Thursday, July 20, 2006

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2004 - 2005

#1. OLDBOY του Παρκ Τσαν-Γουκ. Η καλύτερη εκδίκηση πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα. Και η ύστατη τιμωρία δεν είναι ο θάνατος, αλλά η φυλακή της μνήμης που σε βασανίζει όσο ζεις. Να γιατί φύγαμε παραμιλώντας από τούτη την έκπληξη της χρονιάς που μιλούσε κορεάτικα, κατάπινε ολοζώντανα χταπόδια, στροβιλιζόταν σε ρυθμούς βαλς μελωδιών, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες και μας άφηνε υπνωτισμένους μ’ ένα φινάλε πολυσυζητημένο και τόσο παρεξηγήσιμο. Κάθε φορά που το ξανάβλεπα νόμιζα πως χόρευα με το διάβολο. Και μ’ ένα όπλο να με σημαδεύει στον κρόταφο. Αναμείνατε και τα υπόλοιπα δύο μέρη της τριλογίας εκδίκησης την ερχόμενη σεζόν, έτσι για να καταλάβετε πως ο Παρκ Τσαν-Γουκ δεν είναι κανένας τυχαίος...

#2. ΓΕΝΝΗΣΗ του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Πως μπορεί μια ταινία να ταιριάξει θέματα όπως η μεταθανάτια ζωή, η παιδοφιλία, η αιώνια αγάπη και η απιστία; Πως γίνεται να σου γεννήσει τόσα ερωτηματικά και στο τέλος να σε αφήσει δίχως απαντήσεις, εκστατικά χαμένο μέσα στα δάκρυα και την παράνοια της Νικόλ Κίντμαν, που «βουλιάζει» στο νυφικό της φόρεμα; Υπό τη σκιά του Κιούμπρικ και του Πολάνσκι, ο Γκλέιζερ καδράρισε άτονα το μεγαλοαστικό βίο - εφιάλτη μιας οικογένειας στοιχειωμένης από την απουσία μιας αγάπης, την οποία υπογράμμισε τόσο έντονα, σαν δανεικό, αόρατο καρδιοχτύπι, η μουσική του Αλεξάντρ Ντεπλά. Αν δεν το καταλάβατε, εύχομαι να σας δοθεί ξανά η ευκαιρία... σε μια άλλη ζωή.

#3. 2046 του Γουόνγκ Καρ Γουάι. Ήταν μονάχα ο αριθμός ενός δωματίου. Αν έβρισκες τον τρόπο να τρυπώσεις μέσα του, ύπουλα ή μη, έπαιρνες το ρίσκο να μη βγεις ποτέ... Αψηφώντας κανόνες αφήγησης και κάθε μορφής storylines, σνομπάροντας τις θνητές λέξεις που δήθεν καθορίζουν την πορεία του βίου μας, κινηματογραφώντας αποχρώσεις, σιωπές και με soundtrack ιδανικά, ο Καρ Γουάι απέδειξε και πάλι, με ταχυδακτυλουργικό τρόπο, ότι μπορεί να ξεγλιστρήσει άνετα από τη μεγαλύτερη αποτυχία μονάχα με τις εικόνες του. Χειρονομίες, κινήσεις, πρόσωπα, κορμιά, όλα γίνονται ένα σε μια γεωγραφία αισθητικής που φετιχοποιεί με την ίδια δύναμη το έμψυχο με τα αντικείμενα. Πιστεύω πως οι περισσότεροι βγάλαμε αντικλείδι...

#4. ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΧΩΡΙΟ του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν. Το πιο τρομακτικό με την τελευταία ταινία του Σιάμαλαν ήταν το γεγονός ότι δεν επρόκειτο για φιλμ... τρόμου! Σε μια γοτθική ατμόσφαιρα που περισσότερο έφερνε σε σκανδιναβικό ψυχόδραμα παρά σε ταινία εποχής από τη μεταεμφυλιακή Αμερική, το τελικό twist αυτή τη φορά δεν έκρυβε πνεύματα από την άλλη ζωή, εξωγήινους ή οτιδήποτε δαιμονικό, αλλά έφερνε στο φως το μεγαλύτερο μυστήριο που γέννησε αυτός ο πλανήτης: την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τις αμυντικές συμπεριφορές της και τα αδιέξοδα που δημιουργεί αναπόφευκτα ο κύκλος της επιβίωσης. Παραδόξως, η πιο λειτουργική πολιτική και κοινωνική αλληγορία που είδαμε εδώ και χρόνια, για ένα έθνος που νομίζει πως μπορεί να υποτάξει κάθε παράγωγο του τρόμου.

#5. ΥΔΑΤΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Γουές Άντερσον. Άβυσσος η ψυχή της... οικογενειακής δυσλειτουργικότητας. Με τις σταθερές «αξίες» του στα σενάρια, με μια σχεδόν μόνιμη κουστωδία πρωταγωνιστών και μια σαδιστικά χιουμοριστική όσο και ψυχρή συμμετρία στα κάδρα του, ο Άντερσον συνεχίζει τη μοναχική του πορεία προς την κατανόηση ενός σινεμά αυτογνωσίας και κριτικής των ανθρώπινων σχέσεων, αυτή τη φορά με ένα χαοτικό background συμβάντων, σε στεριά και υπό τη θάλασσα, αναζητώντας μυθικούς από μηχανής Θεούς που εκλείπουν ως είδος αφήνοντας απροστάτευτο... το δικό μας είδος. Με τρομάζει η ιδέα πως κάποτε θα ωριμάσει τόσο που θα μπορεί να μας δείξει πως αισθανόμαστε μέσα μας...

