Collateral [2/5]

Υπάρχουν πολλοί που χαρακτηρίζουν το σινεμά του Μάικλ Μαν ως μορφή θρησκείας. Ξέρετε, από εκείνες που βασίζονται στις θεωρίες ενός «άσπιλου» δημιουργού με όραμα και κατάθεση ψυχής απόλυτα προσωπική... Αλλά, βρε μάνα μου, όχι και κάθε φορά, πως να το κάνουμε; Και, δυστυχώς, αυτή η φορά είναι η χειρότερή του εδώ και πολύ καιρό! Στο «Collateral» τα πάντα είναι προσχεδιασμένα με βάση ότι έχουμε συνηθίσει από τον Μαν: αντρίκιες σχέσεις με κάποια δισυπόστατη έννοια (ειδικά όταν το καλό πλησιάζει τόσο κοντά τη γοητευτική δύναμη του κακού), νυχτερινές λήψεις πόλης να τις πιεις στο ποτήρι και μια μελλοθάνατη υπόγεια δύναμη που ξέρεις πως θα σκάσει με το ξημέρωμα... Η αρχική ιδέα είναι ωραία: ένας πληρωμένος εκτελεστής «αγκαζάρει» οδηγό ταξί στο Λος Άντζελες για μια ολόκληρη βραδιά, με σκοπό να επισκεφτεί ορισμένες διευθύνσεις και να κάνει τη δουλειά του, ενώ ο «ταρίφας» θα περιμένει έξω ανυποψίαστος. Στο πρώτο χτύπημα, όμως, του σκάει το πτώμα από την οροφή του ανθρώπου και προσπαθεί να βρει τον τρόπο να ξεφύγει, καθώς οι ώρες περνούν και στην πόλη αλλά και εντός της αιθούσης. Ε, αυτό το τελευταίο είναι που δεν περνά και τόσο εύκολα, καθώς η αρχική ιδέα σεναριακά φθίνει και δείχνει ολοφάνερα το αγρίως προσχηματικό της υπόθεσης. Όταν, δε, στο τελευταίο ημίωρο προστίθεται και το στοιχείο της θριλερικής δράσης με καταδιώξεις και καταστάσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά, χάνεται και κάθε ίχνος σοβαρότητας. Στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, η ταινία θα έμοιαζε απλά με κακό ανέκδοτο. Είναι η ικανότητα του Μαν το μόνο συστατικό που σώζει ελαφρώς το εγχείρημα, δίπλα στην εξαιρετική φωτογραφία (ακόμη και τα digital πλάνα είναι αλλόκοτα όμορφα) και σε περιορισμένης διάρκειας ζωής ζουμερούς δεύτερους ρόλους. Ο Τζέιμι Φοξ είναι αρκετός ως φρικαρισμένος ταξιτζής, σε αντίθεση με την υποκριτικά μονοκόμματη ψυχρότητα του Τομ Κρουζ, που μπορεί να είναι χαρισματικός και σταρ αλλά εδώ η γκρίζα χρωμοβαφή είναι εκείνη που κλέβει την παράσταση. Τι ανταύγεια «ωριμότητας» έχουν να δουν τα μάτια σας μετά από αυτή την ταινία...

Collateral [2004] / για την Athens Voice