Spider-Man 2 [3/5]

Τι συμβαίνει όταν η ταινία σου κάνει εισπράξεις άνω των 400ων εκατομμυρίων δολαρίων στην Αμερική, με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο δημοφιλείς ήρωες στην ιστορία των κόμικς; Κάνεις ένα sequel (ο σκοπός των παραγωγών είναι οι ταινίες να φτάσουν τις έξι, αλλά μην τους βγάλουμε και το όνομα...)! Και τι περιμένουν όλοι από αυτό το sequel; Περισσότερα! Περισσότερα εφέ και δράση, περισσότερο χρήμα, περισσότερο... ότι κατεβάσει ο νους σας. Κι αν η «ετυμηγορία» βγει... μια από τα ίδια; Κάθεσαι αναπαυτικά στο multiplex, το βουλώνεις και μασουλάς (όχι το κάθισμα...).

Όσο εντυπωσιακός κι αν φαντάζει, ο δεύτερος «Spider-Man» σου δίνει την εντύπωση ότι βγήκε με τον αυτόματο πιλότο. Ίσως γι’ αυτό να χρεώνεται την ευθύνη ο Σαμ Ράιμι, ο οποίος ξεπατικώνει την ταινία που μας διασκέδασε τόσο προ διετίας, πιστεύοντας ότι καθήκον του κι αυτή τη φορά είναι να σπάσει ταμεία - και τίποτε άλλο. Εκεί συντελούν όλα, στα πόσα «θ’ αρπάξει» το sequel και πόσα πιτσιρίκια θα κάνουμε να θέλουν να ξαναδούν την ταινία. Εκ του ασφαλούς, λοιπόν, ο Ράιμι παρέδωσε την τέλεια «παραγγελιά», μια αρκετά πιστή (για τους φαν) στο κόμικ μεταφορά, που όμως έπρεπε να είναι και αφόρητα clean στο περιεχόμενο γιατί το θέαμα πρέπει να είναι «κατάλληλο από 13ων» (δείτε την... αναίμακτη σεκάνς της δήθεν σφαγής στο χειρουργείο και θα με καταλάβετε)! Και είναι κρίμα, διότι τα συστατικά της επιτυχίας είναι και πάλι εδώ, φαίνονται στο πανί...

Το στόρι είναι προσχηματικό, αν και η εξέλιξη στην ανάλυση και διεύρυνση των χαρακτήρων παρατηρείται πρόοδος. Ο δόκτωρ Οκτάβιους αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο του επιστήμονα με το παρακινδυνευμένο project, το οποίο φυσικά πάει στραβά, αφήνοντας πίσω του έναν μεταλλαγμένο και διψασμένο για εκδίκηση ήρωα του κακού. Μετά από τα παιδιάστικα κίνητρα και ολίγες αναμετρήσεις όλο υποσχέσεις, η κλιμάκωση θα έρθει με παραπανίσια δόση τραγωδίας και τη δημιουργία προσμονής για το επόμενο μέρος. Με λίγα λόγια, αυτός ο «Spider-Man» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σαπουνόπερα δίχως λύτρωση για κανέναν, αφού πάντοτε θα υπάρχει μια τρύπα για το sequel.

Το άνοιγμα - λαϊκό προσκύνημα στην Αμερική είναι δικαιολογημένο, αλλά οι μάζες που δεν σχετίζονται με το μύθο του Πίτερ Πάρκερ εξέρχονται προβληματισμένες με την μη παροχή περισσότερης δράσης και χορταστικών εφέ. Ο έμπειρος Ράιμι δικαιολογεί τη φήμη του στην απίστευτη σκηνή ανθολογίας με το τρένο σε έξαλλη κούρσα προς το κενό, σεκάνς που διαθέτει και μια συμβολική υπόνοια Θείας δύναμης στο πρόσωπο του ήρωα με το κολάν. Κατά τα άλλα, το μελό υποκινεί τα πάντα, ενώ οι «κανίβαλοι» θα αναζητήσουν περαιτέρω επίπεδα ανάγνωσης που οδηγούν σε συμπεράσματα περί προβλήματος... στύσης του ήρωα ή ακόμη και in the closet ψυχολογία! Ναι, όταν σε πιάνει υστερία, αφήνεις τη φαντασία σου να οργιάσει...

Από υποκριτική, οι χάρτινοι χαρακτήρες δε βοηθάνε το καλό καστ να απογειωθεί και η αμηχανία... υφαίνεται μπροστά από το φακό, ειδικά σε στιγμές που πρέπει να υποστηριχτεί και ο διάλογος. Ο Τόμπι Μαγκουάιρ βγάζει την παιδικότητα, την παρθενιά και το αβέβαιο του ψυχισμού του ήρωα αλλά ενίοτε το παρακάνει με βλέμματα που λες και θα ξεσπάσουν σε κλάματα (ασχολίαστο το εναρκτήριο μέρος με τον υπερ-ήρωα... πιτσαδόρο!), η Κίρστεν Ντανστ είναι το πρότυπο κουκλίτσας αλλά και πάλι δε σε πείθει ότι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος και ο Άλφρεντ Μολίνα έχει την πείρα και τα κότσια να βολτάρει πάνω σε ψηφιακά, μηχανικά πλοκάμια χωρίς να καταντά άσχημη καρικατούρα. Αρκεί, όμως, ένα cult πέρασμα του Μπρους Κάμπελ («Evil Dead») για να διαπιστώσουμε πόσο έξω έχουν βγει όλοι τους στο παίξιμο. Και πόση ανάγκη είχε το φιλμ από λίγο χιούμορ παραπάνω...

Η ετυμηγορία δεν είναι κάτι του στιλ... πάρτε τα βουνά! Αυτή η ταινία φτιάχτηκε για να περάσετε καλά, ο επαγγελματισμός ξεχειλίζει στο πανί και η αδρεναλίνη ξεσπαθώνει σε επί μέρους σεκάνς. Όταν, όμως, έχεις ανοίξει την όρεξη του θεατή τόσο πολύ με το πρώτο μέρος, δεν τον καλείς πίσω στην αίθουσα μονάχα για να του προσφέρεις ανεκπλήρωτη φαντασμαγορία. Και όσο κι αν συμπαθούμε το έργο του Ράιμι, η ανάγκη αλλαγής σκηνοθέτη και μια προσέγγιση περισσότερο σκοτεινή εκφράζονται δίχως δεύτερη σκέψη. Μακάρι να τον άφηναν τον άνθρωπο να φτιάξει το δικό του «Ο Μπάτμαν Επιστρέφει» αντί να ποντάρουν πάνω του μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων δολαρίων παραπάνω.

Spider-Man 2 [2004] / για την Athens Voice