Kill Bill [5/5]

Κουέντιν Ταραντίνο. He’s the man! Έξι χρόνια μετά την μερική αμφισβήτηση (λόγω στασιμότητας) με το «Jackie Brown» και αφού υποχρεώθηκε να περιμένει τις γέννες της Ούμα Θέρμαν, επιστρέφει με… μισή μερίδα ταινίας! Λίγους μήνες πριν τη διανομή του φιλμ στην Αμερική, η είδηση προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Το «Kill Bill» τεμαχιζόταν στα δύο, εξαιτίας της απαγορευτικής του για εμπορικούς λόγους διάρκειας που ξεπερνούσε τις τρεις ώρες. Προμελετημένη απάτη για να τ’ αρπάξει η Miramax εις διπλούν; Περιέργως, το πρώτο μέρος δεν ενοχλεί και η ταινία δείχνει να λειτουργεί αυτόνομα. Η μόνη περίπτωση να αισθανθείτε οργή είναι επειδή θα σκοτώνατε για να δείτε και το δεύτερο μέρος αμέσως μετά το cliffhanger φινάλε!

Γιατί πρέπει να ευγνωμονούμε τον Ταραντίνο; Γιατί δεν ανήκει στην «ευγενή» τάξη των auteur, εκείνων που παίρνουν μια κάμερα κι ένα «ψαγμένο» - συνήθως δικό τους - σενάριο, κι όποιον πάρει ο χάρος για τους ταλαίπωρους θεατές, οι οποίοι ζητούν να μπουν σε μια αίθουσα γιατί ονειρεύτηκαν το joyride της ζωής τους. Ο Ταραντίνο πρώτα έμαθε να βλέπει σινεμά κι ύστερα επιχείρησε να το αποκωδικοποιήσει πίσω από την κάμερα. Και επειδή ο άνθρωπος έχει στοιχειώδες μυαλό, προτίμησε να παίξει με τα είδη που αγάπησε, πραγματοποιώντας κάτι παραπάνω από νεκροφιλικούς φόρους τιμής. Έτσι, τα «δανεικά» κι αγύριστα μέσα από τις σινεφιλικές του αναφορές, με το που περνάνε στα χέρια του γίνονται κτήμα του. Το γνώριμο ως αναφορά από το παρελθόν αποκτά νέες διαστάσεις χάρη στο δικό του πάθος, το λεπτομερές στιλιζάρισμα και την απογειωτικά cool χημεία που παντρεύει τα πιο ετερόκλητα ή και κραυγαλέα στοιχεία.

Για τους επικριτές του, το «Kill Bill» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το έργο ενός επιδειξία! Έλα, όμως, που αυτός ο τυπάς έχει ανακαλύψει όχι μονάχα το ζεν αυτής της τέχνης του σινεμά, αλλά και το… κάμα σούτρα που θα «κρεβατώσει» για τα καλά τον θεατή και θα του φέρει πολλαπλούς οργασμούς μέσα στη σκοτεινή αίθουσα! Η δοσολογία στο μίξερ είναι φονική: σπαγγέτι γουέστερν και γκρο πλάνα αλά Λεόνε συναντούν όλο το ασιατικό σινεμά πολεμικών τεχνών από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο Φουκασάκου και ο Σουζούκι δίνουν τη θέση τους στον Γου, η «Νύφη φορούσε μαύρα» του Τριφό περνάει πλαγίως θεματικά και το κερασάκι έρχεται σε μορφή αλά manga animation σεκάνς που σου υπενθυμίζει ότι ολόκληρη η ταινία είναι μια καρτούν αποθέωση βίας! Οι «άρρωστοι» θα βρουν την υγειά τους με τις trivia λεπτομέρειες, που ξεκινούν από τα πρώτα δευτερόλεπτα με το σήμα του Shaw-scope (ως homage στη δουλειά των θρυλικών παραγωγών που έστησαν μια βιομηχανία θεάματος βασισμένη στο κουνγκ φου) και φτάνουν στην κίτρινη φόρμα της Ούμα (στη μονομαχία κλιμάκωσης), λατρευτική αναφορά στον Μπρους Λι και το «Παιχνίδι του θανάτου» από το 1978.

Μιλάω ξένες γλώσσες; Ουδείς λόγος ανησυχίας. Το «Kill Bill» είναι μια ταινία για όλους. Απλά, οι φαν θα περάσουν ακόμη καλύτερα. Και χειρότερα, εκείνοι που δεν αντέχουν τη βία… Γιατί εδώ το αίμα γίνεται σιντριβάνι και άκρα του ανθρώπινου σώματος εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση! Φρίκη; Εξαρτάται. Γιατί όταν η Ούμα διατάζει τους λιγοστούς επιζώντες του μεγαλύτερου μακελειού της ταινίας να εξαφανιστούν αλλά ν’ αφήσουν τα κομμάτια τους πίσω γιατί της ανήκουν, μόνο να σκάσετε στα γέλια μπορείτε… Ή να χτυπάτε παλαμάκια σαν μικρά παιδιά! Γιατί ο θείος Κουέντιν φέρνει ξανά την αμαρτία της απόλαυσης στη μεγάλη οθόνη. Αυτός και κανένας άλλος!

Μέγα ατού στο «Kill Bill», η ερμηνεία της Ούμα Θέρμαν, της Νύφης που βρήκε τη δύναμη να κρατηθεί στη ζωή μετά την απόπειρα δολοφονίας της, για να εκδικηθεί μονάχα με θάνατο. Θα περίμενε κανείς μια θηλυκή γιάκουζα καρικατούρα με σπαθί, όμως, πέρα από τη σωματική ταλαιπωρία που υφίσταται, η Ούμα καταφέρνει να δώσει δραματική βαρύτητα στον χαρακτήρα της και να μεθύσει την οθόνη με τραγικότητα που αιτιολογεί την αποστολή της. Το υπόλοιπο κάστινγκ μετατρέπεται θέλοντας και μη σε ταραντινικό φετίχ, με την Τσιάκι Κουριγιάμα (του «Battle Royale») σε instant classic ρόλο σκύλας με… σχολική ποδιά και την μονόφθαλμη Ντάριλ Χάνα να κλέβουν την παράσταση. Μοντάζ και φωτογραφία σε πλήρη συμφωνία ενορχήστρωσης πλάνων, μουσικά θέματα και τραγούδια από το παρελθόν σε θρασύτατους συνδυασμούς και στο τέλος η αναμονή ως τον Φεβρουάριο, για να δούμε πως η Ούμα σκοτώνει τον Μπιλ. Και, πιστέψτε με, σας έχω ικανούς για φόνο μέχρι τότε…

Kill Bill: Vol. 1 [2003] / για την Athens Voice