5 Φορές το 2 [1/5]

Δεν είναι κακός σκηνοθέτης ο Φρανσουά Οζόν. Είναι μαλάκας άνθρωπος! Και αυτό το «φωνάζουν» όλες του οι ταινίες. Από αυτό και τις προβληματικές θεματικές ή απόψεις περί ζωής χαντακώνονται τα φιλμ του, με αποθέωση το «5 Φορές το 2», όπου με μαθηματική ακρίβεια μου έκανε τα τρία... ένα (για αστεράκια αξιολόγησης ομιλώ, ε;)! Παίρνοντας το αφηγηματικό ύφος του «Μη Αναστρέψιμος» του Νοέ, ο Οζόν μας αφηγείται το τέλος μιας σχέσης από την ανάποδη, ξεκινώντας από την αποκαρδιωτική εμπειρία της ανάγνωσης του διαζυγίου και συνεχίζοντας με μια ερωτική σκηνή που αγγίζει τα όρια του βιασμού, για να σε πείσει ευθύς αμέσως ότι ο γάμος είναι κάτι τόσο απάνθρωπο. Κι ενώ βρίσκεσαι σε μια κατάσταση σοκ, με την καλή έννοια, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της αυτοκαταστροφής για την ταινία, καθώς ο σκοπός δεν είναι να μάθουμε γιατί καταλήγει ένα ζευγάρι ερωτευμένο σε αυτή την κατάσταση, αλλά να πάρουμε γραμμή ενάντια σε κάθε ετεροφυλοφιλική σχέση, λες και αυτή είναι η αιτία που η ανθρωπότητα πάει κατά διαόλου! Όταν φτάνει στη νύχτα γάμου, το πράγμα προκαλεί μόνο το γέλιο και ο σαρκασμός του φινάλε υπό το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα δεν αρκεί για να σου αλλάξει τα μυαλά ή να διώξει τον εκνευρισμό σου. Επιδερμικό, δίχως λόγο ύπαρξης, ενίοτε camp (με τα νοσταλγικά ιταλικά τραγουδάκια του να βολοδέρνουν ενδιάμεσα από τις πέντε χρονικές περιόδους του ζευγαριού) και ακόμη μια χαμένη ευκαιρία για τον Οζόν να γλιτώσει... τα γιαούρτια!

5x2 [2004] / για την Athens Voice