Friday, July 14, 2006

Γυρίστε τον Γαλαξία με Οτοστόπ [3/5]

Πως μπορείς να κρίνεις ή να αντιμετωπίσεις μια ταινία που ξεκινά λέγοντάς σου ότι τα δελφίνια είναι ένα είδος σαφώς εξυπνότερο από τον άνθρωπο, γι’ αυτό και όταν πήραν χαμπάρι πως πλησιάζει το τέλος του πλανήτη Γη βγήκαν έξω απ’ τα νερά τους και «εκτοξεύτηκαν» με άγνωστο προορισμό προς τους ουρανούς; Επίσης, πως προσεγγίζεις τη μεταφορά στην οθόνη ενός βιβλίου που δεν έχεις διαβάσει και μπορεί να σε φέρει σε διαπληκτισμούς με τους φαν του, αν και στοιχηματίζω πως κι εκείνοι θα διχαστούν για την ετυμηγορία του αν τούτο το φιλμ απέτυχε να βρει το διαγαλαξιακό χιούμορ του Ντάγκλας Άνταμς...

Η πιο ασφαλής οδός είναι να δούμε το «Γυρίστε τον Γαλαξία με Οτοστόπ» χωρίς να πανικοβληθούμε, όπως λέει και το μοσχοπουλημένο στο έξω διάστημα εγχειρίδιο επιβίωσης που δίνει την ευκαιρία στον τυπικά Βρετανό Άρθουρ και στον εξωγήινο Φορντ να αποδράσουν από τη δική μας συντέλεια του κόσμου και να δουν πως θα επιβιώσουν κάπου εκεί ψηλά, ανάμεσα σε τερατώδη πλάσματα, εγωκεντρικούς καρδιοκατακτητές, μανιοκαταθλιπτικά ρομπότ και κομπιούτερ που κάνουν εκατομμύρια χρόνια για να λύσουν τα μυστήρια της ύπαρξης. Αλλά φοβούμαι πως οι περισσότεροι θεατές θα πανικοβληθούν, πηγαίνοντας μάλλον απροετοίμαστοι να δουν μια ταινία της οποίας το χιούμορ... δεν είναι από τα δικά μας τα μέρη!

Γεμάτο inside jokes για τους πρώην αναγνώστες φαν, τα οποία μπλέκουν μεταξύ τους και λεπτομέρειες από άλλα βιβλία - συνέχειες του Άνταμς, και φορτωμένο με έναν σουρεαλιστικό τόνο που δεν παίρνει ανάσα, το «Οτοστόπ» είναι πολλές φορές έτοιμο να εκραγεί από την εκκεντρικότητά του, όπως εκείνος ο κυριούλης με τη μέντα στο «Νόημα της Ζωής» των Μόντι Πάιθον. Η τρέλα αυτών των τελευταίων σου έρχεται στο μυαλό όταν το εικαστικό μέρος του φιλμ αγκομαχάει για ν’ ακολουθήσει το πνεύμα των διαλόγων και να πλάσει ένα φιλμικό σύμπαν αντάξιο του πρωτότυπου υλικού. Υπάρχουν στιγμές απογείωσης και έντονου γέλιου, όμως ο χρόνος που θα ξύνεις το κεφάλι σου με απορία θα είναι αρκετά μεγαλύτερος από το κέφι στα 110 λεπτά που διαρκεί η ταινία. Αναλογικά, δε σου βγαίνει σε καλό...

Από το κάστινγκ, ο Μάρτιν Φρίντμαν ήταν (φαντάζομαι) σωστή επιλογή ως χαμένος στο διάστημα και χωρίς... τσάι, ο Σαμ Ρόκγουελ γίνεται φορτικά υπερβολικός στο ρόλο του ταραξία Προέδρου του Γαλαξία, η Ζούι Ντεσανέλ μόλις που τα φέρνει βόλτα με υφάκι που σε κάνει να πιστεύεις πως μέσα της έλεγε «τι κάνω εγώ εδώ;» στα γυρίσματα και μη σας εκπλήσσει καθόλου αν σας πω ότι την παράσταση κερδίζει γενναιόδωρα ο Άλαν Ρίκμαν, ο οποίος δανείζει τη φωνή του στον Μάρβιν, το ρομπότ με ανθρώπινο ψυχισμό... σμπαράλια. Χωρίς να ξεχνάμε τον πάντοτε άνετο Μπιλ Νάι που κάνει την εμφάνισή του σε ρόλο κλειδί και αποπειράται να λύσει τα ανεξήγητα της πλοκής. Τα καταφέρνει; Δε μπορώ να σας πω, καλύτερα από μένα ξέρουν κάτι ποντίκια!

Περιέργως, ο Γκαρθ Τζένινγκς καταφέρνει και κάτι αλλόκοτο. Το «Οτοστόπ» του μοιάζει να ήρθε από άλλη δεκαετία, καθώς η οπτική αντίληψη σε αφήγηση, στυλιζάρισμα, εφέ και καλλιτεχνική διεύθυνση έχει κάτι παλιοκαιρίσιο που ενίοτε γοητεύει με την αθωότητά του. Κοινώς, δε μοιάζει με ψηφιακή μπαλαφάρα χολιγουντιανής υπερκατανάλωσης. Κι αυτό ανήκει στα τολμηρά υπέρ του, που θα ρίξουν λίγη στάχτη στα μάτια σε ηλικίες thirtysomething και άνω. Οι «παρακάτω» ούτως ή άλλως θα νομίσουν πως στο σενάριο βοήθησε ο Αϊνστάιν και μπορεί και να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους στη Μεγάλη Βρετανία, αν πάρουνε από φόβο το όλο χιουμοράκι. Αλλά, κύριε Τζένινγκς μας, αν μας βρίσκατε και ΤΗΝ ερώτηση μέχρι και... 42 «αστεράκια» θα σας βάζαμε! Τώρα; Πάρτε τα τρία ως κατώτερη μορφή νοημοσύνης που είστε και καθίστε στην αντίστοιχη σειρά της βιολογικής σας αλυσίδας...

The Hitchhiker's Guide to the Galaxy [2005] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home