Walk the Line [4/5]

Ειλικρινά, το όνομα του Τζόνι Κας δε μου έλεγε τίποτα για πολλά χρόνια. Δεν ήταν του στιλ μου η μουσική του. Για την πατρίδα του, όμως, υπήρξε ένας θρύλος. Τη ζωή του οποίου ανιχνεύουμε από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του μέσα από το φακό του Τζέιμς Μάνγκολντ, επιλογής ίσως ασυνήθιστης για ένα τέτοιο φιλμ. Γενικώς, η λέξη «ασυνήθιστο» ταιριάζει σε πολλά από τα πράγματα που αφορούν στο «Walk the Line», γι’ αυτό και στο τέλος αισθανόμουν κάτι παραπάνω από έκπληξη, αφού δε μιλάμε μονάχα για μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές βιογραφίες που είδαμε ποτέ αλλά και για μια από τις πραγματικά μεγάλες ταινίες της χρονιάς!

Ο Τζόνι Κας του Μάνγκολντ είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να τραγουδήσει. Με τον πόνο του βιωμένου τόσο έμφυτο, ακόμη κι αν η πραγματικότητα δεν είχε σχεδόν ποτέ σχέση με τους στίχους που ερμήνευε. Όλη αυτή η αύρα περνούσε στον κόσμο που τον άκουγε σαν πύρινη λαίλαπα, παραγνώριζε το όχι και τόσο μεγάλο ταλέντο στη φωνή και γινόταν στάχτη για τον εκτελεστή. Η πειθώ του, όταν ακόμη και ο ίδιος ακουμπούσε αυτό το εσωτερικό του χάρισμα, μετατρέπει τη σκηνή της οντισιόν για τη Sun Records σε ανατριχίλα, καθώς διαπιστώνεις ότι το πνεύμα του Κας έχει καταλάβει ολοκληρωτικά το κορμί του Γιοάκιν Φίνιξ. Κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού και μόνο, χωρίς την υποστήριξη play-back, ο Φίνιξ βουτάει με αφέλεια στα βαθιά του ρόλου κι από’ κει κι έπειτα σολάρει υποκριτικά κάνοντας τον Κας κοστούμι με σάρκα και οστά.

Σοφή η επιλογή του σκηνοθέτη και σεναριογράφου να επικεντρώσει αποκλειστικά στην πιο εύφλεκτη περίοδο της καριέρας του Κας, το οποίο συνεπάγεται σε... ερωτικό κάψιμο, αφού σημαδιακός σταθμός στη ζωή του υπήρξε η επίσης τραγουδίστρια Τζουν Κάρτερ (ήταν εκείνη που του έγραψε και το μεγαλύτερο σουξέ που γνώρισε ποτέ, το «Ring of Fire»), με την οποία διατηρούσε παράνομο δεσμό μέχρι και οι δύο να απελευθερωθούν από τους συντρόφους τους δια της νομικής οδού. Η εμφάνιση της Ρις Γουίδερσπουν (φαβορί για το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου) κάνει τη χημεία ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς να μοιάζει με εκρηκτικό μηχανισμό. Η σχέση τους περιγράφεται δίχως φόβο και με πολύ πάθος μέσα από αποχρώσεις χαριτωμένα παστέλ έως και θεοσκότεινες, με μια λακωνικότητα σχεδόν ιδανική και βλέμματα που ξεπερνούν τα όρια της υποκριτικής.

Ίσως να μην υπάρχουν και πολλά πράγματα για ν’ αναζητήσετε σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης στο «Walk the Line». Η εξέλιξη του σεναρίου δεν κρύβει σπουδαία μυστικά. Βγαλμένη από τη ζωή είναι αυτή η ιστορία, άλλωστε. Και, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, τα στερεότυπα έχουν τον πρώτο λόγο. Φτώχεια, πάθος, ταλέντο, αναγνώριση, καταξίωση, ήττες, ναρκωτικά, έρωτες, φθορά, μύθος. Δεν ξεχωρίζει λόγω πρωτοτυπίας η περίπτωση του Κας. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο τη χειρίζεται ο Μάνγκολντ και οι απίστευτα ειλικρινείς ερμηνείες του Φίνιξ και της Γουίδερσπουν κάνουν την ταινία να πετάει σπίθες και να σε κερδίζει στο κάθε της λεπτό, ακόμη κι αν εσείς πιστεύετε πως το θέμα δε σας αφορά στο ελάχιστο. Μην κάνετε το λάθος, μπείτε άφοβα και ανακαλύψτε τη δύναμη αυτού του φιλμ. Κι αφού εγκαταλείψετε την αίθουσα, αποφασίστε από τι «καήκατε» εσείς. Από την ερωτική τους ιστορία ή από την ψυχή ενός ανθρώπου που αιμορραγούσε μέσα του από την αγάπη του για τη μουσική;

Walk the Line [2005] / για την Athens Voice