Ανοιχτή Πληγή [3/5]

Το πάλαι ποτέ παιδί του new queer cinema, που στο παρελθόν μόνο με ατάλαντη οργή και πρόκληση μας φόρτιζε, αποφάσισε να συναντηθεί με την ωριμότητα. Μαζί και όλα τα στερεότυπα απωθημένα του, φυσικά, για να μη χαλάει η «συνταγή»: εφηβικά αδιέξοδα και τσαμπουκάς, βία και κακοποίηση, σεξ και... μερικοί εξωγήινοι! Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά εδώ; Η βάση του σεναρίου, μέσω του βιβλίου του βιβλίου του Σκοτ Χάιμ, στο οποίο ο Γκρεγκ Αράκι ενσωματώνει το δικό του στιλιζάρισμα, περιτυλιγμένο από μάταια συναισθήματα και τρόμο για το τέλος της αθωότητας, πετυχαίνοντας για πρώτη φορά μια σύμπλευση όλων αυτών των ετερόκλητων χαρακτηριστικών του σε βαθμό να σε αγγίζουν πέρα από το επιδερμικό.

Ο Νιλ και ο Κόρμπετ μεγαλώνουν στην ίδια επαρχιακή πόλη του Νότου. Στα οκτώ τους χρόνια έχουν μια κοινή εμπειρία που θα στιγματίσει το μέλλον τους και θα διαβρώνει την ψυχολογία τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο πρώτος θα ερωτευτεί τον προπονητή της σχολικής ομάδας baseball και θα γίνει ο «εκλεκτός» του σε παιχνίδια ανηλίκων, ο δεύτερος θα βασανίζεται πάντοτε από την ιδέα ότι εξωγήινοι τον απήγαγαν και τον κακοποίησαν! Ο Νιλ έκανε τα πάντα με τη θέλησή του και χάραξε μια πορεία προς την ομοφυλοφιλία και την ανδρική πορνεία, μετατρέποντας την καρδιά του σε μια σκοτεινή άβυσσο, ο Κόρμπετ παρέμεινε προσκολλημένος στη μητέρα του, το μαθητικό σύμπαν (μέσω σπουδών) και σε φαντάσματα που πρέπει να ξορκίσει μονάχα αν συναντηθεί ξανά με τον Νιλ, συνδετικό κρίκο σε όλα του τα όνειρα, που ίσως μπορέσει να απαντήσει στο φλέγον ερώτημα: τι έγινε μέσα σ’ εκείνες τις πέντε ώρες όπου ο χρόνος σταμάτησε γι’ αυτόν;

Φιλμικά, η «Ανοιχτή Πληγή» μας παραπέμπει στον κόσμο του Τοντ Χέινς, ενώ το περιεχόμενο αγγίζει τις προβληματικές του Τοντ Σόλοντζ. Ο συνδυασμός καταφέρνει και λειτουργεί δίχως extravagant υπερβολές και χωρίς το διαβρωτικά στυγερό χιούμορ του τελευταίου, που συνηθίζει να προκαλεί τον τρόμο με απεικονίσεις του προαστιακά παραδοσιακού white trash. Οι ήρωες του Αράκι δεν παρουσιάζονται σαν τέρατα, ακόμη κι όταν το φιλμ περνά από επικίνδυνα ζητήματα όπως η παιδοφιλία. Η κάμερα προστατεύει τον Νιλ και τον Κόρμπετ με ένα πέπλο αφέλειας, τους τραβά μακριά από παγίδες τραγικές ή μελό και εισχωρεί στις πιο βαθιές εσωτερικές πληγές όχι για να θεραπεύσει το παρελθόν, αλλά για να θυμίσει πως τα παθήματα της σάρκας είναι περαστικά, αρκεί να μάθουμε να ζούμε με την ανάμνησή τους.

Ανάμεσα σε ιπτάμενους δίσκους, μια βροχή από δημητριακά, το χάσιμο της παρθενιάς και τη διαπίστωση πως έξω από το «παραμύθι» του Κάνσας υπάρχει ένας κόσμος ακόμη πιο σκληρός και επικίνδυνος, το φιλμ δεν αναζητά θύματα ούτε καταδικάζει τους θύτες. Και οι δύο οπτικές γωνίες παρουσιάζουν την αληθινή όψη της ζωής. Η σύμπραξή τους και η γνώση του να συμβιώνεις και με τις δύο μέσα σου κρύβουν την απάντηση. Και όχι το διάστημα εκεί έξω.

Εκεί που ο Αράκι σε κερδίζει είναι περισσότερο στις σεκάνς της παιδικής ηλικίας των ηρώων, εκεί όπου κάτι ρεαλιστικό και πιθανά αυτοβιογραφικό αποκτά απόκοσμες ή μαγικές διαστάσεις, δίπλα σε ξυπνήματα σεξουαλικότητας, άγνοια, αφέλεια ή και βιασμένες εμπειρίες, σαν βουτιά στα βαθιά που φέρνει πόνο μαζί. Το αντικειμενικά νοσηρό γίνεται τότε μια φανταστική περιπέτεια, που τα γουρλωμένα παιδικά μάτια αποτυπώνουν με ντροπή κι απόλαυση μαζί. Και τα δύο δεν τα συνδυάζει σωστά στην εφηβική περίοδό τους, έχοντας ως επιπλέον σκόπελο τη μη ικανοποιητική διεύθυνση του καστ, με εξαίρεση τον Γκόρντον-Λέβιτ που φορά με άνεση το φωτοστέφανο ενός θεού της σαρκικής απόλαυσης, μέχρι την πτώση και τη χείριστη μορφή κακοποίηση.

Η «Ανοιχτή Πληγή» αφορά αποκλειστικά ένα κοινό περισσότερο ενημερωμένο γύρω από τις διάφορες κινηματογραφικές τάσεις και σίγουρα ανοιχτόμυαλο. Διαφορετικά, το σοκ σας το εγγυώμαι. Και θα είναι κρίμα να χαλάσετε τη διάθεση της επιδερμικά απλοϊκής ζωής σας...

Mysterious Skin [2004] / για την Athens Voice