Η Θάλασσα Μέσα μου [1/5]

Ο ήρωας της νέας ταινίας του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μας μιλά διαρκώς για αξιοπρέπεια. Και το δικαίωμα στην ευθανασία. Έλα, όμως, που «Η Θάλασσα Μέσα μου» δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας ως προς το περιεχόμενο... Ή, πιο λιανά, όπως το αντιλαμβάνομαι καλύτερα, οι εικόνες του δεν διαθέτουν ηθική υπόσταση. Θέμα, η μαρτυρική ζωή ενός τετραπληγικού Ισπανού που έμεινε κολλημένος σ’ ένα κρεβάτι για τρεις δεκαετίες, μέχρι να βρει τη σωτηρία μέσα από το θάνατο και να αναπαυθεί δίχως τις ευλογίες της Εκκλησίες, πιθανότατα (η σεκάνς της συνάντησης με έναν υψηλά ιστάμενο ιερωμένο είναι και η καλύτερη στο φιλμ). Από το ξεκίνημα βγάζει μάτι η λαϊκίστικη αντιμετώπιση και η ροπή προς το αγριεμένο μελό, γεγονός που υποχρεώθηκα να αντέξω μετά λύπης, διότι ο Αμενάμπαρ είναι όντως ένα από τα πολύ μεγάλα ταλέντα στο παγκόσμιο σινεμά σήμερα. Γι’ αυτό και δεν του το χαρίζω. Αν η επιλογή σου είναι να καταπατάς κανόνες ηθικής των εικόνων και να κινηματογραφείς το θάνατο με τόσο γκροτέσκο τρόπο ώστε να αποσπάσεις τη λύπηση και το πλάνταγμα, τότε ευνουχίζεις την καλλιτεχνική σου αξία για ποιος ξέρει τι όφελος (από εισιτήρια μέχρι ένα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας). Αδικαιολόγητα εφετζίδικη η ονειρική νότα με τις υποβρύχιες λήψεις από το ατύχημα και, κυρίως, μέσω του ιπτάμενου πλάνου - έκπληξη που αν μη τι άλλο κοπιάρει την ψηφιακή φρενίτιδα των τοπίων του Μισέλ Γκοντρί από το μουσικό βίντεο της Μπιόρκ (το «Joga», για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους). Αν εξαιρέσεις το μεγαθήριο ηθοποιού που λέγεται Χαβιέ Μπάρδεμ, μένουν ερμηνείες και χαρακτήρες ανάξιοι λόγου, που κάνουν μια σοβαρών προθέσεων κοινωνική ταινία να μοιάζει με «σαπούνι». Προβλέπω μεγάλη μερίδα κοινού να το αγκαλιάζει φιλικότερα από εμένα και κάποιους να βρίσκουν σ’ αυτό το φετινό αντίστοιχο της «Επέλασης των Βαρβάρων». Αν είχε σενάριο που δε μονοπωλεί στον μελλοθάνατο σαρκασμό του ήρωα...

Mar Adentro [2004] / για την Athens Voice