comment

<< Home