Αγάπη Είναι ο Διάβολος [3/5]

Ένας διαρρήκτης προσγειώνεται από το πουθενά στο διαμέρισμα - στούντιο του Φράνσις Μπέικον. Ο ζωγράφος αντιδρά ψύχραιμα, αντιπροτείνοντας στην όποια περίπτωση απειλής: «Γδύσου, έλα στο κρεβάτι και μπορείς να έχεις ότι θες δικό σου». Είναι η αρχή μιας περίεργης σχέσης, ανάμεσα στον Τζορτζ Ντάιερ και έναν από τους πιο φημισμένους μεταπολεμικούς ζωγράφους, στην Αγγλία των 60’s.

Χωρίς διανομή από το 1998, η ταινία «Αγάπη Είναι ο Διάβολος» βρίσκει επιτέλους την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την κρίση του αθηναϊκού κοινού. Έστω κι αν μιλάμε για μια μερίδα θεατών που αρέσκονται σε κάτι ολότελα εστέτ και ελαφρώς εκκεντρικό... Το φιλμ του Τζον Μέιμπουρι, επιχειρώντας να αιχμαλωτίσει την ψυχή και τη φιλοσοφία του Μπέικον, αναπαράγει τις εφιαλτικές εικόνες του καμβά μέσω οπτικών τρικ, διπλοτυπιών, ευρηματικών γωνιών λήψης και φακών, φλερτάροντας περισσότερο με το θάνατο παρά με τον έρωτα. Άλλωστε, η εξιδανίκευση αυτής της προσμονής κορυφώνει καλλιτεχνικά και το έργο.

Τίποτα στο φιλμ δε μαρτυρά την ύπαρξη αγάπης. Το σεξ είναι μια καθαρτική εμπειρία ηδονής, η στάση του πρωκτικού έρωτα τονίζει την υποταγή προς ένα dominant αρσενικό με έναν ψυχρά ιεροτελεστικό τρόπο και, στο φινάλε, ο εραστής δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υποκείμενο έμπνευσης στην υπηρεσία της τέχνης. Κάτω από την επιφάνεια τούτης της σπουδής στον Μπέικον, βρίσκεται μια διαπίστωση: οτιδήποτε γεννήθηκε κι υπήρξε, πρόκειται να πεθάνει. Το ερώτημα είναι, ποιος από τους δύο εραστές είναι ο τέλειος φονιάς αυτού που θα ήθελαν να αποκαλούν αγάπη...

Η αφήγηση της ταινίας πλήττεται από την αποσπασματικότητα ενός σχεδόν αφηρημένου σεναρίου και αυτή είναι η αιτία που ο Μέιμπουρι δεν συναντά το μεγαλείο. Οι εικόνες του, όμως, γεμάτες ερωτισμό και χαμένες οσμές κορμιών, εκρήγνυνται σαν παραμορφωμένες από τον πόνο αναμνήσεις αγάπης. Και σ’ αυτές δε μπορείς ν’ αντισταθείς. Έξοχες και οι σεκάνς στους χώρους συνεύρεσης της φιλικά προσκείμενης καλλιτεχνικής «κοινότητας» της εποχής, σε γεωμετρικά διαστρεβλωμένους, μπανάλ χώρους, ιδανικούς για την πάντοτε σαρκοβόρα τάξη του πνεύματος και της τέχνης. Ιδιαίτερη μνεία στις λυρικά μίνιμαλ συνθέσεις του Ρίτσι Σακαμότο.

Love Is the Devil: Study for a Portrait of Francis Bacon [1998] / για την Athens Voice