Monday, August 17, 2009

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2008 - 2009

# 1. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν. Η ζωή, η τέχνη και το αναπόφευκτο. Η μεγάλη τριπλή ήττα. Φαντάσου τώρα πως το τέλος είναι ακόμη πιο μίζερο. Και πως κάποιος μας το υπαγορεύει. Μας το’ χει έτοιμο. Μπορείς ν’ αντέξεις τόση αλήθεια στο σινεμά; Εγώ, τι να πω... I’m just a little person.

# 2. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Άλφρεντσον. Νέα κεφάλαια στην κινηματογραφική βαμπιρική μυθολογία σπάνια γράφονται. Εδώ, με επιπλέον χρωμοσώματα αμφιβολίας που αφορούν στη σεξουαλικότητα και κρίσεις ύπουλες γύρω από το «απέθαντο» της πρώτης αγάπης. Μια σοκαριστικά πολυεπίπεδη εμπειρία.

# 3. WATCHMEN του Ζακ Σνάιντερ. Μερικές ταινίες βλέπουν πιο μπροστά από το έτος παραγωγής τους. Αφήνουν για την ανθρωπότητα το ρόλο του υπερτιμημένου και οραματίζονται το θρίαμβο σ’ ένα μέλλον φαταλιστικό. Πόσο ειρωνικό! Υποθέτω πως είναι ζήτημα χρόνου, όπως είχε συμβεί και με το «Blade Runner». Αλλά... τον έχουμε το χρόνο;

# 4. Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ του Ντέιβιντ Φίντσερ. Κάποιοι τη σύγκριναν με την ιστορία του Φόρεστ Γκαμπ, λες κι αυτό είναι βρισιά. Κάποιοι τη φοβήθηκαν και τη χλεύασαν, σαν κάτι πιο ταπεινό κι απ’ τη ζωή, τη μέτρια, τη δική τους. Παραγνωρίζοντας το πιο τρομακτικό. Το μετά...

# 5. BRUNO του Λάρι Τσαρλς. Την πρώτη φορά που το είδα, στη μισή ταινία ούρλιαζα, στην υπόλοιπη κρατούσα το σαγόνι να μην πέσει. Όταν τέλειωσε, είπα πως αν ο Σάσα Μπάρον Κόεν μπορούσε να βρίσκεται εντός αιθούσης, θα μας έτριβε ένα σκατό στη μούρη. Και καλά θα έκανε!

# 6. ΤΟ ΧΥΜΑΔΙΟ του Τζόναθαν Λεβίν. Γεννιέσαι, πας σχολείο, πιάνεις δουλειά, κάνεις οικογένεια, πεθαίνεις. Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις! Σου τη λέει ωμά και τίμια ο Λουκ Σαπίρο, από την αρχή. Το καλοκαίρι του 1994, δοκίμασε να κάνει το «δικό του». Ότι πιο ουτοπικό σε τούτη τη ζωή, δηλαδή...

# 7. WALL-E του Άντριου Στάντον. Αν βγάζαμε όλη την περιπέτεια με τα υπολείμματα του ανθρώπινου είδους στο έξω διάστημα, θα είχαμε μια από τις σπουδαιότερες και πιο μαγικά συναισθηματικές ερωτικές ιστορίες από καταβολής κινηματογράφου. Για δύο ρομπότ! Η ρομαντική αποθέωση της χρονιάς.

# 8. ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ του Άρι Φόλμαν. Διαβάζοντας τις λέξεις μέσα από τα πυρά του πολέμου στο Λίβανο, μπορούσε κανείς να διακρίνει το αληθινό θέμα αυτού του εξαιρετικού, αυτοβιογραφικού και τόσο συγγενούς με ντοκιμαντέρ animation: η μνήμη τρώει τα σωθικά...

# 9. MILK του Γκας Βαν Σαντ. Οφείλει πολλά στο ντοκιμαντέρ για τον Χάρβεϊ Μιλκ από τα 1984, αλλά και πάλι είναι προς τιμήν του Βαν Σαντ το ότι απέφυγε να υπογράψει μια gay ακτιβιστική ντουντούκα, για να περάσει ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους: you gotta give them hope!

# 10. WANTED του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ. Τσαμπουκάς αλά «Fight Club», αδρεναλινική δράση που καταρρίπτει νόμους της βαρύτητας και άλλες θνητές παπαριές, σκηνοθετημένα από τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να λέει πως είναι ο διάδοχος του Τζέιμς Κάμερον σήμερα.

5 Comments:

Blogger cinemad said...

Για την Ιστορία (sic), μόλις δύο ήταν οι ταινίες που φλέρταραν με τη δεκάδα αλλά δεν χώρεσαν, τελικά. Το «Gran Torino» και το «Hunger».

