Ημερολόγια Μοτοσικλέτας [2/5]

Το πολιτικό σινεμά δε μένει πια εδώ... Πειστήριο του «εγκλήματος» τα βιογραφικής αφήγησης «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας» του Βάλτερ Σάλες, οδοιπορικό κάποιου 23χρονου Αργεντινού σπουδαστή Ιατρικής ονόματι Ερνέστο Γκουεβάρα στη Λατινική Αμερική των αρχών της δεκαετίας του ’50, δηλαδή πολύ πριν καταλήξει να γίνει αφίσα στο δωμάτιό σας ως Τσε. Το ευτύχημα για τον κοινό θεατή είναι η απλοϊκή, σχεδόν τουριστική εικονογράφηση μιας πορείας προς την ενηλικίωση και τη φιλελεύθερη αφύπνιση της συνείδησης ενός συμβόλου που, όμως, εδώ μετατρέπεται σε... poster boy έτοιμο για trendy κατανάλωση, το οποίο θα ζήλευε ένας σύγχρονος image maker ή η επόμενη διαφημιστική καμπάνια της Diesel! Το δυσάρεστο είναι να συγκινηθούν από το αποτέλεσμα ακόμη και οι τελευταίοι επιζώντες του όποιου παλαιο-κομουνιστικού ιδεώδους, χαζεύοντας τις στάσεις του «συντρόφου» τους που μπορεί να μην ήξερε και πολλά πολλά από... βέσπα, αλλά εδώ παρουσιάζει μια περισσότερο ανθρώπινη υπόσταση, σε ρόλο γκομενάκια και «φοιτηταριού» που διψά για περιπέτειες. Τι ενεργοποίησε το επαναστατικό ένστικτο αυτού του ανθρώπου; Η ερώτηση δεν έτυχε να περάσει από το μυαλό του Σάλες, ο οποίος σκηνοθετεί βατά και καθαρά επαγγελματικά, βοηθούμενος από την εξαιρετική φωτογραφία του Ερίκ Γκοτιέ και τη χαρισματική παρουσία του Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, αδιαμφισβήτητα ικανού να κάνει τα κοριτσούδια να αναστενάξουν στη θέα του Τσε με το φανελάκι... Τα φωτογραφικά κάδρα «τραγικών» προσώπων του λαουτζίκου και της σπαραγμένης αγροτιάς και το εκβιαστικά βγαλμένο δάκρυ με την παρουσία του αληθινού συνοδοιπόρου του Γκουεβάρα, Αλμπέρτο Γρανάδο, στο φινάλε δεν αρκούν για να δώσουν ψυχή και βαρύτητα σε ένα κατά τα άλλα όμορφο road movie. Σε περίπτωση που διαφωνήσετε, πείτε πως είμαι λιγότερο cool. Θα επιζήσω...

Diarios de Motocicleta [2004] / για την Athens Voice