Εγώ, Αυτός και η Μητέρα του [4/5]

Μερικές φορές συναντάς μια κωμωδία που έχει τα κότσια να παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Στην προκειμένη ούτε που το φαντάζεσαι, ειδικά αν γνωρίζεις το στόρι μέσα σε λίγα λόγια: 37χρονη ζωντοχήρα που κρέμεται πάνω από την ψυχοθεραπεύτριά της για να μη γίνει ένα ράκος γνωρίζει 23χρονο αγόρι που την κάνει να ενδιαφερθεί ξανά για τη ζωή, μοιραίως ερωτεύονται αλλά τα πάντα μετατρέπονται σε άγρια φάρσα όταν όλοι μαζί ανακαλύπτουμε - σταδιακά - πως πέραν του χάσματος των γενεών υπάρχει και ένα κάποιο συγγενικό πρόβλημα. Το «τεκνό» της ασθενούς είναι ο γιος της ψυχοθεραπεύτριας!

Η ελαφρότητα της αρχικής σεναριακής ιδέας θα μπορούσε να προκαλεί συγκρίσεις με κωμωδίες του τύπου «Ο γαμπρός της Συμφοράς» και, σίγουρα, αρκετοί θεατές θα περιμένουν να δουν μπαλαφάρα γεμάτη γκαγκ και παρεξηγήσεις. Ο Μπεν Γιάνγκερ, όμως, αποδεικνύεται πολύ σοβαρός για το mainstream, υπογράφοντας ένα εξαιρετικά ισορροπημένο σενάριο με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις, περνώντας από σταθμούς - σκοπέλους χωρίς να χάνει ποτέ το μπούσουλα. Η ψυχανάλυση, η διαφορά ηλικίας, οι ενήλικες υποχρεώσεις, το μητρικό ένστικτο, οι θρησκευτικές διαφορές και το πόσο μπορεί να επηρεάζουν το θεσμό της οικογένειας, η αντοχή της συνύπαρξης δύο ανθρώπων ερωτευμένων, όλα τα άγχη που μπορεί να σου φορτώνει επιπλέον η ζωή σε μια μεγαλούπολη και πολλές ακόμη μικρές λεπτομέρειες από την καθημερινή πραγματικότητα θίγονται χωρίς να αναλύονται με διάθεση διδαχής, θέτοντας προς το θεατή ηθικά διλήμματα ρεαλιστικότατα. Υπάρχουν στιγμές που το γράψιμο θα ήθελε πολύ να αγγίξει γουντιαλενικές τεχνικές και παρόμοια ποιότητα στο χιούμορ (αναπόφευκτα μιας και το φόντο είναι η Νέα Υόρκη, με την ψυχανάλυση και τις εβραϊκές παραδόσεις να δίνουν τον πρώτο λόγο), αλλά εκεί όπου οι συγκρίσεις γίνονται επικίνδυνες, ο Γιάνγκερ έχει τη μαγκιά να μας θυμίζει πόσο πιο μοντέρνα και τοποθετημένη στο σήμερα είναι η ματιά του. Το φιλμ δε μιλά για νευρώσεις φανταστικών, μονομανών χαρακτήρων που απέχουν από τη ζωή στους δρόμους της πόλης. Προσπαθεί να βρει και ν’ αγγίξει την αλήθεια, ν’ αντλήσει το γέλιο από τη διαφορετικότητα στην κουλτούρα των κεντρικών του χαρακτήρων και να μας φέρει στη δύσκολη θέση του να κάνουμε κι εμείς τις επιλογές μας: είμαστε υπέρ ή κατά μπροστά σε μια τέτοια σχέση; Θα πονέσουμε αν αυτό το ζευγάρι χωρίσει ή θα εγκαταλείψουμε την αίθουσα με… καλή καρδιά αν το μέλλον τους προκύψει ανθόσπαρτο; Τι είναι πιο δυνατό; Η λογική η το συναίσθημα; Όποια κι αν είναι η απάντηση (που θα τη βρείτε μονάχα βλέποντας το φιλμ), ένα να ξέρετε: σε τούτη την ταινία μπήκατε για να περάσετε καλά και όχι για να βαρύνετε από θλίψη. Το φινάλε λειτουργεί απίστευτα λυτρωτικά, σαν δώρο που βγαίνει απ’ την ψυχή. Καθάριο. Και δίκαιο.

Δώρο επίσης είναι και το κάστινγκ που έδεσε με τρόπο απολαυστικό. Η Ούμα Θέρμαν κινείται μα άνεση στο ρόλο της σχεδόν σαραντάρας ζωντοχήρας που το βιολογικό της ρολόι της βάζει τις φωνές για να γίνει μάνα, ο Μπράιαν Γκρίνμπεργκ είναι όσο ανώριμος και αφελής πρέπει για να μας δίνει διαρκείς ενέσεις αμφιβολιών ως προς την ταύτιση και την «ψήφο εμπιστοσύνης» μας, ενώ η Μέριλ Στριπ δίνει ρέστα κωμικού timing χωρίς να κουνάει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι, με ανεπαίσθητες εκφράσεις αυτοέλεγχου πάνω σε έκρυθμες στιγμές κρίσης. Στη σεκάνς όπου η Θέρμαν της εξομολογείται σε session ότι, επιτέλους, είχε οργασμό με το γιο, θα κλωτσάτε το κάθισμα από τα γέλια. Κι όταν εκείνος της ζητήσει βοήθεια για να βγάλει μια απόφαση, μια πορεία, η μαμά θα πει το σοφό και απέριττο: ερωτεύεσαι, μαθαίνεις, προχωράς. That’s life.

Prime [2005] / για την Athens Voice