Μην το Πεις σε Κανένα [3/5]

Πάντοτε ύποπτος για τις Αρχές σε σχέση με τη μυστηριώδη δολοφονία της γυναίκας του, ο Αλέξ βλέπει τον εφιάλτη να ζωντανεύει ξανά, οκτώ χρόνια μετά, καθώς τα πτώματα πληθαίνουν ξαφνικά στο φάκελό του. Περισσότερο οδυνηρά, όμως, θα είναι τα e-mails που λαμβάνει στον υπολογιστή του από... εκείνη! Είναι δυνατόν να ζει; Γιατί κρύβεται; Ποιους φοβάται ακόμη περισσότερο κι από τον... θάνατό της; Προφανέστατα, δεν πρόκειται να πω τίποτε παραπάνω σε κανέναν, παρά να δώσω κι εγώ τις ευλογίες μου για αυτό το αρκούντως μεστό σε πλοκή και twists θρίλερ του ηθοποιού Γκιγιόμ Κανέ, που κάπου καταφέρνει ν’ ασκήσει και κριτική στην υποκρισία της γαλλικής μπουρζουαζίας, ενώ παράλληλα τρέχει με χίλια για ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Μεγάλη γκάμα υποστηρικτικών β’ ρόλων, ένας σεναριακός σκελετός που δεν δύναται να καταρρεύσει (κι ας υπερ-φορτώνεται από λεπτομέρειες όταν πρέπει να πει όλη την αλήθεια), φινέτσα και επαγγελματισμός στη σκηνοθεσία που ξεπερνούν τα όρια της όχι και τόσο ανταγωνιστικής στο είδος Ευρώπης, προσεγμένη ηχητική μπάντα κι ένας Φρανσουά Κλουζέ ως ηγετική φιγούρα που μεταπηδά με απίστευτη ευκολία από την τραγωδία της ερωτικής απουσίας σε μαραθώνιους ζωής και θανάτου, είναι μερικά από τα ατού που θα σε κάνουν να θέλεις να μοιραστείς το «Μην το Πεις σε Κανένα» με το μαζικό, mainstream κοινό. Η αμηχανία του Κανέ στο πως πρέπει να κλείσει το φιλμ, με αλληλοσυγκρουόμενα flashback και μελό νότες που σέρνουν τη συνολική του διάρκεια στο πλήρες δίωρο, είναι το μπούμερανγκ. Όπως και να’ χει, απόλαυσέ το τώρα και... φοβού το αμερικανικό remake!

Ne le Dis à Personne [2006] / για το CINEMaD & το mftm