Φιλενάδες [4/5]

Μηδέν σχέσεις, χάλια δουλειά, κακό σεξ. Η ζωή της Άννι είναι ένας τραγέλαφος. Και η καλύτερή της φίλη έρχεται να της θυμίσει πως οι γυναίκες... παντρεύονται.

Μπορεί ο Τζαντ Άπατοου να βρίσκεται credited μονάχα στην παραγωγή, όμως, όλη η ταινία του Πολ Φιγκ φωνάζει τ’ όνομά του! Πέρα από το σκατολογικό χιούμορ των πιο macho κωμωδιών των αδελφών Φαρέλι ή και της παράδοσης των - από το αντίπαλο μέτωπο - chick flicks, οι «Φιλενάδες» καταφέρνουν με ένα μαγικό τρόπο να αναθεωρήσουν μια τυπική συνταγή του αμερικανικού genre και να ξεφύγουν από τα στερεότυπα των φύλων, δημιουργώντας ένα είδος φιλμ το οποίο καλεί το γυναικείο και το ανδρικό κοινό να... κοιταχτούν μεταξύ τους, να δουν τα χάλια τους, να γελάσουν με αυτά και να τα βρουν ειρηνικά κι αγαπησιάρικα μεταξύ τους, καθώς θα πέφτουν οι τίτλοι τέλους.

Βασικός υπεύθυνος για την επιτυχία της ταινίας, αυτό που πολλές φορές παραγνωρίζεται ή βιάζεται κατά συρροήν στο σινεμά των zeroes: η πένα. Οι Κρίστεν Γουίγκ και Άννι Μουμόλο αναμειγνύουν το καταστασιακά βρωμερό με χαρακτήρες που ολοκληρώνονται με ρεαλισμό (σε αντίθεση με τις άνευ ουσίας φιγούρες του «Hangover»), λες και ξαπλώνουν για ένα δίωρο στον καναπέ του ψυχαναλυτή τους, ενώ οι ρομαντικοί διάλογοι του φιλμ αγγίζουν το instant classic (η σκηνή όπου ο μπάτσος Κρις Ο’Ντάουντ πρόκειται να δώσει κλήση στην Γουίγκ, αλλά κατά βάθος τη φλερτάρει, αποτελεί ότι πιο ανατριχιαστικά ευφυές έχουμε δει στο είδος, από την εποχή του fake οργασμού της Μεγκ Ράιαν στο «Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι»!). Σε τέλεια σύμπραξη με το σενάριο, οι «Φιλενάδες» διαθέτουν ένα καστ που κατανοεί το ταλέντο του, τα όριά του και τη θέση του μέσα σ’ αυτή την πινακοθήκη χαρακτήρων, δίχως να κοντράρεται για να κλέψει την παράσταση. Ελάχιστα πταίσματα κωμικού timing ίσως χρεώνονται στον σκηνοθέτη, ο οποίος χάνει τον έλεγχο στον πλατειασμό μερικών σκηνών (όπως της πτήσης για το Λας Βέγκας), όμως, δεν στέκονται ως ικανά εμπόδιο για το απόλυτο ξεσάλωμα κωμωδίας του φετινού καλοκαιριού.

Last but not least, ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κρίστεν Γουίγκ, τη νέα θεά του genre, η οποία έχει τα κότσια στο γράψιμο, σηκώνει, πλέον, άνετα επάνω της πρωταγωνιστικό ρόλο και, ειλικρινά, με έκανε να κλαίω από τα γέλια. Και στα δικά σας!

Bridesmaids [2011] / για το CINEMaD & το mftm