Εννέα Ζωές [2/5]

Η αρχική αντίδραση βλέποντας τις «Εννέα Ζωές» του υιού του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σχεδόν σε κεραυνοβολεί! Κάθε γυναικείος χαρακτήρας του έργου είναι και μια μικρή πράξη ζωής, ένα στιγμιότυπο που χάνεται ανά δώδεκα λεπτά σχεδόν για να στρέψει το βλέμμα του σε έναν άλλο χαρακτήρα, σε άλλον ένα μικρό αγώνα επιβίωσης ή συνύπαρξης με την κοινωνία, το σύστημα, τη μοίρα. Η αλήθεια είναι πως οι πρώτες ιστορίες σε καθηλώνουν. Και ειδικά εκείνη της συνάντησης του Ντέιμιαν και της Νταϊάνα.

Συναντιούνται σ’ ένα σούπερ μάρκετ. Δεν είμαστε σίγουροι πόσα χρόνια έχουν να ειδωθούν. Καταλαβαίνουμε πως ήταν ζευγάρι κάποτε. Εκείνη τώρα δε μπορεί να κρύψει την κοιλιά της εγκυμοσύνης της. Κι εκείνος της δείχνει τη βέρα του. Λένε τις τυπικές αηδίες, αισθάνονται κάπως άβολα, πάνε ν’ ανταλλάξουν τηλέφωνα, εκείνη κομπιάζει. Χωρίζουν. Λίγο μετά, εκείνος την ακολουθεί στους διαδρόμους. Την πλησιάζει και της λέει πως τη σκέφτεται συνέχεια, όλα αυτά τα χρόνια. Είναι έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα και οι δύο. Έχουν περάσει ελάχιστα λεπτά και μιλάνε σα να’ τανε ζευγάρι, ακόμη. Κανονικά. Δεν πειράζει που έχουν παντρευτεί με άλλους. Θα είναι πάντοτε ο Ντέιμιαν και η Νταϊάνα. Και θα αγαπιούνται το ίδιο δυνατά. Όσο καλά κι αν τους υποδύονται οι Τζέισον Αϊζακς και Ρόμπιν Ράιτ Πεν, όμως, ξέρουμε πως η αλήθεια δε μπορεί να είναι τόσο όμορφη, τόσο ρομαντική. Και κάπου μας «χαλάει» ακόμη περισσότερο που ο χρόνος της συνάντησής τους τελειώνει για να περάσουμε στον επόμενο γυναικείο χαρακτήρα. Σταδιακά, αυτό το «χάλασμα» ρίχνει νερό στο κρασί της αρχικής παραζάλης και του ενθουσιασμού...

Οι «Εννέα Ζωές» έχουν τα χαρακτηριστικά μιας σπονδυλωτής ταινίας, στην οποία οι χαρακτήρες δεν συνυπάρχουν ούτε επηρεάζουν την τροπή της μοίρας του καθενός. Κάποια περάσματα τέμνονται επιπόλαια, αλλά ο σκοπός δεν είναι να μοιάσει το φιλμ με κάτι σαν τη «Μανόλια» ή το «Crash». Αυτές οι εννέα γυναίκες μοιράζονται μονάχα τη δική τους μοναξιά. Κάτω από την πένα και τη ματιά του Ροντρίγκο Γκαρσία, που ενώ δείχνει στοργή και συμπόνια απέναντί τους, υποχρεώνεται να τις αφήνει έρμαια κάθε λίγο και λιγάκι για να αφοσιωθεί στην επόμενη. Εκεί εσύ συνειδητοποιείς πως αυτό που βλέπεις δεν είναι παρά σκηνές από εννέα χωριστές ταινίες που δεν πρόκειται να «ζήσεις» ποτέ στο σινεμά. Ένα τρέιλερ - κολάζ από τις αντίστοιχες φανταστικές ταινίες για εννέα γυναίκες που δεν θα σε αγγίξουν με τις πλήρεις ιστορίες τους, τις ανατροπές τους, τα αισθήματά τους. Οι περισσότερες από αυτές τις σκηνές μπορεί να σε αγγίξουν, είναι αλήθεια. Αλλά η αποσπασματικότητά τους, ο τρόπος που χάνονται μέσα σ’ αυτά τα 115 λεπτά, ίσως και να σε πληγώσουν περισσότερο από τα χτυπήματα της μοίρας που δέχονται οι ίδιες στην οθόνη. Και κάπου εκεί θα νοιώσεις το άδικο της υπόθεσης.

Προσωπικά, μου έλειψαν ουσιαστικά οι συνέχειες μερικών από τις εννέα αυτές ζωές, θα ήθελα να βουτήξω στα βαθιά με την ψυχοσύνθεση, το δράμα και τις αναζητήσεις στην καθημερινότητα κάποιων από τους χαρακτήρες. Αλλά, ο Γκαρσία το θεωρεί πολυτέλεια αυτό. Προφανώς. Κι έτσι προτιμά να ευνουχίζει τους ήρωές του μέσα από ελάχιστες στιγμές, μερικές από τις οποίες λάμπουν συγκλονιστικά, για να σβήσουν λίγο αργότερα σαν πυροτέχνημα. Θα μπορούσαν όλες αυτές οι γυναίκες να φτιάξουν εννέα αντίστοιχες και καλές ταινίες; Με δυσκολία, ίσως. Αρκούν σαν εννέα μικρού μήκους ταινίες σε πακέτο - προσφορά της μίας μεγάλης; Κωλύομαι ν’ απαντήσω. Ίσως γιατί οι προσφορές σπάνια αγγίζουν τα δικά μου γούστα...

Nine Lives [2005] / για την Athens Voice