Sunday, May 14, 2006

2046 [4/5]

Κάθε φορά που με ρωτούσαν πως είναι το «2046», εγώ σκεφτόμουν πόσο λείπει από τη ζωή μας το καλό σεξ! Είναι η πικρή αλήθεια και συμβαίνει σχεδόν πάντα με τις ταινίες του Καρ Γουάι: δίωρο στο σινεμά ή στο κρεβάτι με τέτοια οργασμική ικανοποίηση, πράγμα σπάνιο. Ας είναι καλά ο άνθρωπος που τόσα χρόνια μεταμορφώνει σε παραζάλη ερωτισμού τα κινηματογραφικά καρέ, κι ας έχει την ανάγκη πιο γερών σεναρίων. Διότι, στην πράξη, το αποτέλεσμα δεν είναι παρά μια σεναριακή αποδόμηση απείρου αισθητικού κάλλους, που σου ρίχνει στάχτη στα μάτια. Αλλά, πάλι, οι τέλειοι εραστές δε χρειάζονται και τόσο μυαλό για να... σου πάρουν το μυαλό!

Αν υπάρχει μια αιτία που δεν απογειώνει το φιλμ με τον τρόπο που λατρέψαμε στο «Chungking Express» ή στην «Ερωτική Επιθυμία», είναι η διαρκής αβεβαιότητα του δημιουργού που παρασύρεται τόσο πολύ από τις εικόνες, σε βαθμό να ξεχνά όλα τα στοιχεία που συντελούν στο να μοιάζει αυτό που βλέπουμε με ταινία! Ο Καρ Γουάι είναι ένας ακραίος οφθαλμολάγνος με αναμνήσεις ερωτικές που οπτικοποιούνται φθονώντας λέξεις, διαλόγους, ιστορία και μοίρα χαρακτήρων. Παράδειγμα: όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, το «2046» ήταν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, άσχετα από το γεγονός ότι το final cut βρίσκει την πλοκή να εξελίσσεται στα τέλη του ’50... Ακόμη κι όταν έφτασε η στιγμή να παραδώσει την ταινία στις Κάννες, ο Καρ Γουάι έκοψε τη χολή διοργανωτών και κριτικών, καταφθάνοντας με «βερσιόν Μαΐου 2004» και μια υπόσχεση ότι θα αλλάξει ξανά τα πάντα στο μοντάζ! Μήπως πρέπει να μιλάμε για ένα δημιούργημα που μοιάζει με κολάζ, ικανό να παίρνει άπειρες μορφές στο χρόνο; Μήπως αυτό δεν κάνει και η μνήμη μας, τελικά; Αλλοιώνει τις εικόνες, τη συνοχή, την αλληλουχία, τα συναισθήματα και όλες τις εντυπώσεις που έχουμε από εμπειρίες κινηματογραφικές και μη. Ο καθένας μας θα δει να αναπνέει στην οθόνη κάτι εντελώς διαφορετικό. Και θα συγκρατήσει τα προσωπικά του «αποτυπώματα» εξαιτίας βιωμένων δεδομένων. Από’ κει κι έπειτα, το «2046» παύει να είναι μια ταινία. Γίνεται τόπος αναμνήσεων. Και όσο ο χρόνος αλλάζει εμάς, έτσι και αυτές οι σκόρπιες σεκάνς φετιχοποιούν από αισθήσεις μέχρι τον εγωισμό μας προς κάτι ιδανικά όμορφο. Κάτι που μπορεί να μας ραγίσει την καρδιά όταν η μνήμη χτυπήσει υπερφόρτωση...

Ο Τσόου Μο Γουάν, ο κεντρικός χαρακτήρας από την «Ερωτική Επιθυμία», είναι ο πρωταγωνιστής μιας σειράς από αποτυχημένες σχέσεις, παθιασμένες ή ευκαιριακές, που τον μετατρέπουν από «κυνηγό» αρσενικό σε τιμωρημένο και παντοτινά στερημένο από αγάπη, έρμαιο των αναμνήσεων που αποπειράται να λυτρώσει μέσα από τις φανταστικές ιστορίες που γράφει. Η πλοκή δεν έχει περαιτέρω εκπλήξεις. Αυτό που έχει σημασία, όπως σε όλες τις ταινίες του Καρ Γουάι, είναι τα μικρά στιγμιότυπα, ο τόσο αυθεντικός και αισθαντικός τρόπος να κινηματογραφεί φιγούρες αντικειμένων ή έμψυχων υλικών, να επαναστατεί με μια ολότελα δική του φορμαλιστική γλώσσα. Όσα αρνητικά κι αν προσπαθήσει να επιρρίψει κανείς στο «2046», ότι πρόκειται μονάχα για ένα καλαίσθητο φωτογραφικό άλμπουμ δίχως καμία δομή το οποίο προκαλεί την ηδονή στο βλέμμα, η αλήθεια είναι πως στο φινάλε σου μένει ένα ρίγος. Που ξεκινά εκ των έσω και αφήνει πάνω σου την αίσθηση από χάδια ερωτικά. Η ταινία σου τα δίνει. Αλλά εσύ μπορεί να έχεις ξεχάσει πως νοιώθουν πάνω σου...

2046 [2004] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home