Hostel: Η Αρχή της Παράνοιας [3/5] / Ανθρωποκτονία [1/5]

Η σχέση μας με το σινεμά είναι ιδιαίτερα υποκειμενική. Γι’ αυτό και πιστεύω πως αυτή την εβδομάδα πολλοί θα διχαστούν από τούτη τη «σύγκριση». Είναι μάλλον ζήτημα αντίληψης, αισθητικής, οπτικής και... αντοχής. Για έναν περίεργο λόγο βρήκα κοινούς προβληματισμούς σε δύο φιλμ απόλυτα «ακραία», έχοντας ως ενιαία βάση την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα παραδείγματά μας είναι ένα αμερικανικό φιλμ τρόμου και ένα... δανέζικο ψυχόδραμα!

Ειλικρινά, μετά το «Cabin Fever» τον είχα για καλύτερα τον Ίλαϊ Ροθ, ο οποίος επιστρέφει με λιγότερο χιούμορ και σαρκασμό αλλά με μια αναπάντεχη στάση κοινωνικής κριτικής, ενσωματωμένης στην αγριότητα του πιο αρρωστημένου φιλμικού gore. Τρεις έφηβοι που ταξιδεύουν στην Ευρώπη για ν’ αποκτήσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πείρα στα θηλυκά και τα ναρκωτικά καταλήγουν σε ξενώνα τρελών απολαύσεων στη Σλοβακία και εξαφανίζονται σταδιακά δίχως κανένα ίχνος. Ο τελευταίος θα θελήσει πάση θυσία να βρει μια απάντηση σε όλα αυτά και θ’ αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που ξεπερνά τα όρια της ηθικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εμπνευσμένος από περιπτώσεις παράνομων «πακέτων» διακοπών μετά φόνου σε μέρη του πλανήτη όπου η ζωή δεν κοστίζει κάτι παραπάνω από μερικές χιλιάδες δολάρια, ο Ροθ έστησε μια ιστορία που προκαλεί πολλαπλές ανατριχίλες, ακριβώς τη στιγμή που η ταινία παίρνει μπρος... αιματηρά. Αν πηγαίνατε απροετοίμαστοι ίσως να παθαίνατε ένα κάπως πιο ισχυρό σοκ με την εξέλιξη της πλοκής, όμως, είμαι υποχρεωμένος να σας ενημερώσω και να σας το «χαλάσω» λίγο περισσότερο διότι όλο το «ζουμί» βρίσκεται στο δεύτερο μέρος της ταινίας. Εκεί όπου χορτάτοι και καλοζωισμένοι αστοί βγάζουν τη «στολή» της καθημερινότητάς τους για να προστατευτούν από τους λεκέδες του αίματος των θυμάτων που σκοπεύουν να βασανίσουν ή και να σφαγιάσουν ακόμη! Υπάρχουν στιγμές που ο Ροθ θέλει να σου κλείσει το μάτι, αλλά κάθε υπόνοια αστεϊσμού χάνεται μπρος στις εικόνες βίας και στις ικεσίες ανθρώπων που δε θέλουν να πεθάνουν. Προφανέστατα, το σχόλιο δεν αφήνει τίποτε όρθιο και αποκτηνώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Χέρι ανθρώπου είναι εκείνο που σκοτώνει και απολαμβάνει, χέρι ανθρώπου είναι κι εκείνο το «αθώο» που ζητά την εκδίκηση και την εκτελεί με τους ίδιους κανόνες, χέρι ανθρώπου είναι κι αυτό που θα πάει στο ταμείο και θα πληρώσει για χάρη μιας ηδονοβλεπτικής απόλαυσης που ούτε διανοούμαστε πως πρέπει να μας τρομάζει ως φαν αυτού του είδους. Τουλάχιστον αντιλαμβάνεστε την ειρωνεία (πόσο μάλλον τη βλακεία που κουβαλάνε οι ηθικολόγοι επικριτές ταινιών όπως το «Hostel»)...

Hostel [2005] / για την Athens Voice

Παραδίπλα μας τη βγαίνει και το δανέζικο, ψυχρότατο δράμα του Περ Φλι, φορτισμένο με ατμόσφαιρες αδιέξοδου, βλέμματα που υποφέρουν και... τον ασταμάτητο ταλανισμό εγχόρδων! Πενηντάρης παντρεμένος σε φάση υποβόσκουσας κρίσης (κατά την σκανδιναβική παράδοση στο είδος) διατηρεί παράνομο δεσμό με πρώην μαθήτριά του που έχει τις κάποιες εξτρεμιστικές της τάσεις, «χόμπι» το οποίο προκαλεί μοιραία το θάνατο αστυνομικού. Η χήρα του οδύρεται κι ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά, αναζητώντας τον άνθρωπο που οδηγούσε το βαν κάτω από το οποίο πέρασε άθελά του το θύμα, ο πενηντάρης προστατεύει την ερωμένη του για να μη φάει 16 πολύτιμα χρόνια σεξουαλικής δράσης στη φυλακή και η σύζυγος εκείνου πρωταγωνιστεί στο δικό της μονόπρακτο σόλο μαρτυρικής ερμηνείας. Ένας θάνατος από ατύχημα μονάχα εδώ, αλλά η συναισθηματική φόρτιση πρέπει να βγει ακόμη εντονότερα, διότι οι ήρωες που βασανίζονται θα συνεχίσουν να ζουν μ’ αυτό τον τρόπο κι εσείς λιγάκι περισσότερο φορτωμένοι από ενοχικές συνειδήσεις. Θα ήθελαν... Δυστυχώς, η σεναριακή μανιέρα παραείναι παλιά για να σε κάνει να την αντέξεις την «Ανθρωποκτονία», δράμα από αυτά που λες πως θα κάνεις φόνο αν δεν τελειώσει γρήγορα, εκβιασμένο σε καταστάσεις, υπερβολικό σε ερμηνείες και με κενά... αέρος αντί φινάλε. Το είδος που είναι περισσότερο αρεστό στην κριτική απ’ ότι μια «κοινή» ταινία τρόμου που σου αποδεικνύει περίτρανα πως όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι στη δική καλοπέραση ευελπιστούμε κι αν υπάρξουν και ανθρώπινες απώλειες στη διαδρομή ας είναι αλλά... μακριά από μας! Μεταξύ μας, η περίπτωση του Φλι εγκληματεί περισσότερο γιατί ο ρεαλισμός του ψεύδεται με τον πιο στημένο τρόπο που μπορεί ν’ αντέξει θεατής. Τελικός κριτής, όμως, είναι πάντοτε η διάθεσή σας. Προτιμάτε να εισπράξετε τη φρίκη της κόντρας στη συνειδητοποίηση του από τι είμαστε φτιαγμένοι στ’ αλήθεια ή θα επιλέξετε την ασφαλέστερη οδό της δήθεν αστικής αυτοκριτικής δια μέσω υπαρξιακού χασμουρητού;

Drabet [2005] / για την Athens Voice