#6. ΟΙ ΑΠΙΘΑΝΟΙ του Μπραντ Μπερντ. Πολλές φορές λέμε ότι ένα καρτούν είναι σχετικά ενήλικο. Σε αυτή την περίπτωση, για να εξηγήσουμε σε ένα μικρό παιδί τι συμβαίνει κάτω από την πλοκή την «Απίθανων», θα έπρεπε να το πηγαίναμε σε ψυχαναλυτή επί εβδομάδες ολόκληρες! Πρακτορική δράση που θα ζήλευε και ένας 007, ηρωικές αναφορές που παραπέμπουν στην κομίστικη κουλτούρα και υπόβαθρο χαρακτήρων που αναιρεί την «ψευτιά» της ψηφιακής τεχνολογίας, σε ένα συνδυασμό τόσο τέλειο που ύστερα από μήνες μας έκανε να αγοράζουμε και να ξαναβλέπουμε το φιλμ κρυφά από μπόμπιρες.

#7. ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ του Μάικ Νίκολς. Πόσο κοντά μπορείς να πλησιάσεις μια τόσο σφοδρή επιθυμία όσο ο σεξουαλικός πόθος; Πόσο ακραία επικίνδυνο είναι να τον ταιριάξεις με συναισθήματα; Και πόσο ανόητος μπορεί να είσαι έτσι ώστε να παγιδευτείς ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, σε βαθμό που να μην ξεχωρίζεις από τι είσαι εξαρτημένος... Γλώσσες πυροβόλο θεατρικής καταβολής, μεγάλες σεκάνς ψυχοβγάλτες και ερμηνείες τόσο κοντά στο βιωμένο, που σε έκαναν να ζηλεύεις αυτή την κινηματογραφική ζωή ακόμη και στις στιγμές του πιο έντονου δράματός της.

#8. ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ του Ζαν-Πιέρ Ζενέ. Μπορείς να του δώσεις όλα τα ρομαντικά κλισέ του κόσμου, τοποθετημένα σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο στην ιστορία αυτού του πλανήτη, και να τα κάνει... δικά του. Αδίκως συγκρίθηκε με την «Αμελί» από εκείνους που δεν ήξεραν την πλήρη φιλμογραφία του. Για εμάς, τους υπόλοιπους, ο Ζενέ παραμένει ένας μάγος εικονοκλάστης, μάστορας του πεπρωμένου και των συμπτώσεων της καρδιάς, πιθανά κάπως κενός από μηνύματα, αλλά με ένα στιλ που σε κάνει να ονειρεύεσαι να είχες ολόκληρη την ταινία σε καρτ-ποστάλ που θα κάλυπταν τα πάντα γύρω σου.

#9. ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΠΟΛΗ των Φρανκ Μίλερ και Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Όταν το κόμικ πήγε σινεμά, ζήλεψε τόσο, είπε «μ’ αρέσει, θα μείνω» και άλλαξε στη σελιλόζη τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις κινηματογραφικές αποδόσεις των graphic novels. Η αρχική έκπληξη μπορεί να έσβηνε γρήγορα, τουλάχιστον μία ώρα μετά το ανασήκωμα της κάτω γνάθου, αλλά μπροστά σε κάτι τόσο πρωτοποριακό βουλώνεις το στόμα, κάνεις τα στραβά μάτια για τις ελλείψεις στην αφήγηση και... παίρνεις το μέρος των κακών και πλέον αμοραλιστών ηρώων, για να κυλιστείς στην απόλυτη ηδονή της εικόνας ως φετίχ.

#10. KINSEY του Μπιλ Κόντον. Σε μια εποχή σεξουαλικής οπισθοδρόμησης και μετώπων δήθεν ελευθεριότητας ή μη, τα οποία γελοιοποιούν και τις δύο πλευρές με τα τσιτάτα και τις πράξεις τους, μια ταινία ήρθε να μας θυμίσει τις αντιδράσεις που προκάλεσε η σχετική έρευνα για το ανδρικό φύλο που δημοσίευσε ο Άλφρεντ Κίνσεϊ το 1948, κάνοντας αρκετούς από τους σημερινούς θεατές να κοκκινίζουν από αμηχανία! Σε τελική ανάλυση, κάντε έρωτα, όχι πολιτική του έρωτα.

2 Comments:

Blogger seagazing said...

Το νουμ. 3 μάλλον θα το έβαζα νουμ. 1
Όσο για το νουμ. 4, απορώ ειλικρινά... η αλληγορία του δεν με έπεισε καθόλου.

12:04 AM  
Blogger cinemad said...

seagazing, το «2046» ήταν μια ταινία που δεν είδαμε ποτέ! Αλλά τα κομμάτια της που προβλήθηκαν στη μεγάλη οθόνη ήταν τόσο δυνατά ώστε να την τοποθετήσουν τόσο ψηλά - για μένα. Το «OldBoy», από την άλλη, είναι μια ολοκληρωμένη ταινία.

Μην υποτιμάτε τον Σιάμαλαν. Κάθε επόμενη φορά που θα βλέπετε την όποια ταινία του θα καταλαβαίνετε κάποια από τα γιατί...

4:33 PM  

Post a Comment

<< Home