8:07 PM  
Blogger cinemad said...

Ακολουθεί η εισαγωγική παρουσίαση των λιστών, μαζί με τα δέκα χειρότερα φιλμ της σεζόν, όπως προβλήθηκαν από την εκπομπή CINEMaD στις 6 Αυγούστου του 2009:

Ο απολογισμός της σεζόν και οι λίστες με τα καλύτερα και τα σκατά που είδα κατά τη διάρκεια του τελευταίου δωδεκάμηνου, αποτελεί παράδοση ιερή για τους hardcore fans αυτής της εκπομπής εδώ και μια δεκαετία. Την περισσότερη προσοχή, φυσικά, τραβάει η λίστα των... χειρίστων, που ως δεκάδα συμπληρώνεται και πιο δύσκολα. Για να πάρετε μια κατατοπιστικότερη εικόνα, για να συμπληρωθεί η δεκάδα των καλύτερων ταινιών φέτος, έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε 12 τίτλους. Ενώ για μια θέση στα σκατά, μάχονταν 28 ταινίες! Και ιδού οι νικήτριες...

# 10. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ του Μάικλ Μαν. Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είναι ένας σκηνοθέτης που πετάει 100 εκατομμύρια δολάρια, με τον Τζόνι Ντεπ πρώτη μούρη, για να γυρίσει γκανγκστερικό έπος 140 λεπτών... σε βίντεο; Άσε που το δανέζικο Δόγμα έχει λήξει ως πρωτοπορία από το 1998!

# 9. HANCOCK του Πίτερ Μπεργκ και ΕΠΤΑ ΖΩΕΣ του Γκαμπριέλε Μουτσίνο. Όταν ένας σταρ χάνει τον έλεγχο και υποχρεώνει ένα στούντιο να δώσει το πράσινο φως για να προχωρήσει στην υλοποίηση τέτοιου διπλού χτυπήματος φόλας, τότε μιλάμε για το Μέγα Ναπολέοντα του Χόλιγουντ σήμερα.

# 8. ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ του Στίβεν Ντάλντρι. Αψυχολόγητη μπαναλαρία με φόντο Ολοκαυτώματος για κυριούλες που έχουν ξεπετάξει όλα τα Άρλεκιν και τα σταυρόλεξα του κόσμου, με κερασάκι υποκριτικής τον ογκόλιθο του βοϊδίσιου βλέμματος, την Κέιτ Γουίνσλετ.

# 7. ΠΑΜΕ ΟΠΟΥ ΘΕΣ και Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ του Σαμ Μέντες. Έναν σύμβουλο γάμου για τον κύριο και γρήγορα! Έλα και στη θέση της έρμης της Γουίσλετ, που τον έχει κολώνα του σπιτιού της...

# 6. ΚΑΥΤΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ των αδελφών Κοέν. Μια ταινία για την ηλιθιότητα. Χειρότερη ΚΑΙ από το «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος»! Σχεδόν με στεναχωρεί που δε χώρεσε στην πρώτη πεντάδα...

# 5. ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ του Έντουαρντ Ζούικ. Αντιστασιακή ομάδα Εβραίων κρύβεται σε δάσος. Διαρκούσε 137 λεπτά. Μετά τα πρώτα 17, έκανα προσευχές να τους βρουν και να τους κάνουν σαπούνι.

# 4. ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ του Φερνάντο Μεϊρέλες. Εγκατέλειψα την αίθουσα πριν τελειώσει. Επειδή δεν είχα μαζί μου καρφιά, για να βγάλω τα μάτια μου...

# 3. ΝΕΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΝΙΑΤΑ του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Αν σας χτυπούσε κεραυνός, όπως τον Τιμ Ροθ στην ταινία, θα φεύγατε από τούτη τη ζωή λιγότερο καμένοι... Αποτελεί την ιδανική τιμωρία προς εκείνους που κανιβάλισαν την ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον!

# 2. ΕΡΩΤΑΣ ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Ντόναλντ Πέτρι. Επειδή όλοι μας, όποτε είμαστε στα down μας, βάζουμε και βλέπουμε το Ζορμπά για να κάνουμε greek kefi. Έτσι; Σα να μην έφτανε ο διεθνής διασυρμός, το προλόγισε και ο Υπουργός Πολιτισμού στο Μέγαρο. Ώπα η κουλτούρα!

