Επικίνδυνη Αποστολή 3 [4/5]

Σκοπός μερικών ταινιών είναι να διασκεδάζουν το θεατή. Κι όταν το κάνουν καλά, η κριτική πρέπει να πάει πάσο! Αυτό το στόχο πετυχαίνει διάνα η «Επικίνδυνη Αποστολή 3», δεύτερο σίκουελ της πρώην σειράς - νυν «όχημα» του Τομ Κρουζ για μεγάλες «μπάζες» και ξελάσπωμα κάθε τύπου (επαγγελματικό, οικονομικό, προσωπικό) που καταφέρνει να ισοπεδώσει τα προηγούμενα φιλμ σαν συνταγή που, επιτέλους, πέτυχε. Διότι τις προηγούμενες φορές το «γλυκό» κάπου καθόταν...

Ο Ντε Πάλμα κάπου την είχε δει πιο σοβαρά απ’ όσο έπρεπε αλλά με σενάριο... σουρωτήρι, ο Γου πουλούσε... περιστέρια για μεταξωτές κορδέλες και, ξαφνικά, ο πρωτοεμφανιζόμενος Εϊμπραμς (του τηλεοπτικού «Alias») ξεπερνά σκοπέλους βαρβάτους, παίζοντας με ανοιχτά χαρτιά: απλότητα σεναρίου, σεκάνς δράσης με αδρεναλίνη σε τρελά γκάζια και λειτουργικότατες κλοπές. Παρθενογένεση στο είδος δεν παίζει μετά τις αποστολές του κυρίου Μποντ, κακά τα ψέματα. Εξαίρεση μια και μοναδική υπήρξε κι αυτή την οφείλουμε στον Τζέιμς Κάμερον και τα «Αληθινά Ψέματά» του, φιλμ τομή και πρότυπο στο είδος της κατασκοπευτικής περιπέτειας με επιπλέον χιουμοριστικό twist και αυτοσαρκασμό. Από το 1994 μέχρι σήμερα ουδείς τόλμησε να κοντραριστεί με τον... king of the world. Γιατί; Γιατί δεν είχαν ούτε τα κότσια να τον αντιγράψουν, ούτε το μυαλό να κάτσουν και να μελετήσουν τα «Ψέματα» ως κινηματογραφικό κόσμημα (βλέπε το περσινό μπουρδούκλωμα προθέσεων του «Mr. & Mrs. Smith»). Η μεγάλη νίκη του Εϊμπραμς εντοπίζεται σε ένα κάποιο δέος προς εκείνη την ταινία που αποδομεί ενώ παράλληλα πατάει καρμπόν επάνω της. Όχι πως δεν έχει εμπόδια, φυσικά. Για να μην πω ένα και μοναδικό εμπόδιο: την ευχή και κατάρα που ακούει στο όνομα Τομ Κρουζ.

Σαν παραγωγός και σταρ ο Κρουζ μετατρέπει την κινηματογραφική σειρά της «Επικίνδυνης Αποστολής» σε έναν καθρέφτη ασταμάτητου ναρκισσισμού, ελέγχοντας τα πάντα και τους πάντες. Σενάριο, σκηνοθέτης, καστ, όλα είναι του χεριού του. Ευτυχώς για μας, ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου βλάκας... στη δουλειά του. Αυτό, όμως, δε σβήνει τα πταίσματα που γίνονται και τα μοναδικά, ίσως δευτερεύοντα, ελαττώματα για το φιλμ. Μέχρι να περάσει το δίωρο σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως δεν υπάρχει πλάνο χωρίς τον Κρουζ μέσα! Ο οποίος στέκει ικανοποιητικά στις σωματικές προκλήσεις του ρόλου αλλά ξεχνά παντελώς τι σημαίνει ερμηνεία και, επιπλέον, δεν επιτρέπει και σε κανέναν άλλον να το αποδείξει για τον εαυτό του. Μπορεί ο φετινός κάτοχος του Όσκαρ, Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, να είναι απολαυστικός στο ρόλο του σαδιστή κακού, όμως, δεν έχει και κανένα περιθώριο ν’ αναπτύξει κάτι σα χαρακτήρα ή έστω και να «μανιερίσει» πιο παιχνιδιάρικα (διότι θα κλέψει την παράσταση...). Σχεδόν το ίδιο ισχύει και για το υπόλοιπο, καλοδιαλεγμένο καστ που αγκομαχάει για να μας πείσει πως υπάρχει team work στα διαλείμματα της κάθε επόμενης παλαβής κασκάντας του κυρίου Κρουζ. Προβληματική και η υποπλοκή της αγαπημένης του πράκτορα Χαντ που δεν εστιάζει τόσο στο χαβαλέ της σχέσης Σβαρτζενέγκερ - Λι Κέρτις των «Αληθινών Ψεμάτων» όσο στο «καταραμένο» ζευγάρωμα του Μποντ στην «Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητας». Και μακάρι και να’ χε και την τολμηρή κατάληξη εκείνου, διότι καθόλου συγκίνηση δεν προσφέρουν στο κοινό αυτοί εδώ οι νιόπαντροι που περνούν δια πυρός και σιδήρου για ν’ ανταλλάξουν ένα «σ’ αγαπώ» στο χειρότερο timing που θα μπορούσαν.

Ότι και να του προσάψεις του κυρίου, όμως, από κάτω υπάρχει ένα κατασκεύασμα θαυμαστό σε δράση, ρυθμό, σασπένς και με σκηνές ανθολογίας (κυρίως εκείνες στους ουρανοξύστες της Σαγκάη, στα Φλόριντα Κις και στο Βερολίνο) που δίνουν νόημα σ’ αυτό που λέμε κινηματογραφική απόλαυση και δικαιολογούν τη νυχτερινή έξοδο ως σπατάλη χρημάτων και ώρας από τη ζωή σου. Ναι, η «Επικίνδυνη Αποστολή 3» είναι ένα προϊόν φτιαγμένο από συστατικά υποτίθεται «βλαβερά» για τις μάζες και τον όχλο του multiplex. Αλλά φτιαγμένο με σεβασμό. Κι αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Του Τομ Κρουζ...

Mission: Impossible III [2006] / για την Athens Voice