Η Ομίχλη [1/5]

Ζημιάρικη καταιγίδα που χτυπά κωμόπολη του Μέιν ακολουθείται από ομιχλώδες νέφος, το οποίο κρύβει μέσα του «πρόβλημα κάποιου μεγέθους»...

Η τρίτη μεταφορά βιβλίου του Στίβεν Κινγκ από τον Φρανκ Ντάραμποντ αποδεικνύει στο περίπου το ρητό «κάθε πέρσι και καλύτερα», εδώ, δε, φλερτάροντας όχι με το είδος της ταινίας καταστροφής αλλά με τον όλεθρο τον ίδιο. Καθολικώς υπεύθυνος για την ήττα, ο Ντάραμποντ υπογράφει και τη σεναριακή διασκευή, γεμίζοντας ένα σούπερ μάρκετ με κακέκτυπα κλισεδιάρικων χαρακτήρων που εξυπηρετούν δύο «μέτωπα»: εκείνο του τολμηρού ορθολογιστή ο οποίος παίρνει ρίσκα και δε θέλει να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στην - όποια - απειλή (μάλλον ελάχιστος στο ρόλο ο Τόμας Τζέιν) κι εκείνο της θεούσας που προσεύχεται για τα χειρότερα έτσι ώστε να φανατίσει το φοβισμένο «ποίμνιο» και να απαιτήσει έως και ανθρωποθυσία για να κατευνάσει την οργή του Θεού (η Μάρσια Γκέι Χάρντεν παραμελημένη, σ’ ένα φεστιβάλ μούτας αλαφροΐσκιωτου). Όσο η διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους μεγαλώνει, τόσο περισσότερο βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού κι ολόκληρο το φιλμ, που από απλό b-movie τεράτων εξελίσσεται σε θρησκευτική παραβολή ακραίας αφέλειας και επικινδυνότητας.

Στα 127 λεπτά της «Ομίχλης» (τα οποία δεν περνάνε και τόσο εύκολα...), επιπλέον, ο Ντάραμποντ στέκει άπιστος ακόμη και μπροστά στις δυνατότητές του να χειριστεί το σασπένς, αποκαλύπτοντας στο πρώτο κιόλας ημίωρο δείγματα των πλασμάτων που έρχονται σε διάφορες φυλές και διαστάσεις, από κακές απομιμήσεις του άλιεν ή ακαταλόγιστα πλοκάμια... του τρόμου, μέχρι και κατσαριδοειδή με φτερά ή χωρίς, τα οποία μπορεί να σχετίζονται με γειτονική στρατιωτική βάση ή μια «πόρτα» που άνοιξε από κάποιο παράλληλο σύμπαν ή... της Παναγιάς τα μάτια. Δίπλα σε όλο αυτό το γκροτέσκο τσίρκο, οι ανθρώπινοι χαρακτήρες σχολιάζονται ως ακόμη χειρότερα τέρατα, ανάλογα με την πλευρά που θα σας δελεάσει περισσότερο προς την ταύτιση. Και, επιτρέψτε μου, αλλά το χιούμορ και την κριτική προς την πλευρά των θρησκόληπτων δεν τα μάσησα, αντιθέτως, ενοχλήθηκα αφόρητα από τα διαρκώς κλιμακούμενα κύματα συντηρητισμού και προπαγάνδας υπέρ... Πίστεως, για να μην σας αποκαλύψω και την ανατριχίλα του twist που αποτελειώνει το φινάλε (τύφλα να’ χουν τα ζομπο-πρότυπα του Ρομέρο!). Πατρίς, θρησκεία, Στίβεν Κινγκ; Δώσε μου το περίστροφο ΤΩΡΑ!

The Mist [2007] / για το CINEMaD & το mftm