Τα Χαλάσαμε [3/5]

Όταν ο Γκάρι γνώρισε τη Μπρουκ ήταν δύο παντελώς άγνωστοι άνθρωποι, ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου, σ’ ένα γήπεδο του baseball. Μέχρι να τελειώσουν τα credits της αρχής, θα έχουν γίνει αντρόγυνο. Κι εμείς δεν θα ξέρουμε τίποτε περισσότερο γι’ αυτούς! Ίσως επίτηδες - κι αν είναι έτσι, πολύ έξυπνα γραμμένο και στημένο - το έργο δε θέλει να ταυτιστείς με κανέναν εξ αρχής. Μιλάμε για μια ταινία που δεν επιδιώκει να σε βάλει στο παιχνίδι ως διαιτητή, μπροστά σε μια περίπτωση διαφωνιών ενός ζευγαριού, που γρήγορα ξεφεύγουν πέρα από κάθε έλεγχο και φτιάχνουν μια νέα πορεία προς χωριστές ζωές...

Οι αφορμές είναι μικρές, αλλά όταν πολλαπλασιάζονται στο άπειρο, κάποιος από τους δύο ασφυκτιά σα να του κλέβουν το οξυγόνο από το χώρο του. Από το ίδιο του το σπιτικό. Η Μπρουκ εκρήγνυται μπροστά στην αδιαφορία του Γκάρι, που κάνει πάντοτε το δικό του, διαφορετικά... απέχει. Το διαμέρισμα των ονείρων τους γίνεται προσωρινή στέγη όπου συγκατοικούν σα δυό παλιοί φίλοι και οι δοκιμασίες που θέτει ο ένας προς τον άλλον ξεγελούν το θεατή ως προς τον σκοπό. Είναι ασκήσεις θάρρους, είναι μαθήματα... παθήματα ή εκφράζουν μια εκδικητικότητα μέσα από την οποία και οι δύο θα εκτονωθούν για να πονέσουν λιγότερο όταν, ανεπιστρεπτί, έρθει η ώρα του διαζυγίου; Τι θέλουν πια ο Γκάρι από τη Μπρουκ και πως θα θέλαμε κι εμείς να τους βρει το φινάλε;

Η ταινία του Πέιτον Ριντ ξεκινά ανώδυνα, με δόσεις χιουμοριστικές που φέρνουν το χαμόγελο και στο ολοκληρώνουν με ματωμένο δάγκωμα χειλιού... Λάθος κινήσεις, ολέθριοι «καλοί» φίλοι που καταστρώνουν σχέδια για την εξόντωση της αντίπαλης πλευράς, αιώνιοι αγώνες μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, όλα εξετάζονται με αντικειμενικότητα και οριακή σοβαρότητα, μέσα από ένα ιδιαίτερα στρωτό σενάριο, το οποίο οι Άνιστον και Βον ερμηνεύουν με απίστευτη πειθώ. Μπορεί να βλέπεται σαν ένα ευχάριστο ή ιδιαίτερα πικρό εργάκι, όμως, οι αλήθειές του σε αγγίζουν και σε βάζουν σε σκέψεις ρεαλιστικά. Χωρίς να απαιτεί κανείς να βρει το δίκιο ή το άδικο ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Στο «Τα Χαλάσαμε», ο φταίχτης είναι το timing. Η «κακιά η ώρα» για οτιδήποτε μπορεί να φέρνει κοντά ή να διαλύει την κοινή ζωή δύο ανθρώπων. Αυτό θα εισπράξετε προς το τέλος του φιλμ, τη στιγμή που μέσα σας θα κάνετε σαν παλαβοί για να μείνουν μαζί ο Γκάρι και η Μπρουκ. Γι’ αυτό και το φινάλε μένει ανοιχτό προς το θεατή, προς τη διάθεσή του ή τις προσδοκίες του. Μ’ ένα τραγούδι που σου κλείνει το μάτι μπροστά στην αβεβαιότητα του χρόνου. Και απαιτεί από εσάς να... δείτε καθαρά.

The Break-Up [2006] / για την Athens Voice