# 1. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο χειρότερο θα μπορούσε να είναι, καθώς παρακολουθείτε ένα φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου; Μην προβληματίζεστε άλλο. Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ τα κάνει όλα στάχτη. Θυμάμαι πως βγήκα από την αίθουσα φωνάζοντας «Σπύρο... Ελένη... Σπύρο... Ελένη... Σπύρο... Ελένη... Σπύρο... Ελένη... Σπύ...»...

8:09 PM  
Blogger W. said...

Ωχ αμαν... Πολλες πολλές διαφωνίες. Όχι πως θα σκοτωθούμε και για τις ταινίες, αλλά έτσι, να περνάει η ώρα...

Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ήταν για μένα από τα χειρότερα φιλμ της χρονιάς. Μπορεί να φταίω κι εγώ που δεν μπήκα στο τριπάκι του λαβυρίνθου του Κάουφμαν (σπουδαίος σεναριογράφος κατά τα άλλα), αλλά μόλις βγήκα από την αίθουσα ένιωσα σαν να με κορόιδεψαν...

Το ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ θα μπορούσε, αλλά τα κατέστρεψε όλα στα τελευταία 30 λεπτά. Όπου το φινάλε είναι ο θρίαμβος της αυτοδικίας με άλλοθι τα παιδάκια!

Ούτε ο ΜΠΕΝ ΚΟΥΜΠΙΑΣ με ενθουσίασε (ΦΟΡΕΣΤ ΓΚΑΜΠ=δύο κλάσεις ανώτερος), αλλά είχε μερικές πολύ καλές στιγμές.

Ο ΓΟΥΟΛ-Υ παίζει να ήταν και ό,τι καλύτερο είδα φέτος. Instant classic. Το δε μέλλον που απεικονίζει είναι ίσως το πιο ρεαλιστικό κι εφιαλτικό των τελευταίων 20 ετών.

Απόλυτα σύμφωνος για τη ταινία εμπειρία του Φόλμαν που με ενθουσίασε.

Και φυσικά σύμφωνος με την ταινιάρα του Βαν Σαντ, που διακηρύττει με τον πιο όμορφο τρόπο το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και όχι μόνο.

Ίστγουντ και Μακ Κουίν θα μπορούσαν να χωρέσουν.

...ΚΑΛΑ, τα πήρα τώρα με το αριστούργημα του Μαν στα χειρότερα της χρονιάς!

Οι δύο παπαρίτσες του Σμιθ θα ξεχαστούν γρήγορα...

Θολοσκαροκουλτούρα η ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ.

Τα θες και βάζεις Μέντες στα χειρότερα;;;;; Ε, τί να πω τώρα!

Ούτε οι Κοέν ήταν τόσο κακοί (χειρότερο από το ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΛΙΘΙΟΣ;;;).

Κόπολα στα τάρταρα (τι κρίμα...), Βανδάλος ακόμη βαθύτερα (νούμερο 1, τί 2;;).

Αυτάαααααααααα...

8:31 PM  
Blogger "Αισθηματική ηλικία" said...

Σχεδόν ανησυχώ που συμφωνούμε 100%.
Δεν έχω παρά να σε κάνω link στη σελίδα μου.

8:48 PM  
Blogger Christos said...

Ομολογουμένως και εμένα με ενοχλεί πολλές φορές η ισχυρογνομωσύνη σου αλλά φαίνεται ότι βλέπεις σινεμά με έναν σπάνια απενοχοποιημένο τρόπο και αυτό το γουστάρω.Η δική μου λίστα είναι κάπως έτσι
1.Ανάμεσα στους τοίχους
2.WALL-E
3.Βαλς με τον Μπασίρ
4.Άσε το κακό να μπει
5.Milk
6.Γομόρρα
7.Gran Torino
8.The Dark Knight
9.Hunger
10.Coraline
Στις χειρότερες ξεχωρίζουν φυσικά η Ελεγεία ενός έρωτα,τα "ήθελα να βγάλω τα ματια μου" Σφραγισμένα χείλη,το περι τυφλότητος,το ντροπιαστικό Hancock,το "μα τι κάθομαι και βλέπω" Δημόσιος κίνδυνος,ο δρόμος της επανάστασης και άλλες δυστυχως υπεραρκετές παραγωγές που περισσότερο θυμίζουν σενάρια από βιβλία διαφημιζόμενα στο alter.
Βρήκα λίγο υπερβολικό εώς βλάσφημο τον παραλληλισμό του Watchmen με το Bladerunner.Ας μην ήταν ο Allan Moore και θα σου'λεγα αν θα βλεπόταν η ταινία.Επίσης μου ψιλοάρεσε το Καυτό απόρρητο αλλά μάλλον δεν είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός δεδομένου ότι λατρεύω τους Κοέν.

1:29 PM  

Post a Comment

<< Home