Άγριος Ωκεανός [0/5]

Στον αντίποδα του «περνάς καλά», συναντάμε την - μας πήρατε τ’ αυτιά - ανεξάρτητη «ανακάλυψη» της χρονιάς από το φεστιβάλ του Sundance. Από εποχής «Blair Witch Project» τραβάμε αυτό το μαρτύριο του να βαπτίζουμε ετησίως ένα θριλεράκι τρόμου ως τον μέγα διάδοχο της ανατριχίλας και της... αρπαχτής στα ταμεία. Κόστος μηδαμινό (άρα κερδοφόρα η απόπειρα, όσο γκαντέμικη κι αν είναι η ταινία), καλό πλασάρισμα από το marketing και... δώστε ανατριχίλες στο λαό! Όχι, αγάπη μου, εδώ υπάρχει ένας επιπλέον κανόνας: σινεμά ξέρεις να κάνεις; Στην περίπτωση του «Άγριου Ωκεανού» το ερώτημα δεν τίθεται καν. Απλά, παίρνεις το σκηνοθέτη στο κατόπι με ότι βαρύ σου βρίσκεται εύκαιρο! Τι έκανε αυτός ο Κρις Κέντις; Πήρε κάτι βιντεοκάμερες, συνεργείο τριών το πολύ ατόμων, πεταγόταν στα τριήμερα σε μέρος εξωτικό και παραθαλάσσιο και με 130.000 δολαριάκια μας οπτικοποίησε την αληθινή ιστορία εξαφάνισης δύο τουριστών που είχαν πάει για καταδύσεις και τους ξέχασαν στη μέση του ωκεανού! Ρεαλιστικά, όπου και να τους αφήσεις δύο Αμερικανούς τουρίστες χωρίς laptop με γρήγορη σύνδεση και κινητό, το ίδιο και το αυτό είναι. Εδώ η κατάσταση τραγικοποιείται μέσω της εμφάνισης πτερυγίων καρχαριών, οι οποίοι πληθαίνουν επικίνδυνα καθώς περνά η ώρα. Έχει μια δόση αγωνίας το πράγμα, αλλά... με σενάριο του στιλ «πως βρεθήκαμε εδώ» και «κολυμπάμε ως εκεί;», ερμηνείες χειρότερες κι από πρόβας, σκηνοθεσία καραμπινάτα ερασιτεχνική, ζεις τον τρόμο στην αίθουσα από μια άλλη διάσταση! Στα μισά της ταινίας ήμουν σαφέστατα με το μέρος των καρχαριών και εκλιπαρούσα να τους κάνουν και τους δύο κομματάκια. Για ένα φιλμ που κρατά μόλις 79 λεπτά, αυτό δεν είναι καθόλου καλό, σας ορκίζομαι... Και μια παρατήρηση ως προς το φινάλε: την αληθινή ιστορία ποιος την αφηγήθηκε έτσι; Ο καρχαρίας;

Open Water [2003] / για την Athens Voice