Το Στοίχημα του Σλέβιν [2/5]

Άκου τώρα πλάκα. Κάθομαι και βλέπω θριλεράκι με κομπίνες, ξεπαστρέματα κι αντίπαλα στρατόπεδα μαφιόζων που έχουν χωρίσει μια πόλη στα δύο και αντί να κολλάω με την πλοκή, είμαι καρφωμένος... στις ταπετσαρίες τοίχου! Ούτε στου Παρκ Τσαν-Γουκ τέτοια ποικιλία! Μέχρι και στο διάδρομο της πιο αδιάφορης πολυκατοικίας ever, το μάτι να πέφτει στο wallpaper και να μη νοιάζεται για το τι διάολο λένε η Ασιάτισσα ιατροδικαστής και ο δυστυχής νέος που πήγε να βρει ένα φίλο του παλιό και άφαντο, όπως προκύπτει. Αντ’ αυτού, πέφτει πάνω σε μια σωρεία από «ραντεβού» με χρέη προς τα δύο μεγάλα αφεντικά που λέγαμε, όλοι νομίζουν πως πρόκειται για τον αγνοούμενο φίλο και του ζητάνε το λόγο για υπέρογκα ποσά που δε θα έχει πια σα βάρος πάνω απ’ το κεφάλι του μονάχα αν υποκύψει σε στρωμένα σχέδια εκτελέσεων κι από τις δύο πλευρές. Μπάχαλο, δηλαδή. Αλλά οι ταπετσαρίες κολάζουν!

Πέρα από την επιφάνεια (μην επαναλαμβάνω τα ίδια...), ο Σκοτσέζος ΜακΓκούιγκαν μέσα σε 109 λεπτά δίνει εξετάσεις με εξεταστέα ύλη «Γιατί όσοι κοπιάρουν τόσο ανεξέλεγκτα το σινεμά του Ταραντίνο χρειάζονται βρεγμένη σανίδα», κουβαλώντας και την προβλέψιμη επιπλέον δόση του άλλου «απόγονου», του Γκάι Ρίτσι. Δε φταίει ο Κουέντιν. Φταίει η ψευδαίσθηση πως το πρωτότυπο, με όλες τις αναγνωρίσιμες και φετιχιστικές του αναφορές, μπορούσε να κοπεί σε μορφή πατρόν και να παραδοθεί προς παρασκευή προϊόντος μαζικής κατανάλωσης, πουλώντας τον ίδιο τσαμπουκά από πάνω. Συνέλθετε! Ο Ταραντίνο δεν ήταν τυχαίος. Είναι ταλέντο που ήξερε να αφομοιώσει και να εκτελέσει στην πράξη, όχι μόνο πάνω σε τερτίπια σεναριακών ανατροπών αλλά και με σκηνοθετική φινέτσα. Και στο «Στοίχημα του Σλέβιν» τίποτε δεν «παίζει» όπως ακριβώς το φανταζόταν ο δημιουργός. Δήθεν τυχαία flash back, αφηγήσεις από ήρωες που δε θα εμπιστευόσουν ούτε για να σε περάσουν απέναντι στο δρόμο με πράσινο αναμμένο ολημερίς, παίκτες με δύο όψεις, στερεότυπα που λες κι έχουν βγει από κλασικό γουέστερν, ταυτότητες που και ο Κάιζερ Σόζε θα έβλεπε δελεαστικά. Πολλά συστατικά, πάντοτε δανεικά, που ειλικρινά, έχουν τον ασυμμάζευτο αν δεν είσαι ο Ταραντίνο. Και Ταραντίνο υπάρχει μόνο ένας. Τις ταπετσαρίες ας κάνουμε ότι τις ξεχνάμε για λίγο, εντάξει;

Σε μια περίοδο υψηλής θνησιμότητας στα multiplex, το «Στοίχημα» μπορεί να αποφέρει ένα κάποιο ποσοστό κέρδους σε διασκέδαση, χάρη στο πιασάρικο άρρεν καστ του, τις τούμπες που παίρνει η εξέλιξη της πλοκής και τα καλοστημένα φονικά του. Οι πιο «αργοί» θεατές μπορεί και να αναφωνήσουν έκπληκτοι προς το φινάλε. Οι υπόλοιποι; Χάζι στο αίμα. Μη τυχόν και πιτσιλίσει κανείς τα wallpapers!

Lucky Number Slevin [2006] / για την Athens Voice