Tuesday, April 10, 2007

Βαμμένο Πέπλο [3/5]

Ο Έντουαρντ Νόρτον ζητά από τη Ναόμι Γουάτς να τον συνοδεύσει για έναν χορό. Το σκηνικό δείχνει ιδιαίτερα «νοσταλγικό». Και ως μουσική υπόκρουση στα βήματα αυτού του ολιγόλεπτου φλερτ αναγνωρίζουμε μια σύνθεση του... Ερίκ Σατί! Η επιπλέον πληροφορία πως τούτο το φιλμ βασίζεται σε βιβλίο του Σόμερσετ Μομ φέρνει ρίγη ανασφάλειας και προϊδεάζει τον θεατή για πολλά χασμουρητά, όμως, ο σκηνοθέτης Τζον Κάραν πατάει πάνω σε πολύ καλά συστατικά και καταφέρνει να ζωντανέψει την παλαιομοδίτικη γραφή και τα ηθικά διδάγματα της δεκαετίας του ’20, έστω, σαν χάρμα οφθαλμών.

Νεαρός βακτηριολόγος ζητά το χέρι μεγαλοκοπέλας εξ Λονδίνου που κινδυνεύει να σκαρφαλώσει στο ράφι αγκαζέ με το ανεξάρτητο πνεύμα της. Εκείνη θα πει το «ναι» για ν’ αποφύγει ένα πιθανώς χειρότερο μελλοντικό προξενιό της μάνας της και, πριν καλά καλά γνωρίσει τον άντρα που θα βάλει στο κρεβάτι της, γίνεται κάτοικος Σαγκάης και σύντροφος... στην πλήξη. Η απιστία της με παντρεμένο Βρετανό διπλωμάτη δε θα μείνει κρυφή για καιρό και ο σύζυγος θα φέρει τη μοιχαλίδα μπροστά σε δίλημμα - διπλό καημό: ή τον ακολουθεί σε απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της Κίνας ή τον αποχαιρετά φορτωμένη με το σκάνδαλο ενός διαζυγίου.

Η συνέχεια είναι μάλλον προβλέψιμη και η χολέρα που μαστίζει το χωριό βαραίνει συνειδήσεις ως το φινάλε, με το θάνατο να παριστάνει τη πλάστιγγα της Δικαιοσύνης. Μπορεί οι συγκρίσεις με τη φιλμογραφία του Τζέιμς Αϊβορι να είναι αναπόφευκτες, όμως, η αληθινή πρόθεση του Κάραν είναι να υπογράψει ένα έργο πνοής αλά Ντέιβιντ Λιν, παντρεύοντας τους βασικούς χαρακτήρες με το στοιχείο της φύσης, την Ιστορία και το κοινωνικό, δια-πολιτισμικό σχόλιο. Προφανώς, η βάση του έργου του Μομ δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί κάτι τόσο μεγαλεπήβολο, άρα το «Βαμμένο Πέπλο» προσγειώνεται στα μέτρα μιας καλής σκιαγράφησης χαρακτήρων εποχής, που ο Νόρτον και η Γουάτς υπηρετούν πιστά, δίχως να πέφτουν σε αναχρονιστικές παγίδες ρόλων - φύλων. Οι σκωπτικοί υπαινιγμοί περί αποικιοκρατίας και κατοχής ξένου εδάφους δεν αγγίζουν πραγματικά σε βάθος, αλλά υπογραμμίζουν μεταφορικά κάποια στοιχεία του έγγαμου βίου των πρωταγωνιστών.

Εκεί που δεν τολμάς ν’ αντιμιλήσεις είναι στη φωτογραφία του Στούαρτ Ντράιμπεργκ (ο οποίος δίνει νέο νόημα στον καρτ-ποσταλικό φετιχισμό του ωραίου) και στα συγκλονιστικά μουσικά θέματα του Αλεξάντρ Ντεπλά που γραπώνουν αυτί και βλέμμα για να κάνουν μια σπάνια συμμαχία στη μεγάλη οθόνη. Όταν αυτοί οι δύο κύριοι συμπλέουν σε χρώματα και ηχοχρώματα, ο φιλμικός χρόνος (που τα πας τα 125 λεπτά;) παύει να έχει σημασία...

The Painted Veil [2006] / για το CINEMaD

3 Comments:

Blogger Dust Road said...

ante re gamoto. kairos itan gia mia tetoia old-school logikis tainia!

9:44 PM  
Blogger neutrino said...

γμτ ηλπιζα πως με τις ανακαταταξεις στο ακατανομαστο εντυπο (sic), θα ανεβαιναν πλεον εδω τα κειμενα του MAD :>

2:39 PM  
Blogger cinemad said...

dust, αυτό με το «old school» πρόσεξε μη σου γίνει δεύτερη φύση...

neutrino, αυτά είναι για να "βασανίζουμε" τους τηλεθεατές. Σκοπίμως. :-Ρ

7:38 PM  

Post a Comment

<< Home