Η Εκδίκηση μιας Kυρίας [5/5]

Μια γυναίκα βγαίνει από τη φυλακή ύστερα από 13 χρόνια. Ήταν κατηγορούμενη για την απαγωγή και το φόνο ενός μικρού αγοριού. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε στην αρχή. Οι συγκρατούμενές της την παρομοιάζουν με Αγία. Μια μάρτυρας με καλή ψυχή που όλα αυτά τα χρόνια στράφηκε στην Πίστη, την προσευχή και τον τίμιο, χριστιανικό δρόμο. Έξω από τη φυλακή, όμως, η Γκιουμ-Τζα Λι παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, λέει στους πάντες να πάνε να γαμηθούν και προχωρά προς την ολοκλήρωση του σχεδίου της. Αυτή η γυναίκα ζητά τη λύτρωσή της μονάχα μέσω της εκδίκησης. Με έναν τρόπο πραγματικά τρομακτικό.

Χωρίς να σχετίζονται μεταξύ τους σαν συνέχεια της κάθε προηγούμενης ταινίας, πιο τυχεροί θεατές είναι αυτοί που θα έχουν δει την περίφημη «τριλογία της εκδίκησης» στη σωστή χρονολογική σειρά, κυρίως για να καταλάβουν τα άλματα που κάνει ως δημιουργός ο Τσαν-Γουκ Παρκ, ένας σκηνοθέτης που πολύ ταπεινά θα χαρακτήριζα ως τον σημαντικότερο που υπάρχει αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Είχα ιδιαίτερη αγωνία να δω πως και αν θα μπορέσει να ξεπεράσει τον εαυτό του και το «Oldboy» και βρέθηκα και πάλι προ εκπλήξεως. Η «Εκδίκηση μιας Κυρίας» είναι ισάξια εκείνου του φιλμ υπό μια πιο συντηρητική ματιά. Ανιχνεύοντας περισσότερο την κατασκευή και τον εσωτερικό του κόσμο, όμως, βλέπεις πως η βιρτουοζιτέ αυτού του ανθρώπου εξελίσσεται συνεχώς, η ψυχή των ηρώων του βαραίνει ακόμη περισσότερο από μεδούλι ανάλυσης και ο μέγας τσαμπουκάς του είναι να φορτώνει σενάριο και εικόνα μέχρι απόλυτου μπουκώματος χωρίς να προκαλεί διαταραχές και δυσπεψία στο θεατή. Θα χρειαστεί να ξαναδείτε την «Εκδίκηση», όχι για να προσέξετε κάτι που δεν καταλάβατε, αλλά για να εντοπίσετε τις λεπτομέρειες πάνω στη μαστοριά του Τσαν-Γουκ.

Όπως πάντα, πέρα από τη θεματική της εκδίκησης, υπάρχει μια υπόγεια δύναμη χιούμορ, τόσο μακάβριου που πεθαίνεις από το χαμόγελο, και μια σκληρότητα που ξεπερνά τα όρια του απάνθρωπου. Απεικονίζοντας σπάνια τη βία μπροστά από το φακό της κάμερας, η «Εκδίκηση» δεν παύει να είναι η πιο τολμηρή εκ των τριών ταινιών, ίσως επειδή η ολοκλήρωση του στόχου της Γκιουμ-Τζα καταλήγει σε μια πράξη αυτοδικίας που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά. Σε ρεαλιστικό επίπεδο και βασισμένο πάνω σε ώριμες, συνειδητές αποφάσεις, όχι σε βρασμώ ψυχής. Εκεί, σε ένα κρεσέντο σοκαριστικό, η κρίση του θεατή μολύνεται από την αμαρτία της καταπάτησης του «ου φονεύσεις» αλλά και λυτρώνει όλα τα πρόσωπα του φιλμ με μια ειρωνική καθάρια δύναμη που όλοι μαζί ξέπλυναν με... αίμα. Η μόνη εντολή που σου δίνεται εκ των έσω για τη συνέχεια δεν είναι η φρίκη. Μονάχα το συναίσθημα της συμπόνιας και η κατανόηση μιας κτηνωδίας που μαστίζει ολόκληρο το είδος μας. Κανείς δεν είναι... Άγιος.

Μπορεί το «Oldboy» να έφερνε σε αρχαιοελληνική τραγωδία, εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα γνήσιο, καραμπινάτο δράμα που δε συγγενεύει ποτέ με το μελό και χώνεται βαθιά σε ηθικά διλήμματα, καταπατώντας ιερά και όσια. Αφηγήτρια, ηρωίδα και εκδίκηση. Όλα γένους θηλυκού. Μητρότητα, ένστικτο προστασίας, φονική ενέργεια, κανόνες της φύσης. Καμία κοινωνία. 112 λεπτά με ανάσα που αγκομαχά, πόνο, οδύνη που σκίζει την οθόνη σε κομμάτια και ένα μαγικό ανέβασμα στον ουρανό για φινάλε. Κάτω από νιφάδες χιονιού που καλύπτουν με το λευκό της αγνότητας τα πάντα. Η τελετουργία κλείνει και σας βρίσκει δακρυσμένους. Η σκέψη ακόμη βασανίζεται από την πράξη, αλλά εξιλεώνεται από το σκοπό. Επικίνδυνες οι ισορροπίες και οι κουβέντες που θα κάνετε εκτός αιθούσης περί ηθικής και νόμων.

Ότι καλύτερο ως τώρα σε τούτη τη σεζόν, το φιλμ αξιοποιεί κάθε παράμετρο αισθητικού αποτελέσματος και υποκριτικής σε επίπεδα που πρέπει να κάνουν το σινεμά Ευρώπης και Αμερικής να βουλιάζει σε ντροπή. Περιττό να πω ότι ο άνθρωπος που έβγαλε το «Θα γίνει της Κορέας!» ήταν προφητικός. Τουλάχιστον.

Chinjeolhan Geumjassi [2005] / για την Athens Voice