Μια Γενναία Καρδιά [2/5]

Χρονικό της απαγωγής και της εκτέλεσης του δημοσιογράφου Ντάνι Περλ από φονταμενταλιστές εξτρεμιστές στο Πακιστάν, το 2002, ιδωμένο μέσα από την εμπειρία της συζύγου του, Μαριάν.

Διατηρώντας το αγαπημένο του ημι-ντοκιμαντερίστικο free style ύφος, ο αρκετά άνισος Μάικλ Γουίντερμπότομ φανερώνει μάλλον γρήγορα το πόσο λάθος επιλογή ήταν για το ρόλο του σκηνοθέτη αυτής της ταινίας. Και εντελώς ειρωνικά σε σχέση με τον τίτλο, η καρδιά είναι η μεγάλη απούσα από το φιλμ του! Φυσικά, με την ελπίδα ενός αψεγάδιαστου μοντάζ και την υπερκινητικότητα της κάμερας, επιχειρεί να την σκαπουλάρει, αλλά η ομηρία στην οποία έχει θέσει το συναίσθημα, δίπλα σε μια άκρατη διάθεση ειρωνείας απέναντι στα πάντα και τους πάντες, βγάζει στην επιφάνεια μια ψύχρα που δεν ανταποδίδει στη γενναιότητά σου ως θεατή, ο οποίος μάλλον επιδιώκει να συμμεριστεί το δράμα της ηρωίδας (λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο...). Η απολιτική και εκ του ασφαλούς φιλελεύθερη καταγγελία βγάζει γλώσσα στον ίδιο της τον εαυτό όταν ζυγίζει τους Ισλαμιστές, τις δυτικές «κακές» αστικές συνήθειες, το τσίρκο των media, τα δήθεν ισορροπημένα πρωτόκολλα, τις βιοτικές συνθήκες εξαθλίωσης και τους κακούς χειρισμούς της «ντετεκτιβίστικης» ίντριγκας στο ίδιο σακί δίχως διάθεση αναζήτησης του δικαίου. Σόλο και ικανοποιητικός ο αγώνας της Αντζελίνα Τζολί που δαγκώνεται με μέτρο πριν μπήξει την τσιρίδα, αλλά την έχει πουλήσει κι αυτήν ο Γουίντερμπότομ με περαστικές φλασιές ευτυχισμένου ζευγαριού δίχως αληθινή υπόσταση.

Τελικά, μια εικόνα μονάχα μένει στη μνήμη, της γυναίκας που κατηφορίζει το παρισινό σοκάκι στο τέλος της ταινίας, κρατώντας από το χέρι το ορφανό από πατέρα τέκνο της, με την πλάτη γυρισμένη σε όλους (σαν τη στάση που κρατά και ο δημιουργός). Κι εκεί, όμως, τη ζεστασιά και την όποια ανθρωπιά από τη διασκευή των Nouvelle Vague στο «In a Manner of Speaking» (πρώτη εκτέλεση από τους Tuxedo Moon, για την ιστορία) τη δανείζεται...

A Mighty Heart [2007] / για το CINEMaD & το mftm