American Splendor [4/5]

Κρυμμένος μέσα στο προσωπικό μου «βασίλειο», ανάμεσα σε αμέτρητες ταινίες, μουσικές και αρχειοθετημένες μονομανίες, βρίσκω τον εαυτό μου. Και το διασκεδάζω. Για την πλειοψηφία των… απ’έξω, όμως, αυτό με μετατρέπει σε έναν κοινό loser! Δεν ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια. Στο αμετανόητο εγώ μου, που παίρνει τα πάνω του μέσα σε τούτο το πολύτιμο καταφύγιο που αποκαλούν «σπίτι» ή στην ανοησία της καθημερινής πραγματικότητας, με την οποία αρνούμαι να εξοικειωθώ εδώ και δεκαετίες; Ο Χάρβεϊ Πέκαρ λέει πως αυτή η συνήθεια του να ζεις την καθημερινότητα είναι απίστευτα πολύπλοκη. Γι’ αυτό και επέλεξε να μείνει ένας loser. Μέσα στην ευτυχία του μικρόκοσμού του…

Το «American splendor» είναι η τέλεια ταινία για όλους τους Χάρβεϊ Πέκαρ αυτού του κόσμου. Τι έκανε ο συγκεκριμένος τυπάκος στη ζωή του για να δει τον εαυτό του στο πανί; Το 1976, παρακινούμενος από τον φίλο του και διάσημο κομίστα Ρόμπερτ Κραμπ, άρχισε να σχεδιάζει αυτή τη ζωή σε μορφή ενήλικου κόμικ. Η διαφορετικότητα στη δουλειά του Πέκαρ ήταν η απουσία οτιδήποτε ελπιδοφόρου, πέραν της καταγραφής ενός μίζερου περίγυρου από τον οποίο ο κεντρικός χαρακτήρας δεν ήθελε καν να αποδράσει! Παραδόξως, αυτή η αυτοβιογραφική βερσιόν αντι-ήρωα απέκτησε λαμπρή δημοτικότητα και μετέτρεψε τον loser σε cult ίνδαλμα. Η απάντηση του Πέκαρ σε όλα αυτά; Παρέμεινε ίδιος! Και μίζερος…

Το σκηνοθετικό δίδυμο των Σπρίνγκερ Μπέρμαν και Πουλτσίνι, έχοντας πείρα μονάχα στο είδος του ντοκιμαντέρ μέχρι σήμερα, επέλεξε να δώσει ζωή στο όλο φαινόμενο μέσα από τρεις προσεγγίσεις του χαρακτήρα. Έτσι, ο χαμαιλεοντικός Πολ Τζιαμάτι δανείζεται την ταυτότητα του Πέκαρ στο φιξιόν μέρος του φιλμ, ο ίδιος ο Πέκαρ εισβάλλει στην οθόνη σχολιάζοντας τα δρώμενα και την πιστότητα οπτικοποίησης και μια τρίτη, animated εκδοχή του ήρωα σαρκάζει τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και… την τέχνη. Το αποτέλεσμα, πέρα από μια άκρως πετυχημένη άσκηση ύφους, είναι ένα από τα πιο φρέσκα και ευρηματικά φιλμ που είδαμε τα τελευταία χρόνια, μια γλυκόπικρα κωμική αποθέωση της μισανθρωπίας ενός χαρακτήρα ρεαλιστικού αλλά και τόσο ξένου για να αποτελεί μέρος αυτού του κόσμου.

Εάν υπάρχει Θεός, ο Τζιαμάτι αξίζει τουλάχιστον την υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου ρόλου, η Χόουπ Ντέιβις τον συντροφεύει εξαιρετικά σε κάθε… απογοήτευση της αλλόκοτης ιστορίας αγάπης των αληθινών χαρακτήρων που υποδύονται και ο ίδιος ο Πέκαρ επισφραγίζει με την παρουσία του τη μοναδικότητα αυτού του σύμπαντος καταστάσεων που κάπου πιάνει και δικές μας αλήθειες. Από τη loser σκοπιά της ζωής, θυμάστε…

American Splendor [2003] / για την Athens Voice