Oldboy [5/5]

Υπάρχει μια μακάβρια ειρωνεία στο σινεμά του κορεάτη Παρκ Τσαν-Γουκ. Εκδικητική. Οριακά χιουμοριστική, σε βαθμό να σε κάνει να θέλεις να γελάσεις. Με τη διαφορά ότι τότε θυμάσαι πως κάποιος σου έχει σπάσει τα δόντια. Και φτύνεις αίμα. Και το αστείο έχει πια παγώσει. Αλλά θέλεις να χαμογελάσεις. Γιατί μονάχα έτσι θα έχεις πάρει το αίμα σου πίσω! Αυτή η ειρωνεία αγκαλιάζει τη ζωή του Ο Ντεσού, ενός ανθρωπάκου που απάγεται από αγνώστους και ζει σαν φυλακισμένος σ’ ένα δωματιάκι για 15 χρόνια, για να αφεθεί μυστηριωδώς ελεύθερος με 5 ημέρες διορία ώστε να βρει την αλήθεια. Και να σκοτώσει από εκδίκηση. Ή να πεθάνει για κάτι που πρέπει να καταλάβει πως έβλαψε συνανθρώπους του στο παρελθόν.

Είναι κρίμα που το ελληνικό κοινό δεν είχε την ευκαιρία να δει την προηγούμενη ταινία του Τσαν-Γουκ, «Sympathy for Mr. Vengeance» (2002), πρώτο μέρος μιας θεματικής τριλογίας που διδάσκει - όχι με τις πιο ανθρωπιστικές μεθόδους - πως η εκδίκηση είναι η τέλεια θεραπεία για έναν πληγωμένο άνθρωπο - μέχρι να καταλάβεις πως όλο αυτό το κακό θα γυρίσει πάνω σου σα μπούμερανγκ για να σε μετατρέψει σε κτήνος, το ίδιο επικίνδυνο με τον αρχικό θύτη. Αυτό το μένος 15 χρόνων εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση ο κεντρικός χαρακτήρας του «Oldboy», χωρίς να απαιτεί ποτέ το δικαίωμα στη λύτρωση. Γιατί ξέρει πως δεν υπάρχει γυρισμός στον άνθρωπο που υπήρξε κάποτε...

Είναι αδύνατον να αφηγηθείς με λόγια ή να περιγράψεις τη μαεστρία του Τσαν-Γουκ, ο οποίος μετά από τρεις ταινίες μεγάλου μήκους ανακηρύσσεται με τσαμπουκά σε έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά σήμερα. Θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει επιρροές από Σκορσέζε μέχρι Φίντσερ, όμως, πιστέψτε με, θα ήταν λάθος. Για να μην πω ότι αυτοί οι κύριοι θα έπρεπε να αντιγράφουν την οικονομία της τέχνης του και μια κινηματογραφική γλώσσα ολότελα πρωτότυπη, αιματηρά χιουμοριστική, αμοραλιστική και δεικτικά ηττημένη κοινωνικά. Ακόμη και τα highlights του φιλμ είναι δύσκολο να απαριθμηθούν! Από που ν’ αρχίσεις; Από τον εύστοχο κατακερματισμό του ρόλου της τηλεόρασης (που λειτουργεί για τον ήρωα σαν ρολόι, ημερολόγιο, εκπαίδευση, σπιτικό, εκκλησία, φίλος και ερωμένη μαζί) μέσα από ένα φλας-μπακ της τελευταίας 15ετίας; Από τη διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ που δίνει ανάσες σε απανωτές σεκάνς σοκ; Από το τρίλεπτο, γραμμικό μονοπλάνο πάλης που σου αλλάζει τη μαγκιά γύρω από οτιδήποτε φιγουρατζίδικο έχεις δει μέχρι σήμερα σε ανάλογες σεκάνς; Από τις υπερρεαλιστικές πινελιές που καταπνίγουν τον πόνο με εκκεντρικότητα; Από το τελευταίο ημίωρο που κάνει τις αρχαιοελληνικές τραγωδίες να ωχριούν και το ρίγος να φτάνει ως το μεδούλι με την ερμηνεία του Τσόι Μιν-Σικ; Ή από τα βαλσάκια του Τζο Γιέονγκ-Γουκ που κάνουν την εικόνα να στροβιλίζει με οπερετική δύναμη;

Σίγουρα ξέρω πως να τελειώσω. Το «Oldboy» είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς! Και, ειλικρινά, δε μπορώ να φανταστώ ότι πρόκειται να ζήσετε κάτι πιο έντονο, πρωτότυπο και δημιουργικό μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα μέχρι το τέλος της σεζόν. Εάν συνέλθετε μετά το φινάλε, προσπαθήστε να συγκρατήσετε το αγαπημένο μότο του Ο Ντεσού: γέλα και ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου, κλάψε και θα μείνεις να κλαις μονάχος...

Oldboy [2003] / για την Athens Voice