Το Κορίτσι που Γυρίζει τις Σελίδες [3/5]

Η δεκάχρονη Μελανί Προυβό δείχνει πως θα έχει λαμπρό μέλλον ως πιανίστρια. Και αγωνίζεται γι’ αυτό με αρετή και σύνεση, καθώς προέρχεται από μια λαϊκή οικογένεια της γαλλικής επαρχίας, με γονείς που εργάζονται σ’ ένα μικρό χασάπικο. Οι εξετάσεις που περίμενε για χρόνια ώστε ν’ αποδείξει το ταλέντο της στέφονται με αποτυχία, εξαιτίας της προσβλητικής συμπεριφοράς της Αριάν Φουσεκούρ, προέδρου της κριτικής επιτροπής και διάσημης σολίστα. Ύστερα από αυτό το τραυματικό συμβάν, η Μελανί κλειδώνει το πιάνο της κι ενηλικιώνεται με μια κρυφή υπόσχεση στην καρδιά της. Δέκα χρόνια αργότερα, ως γραμματέας ενός μεγαλοδικηγόρου, θα μπορέσει να προσεγγίσει την οικογένειά του, έχοντας πρόσβαση εκ των έσω. Διόλου συμπτωματικά, σύζυγός του είναι η Αριάν.

Το «Κορίτσι που Γυρίζει τις Σελίδες» είναι ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων που δέχεται υπόγειους κραδασμούς από δόσεις θριλερικού σασπένς, καθώς κανείς μας δε μπορεί να είναι σίγουρος για το επόμενο βήμα της Μελανί. Φαινομενικά άβουλη και ντροπαλή, η νεαρή κοπέλα παρατηρεί τα πάντα στο πέρασμά της, καταστρώνοντας ένα σχέδιο εκδίκησης που πρέπει να ολοκληρώσει για να λυτρωθεί από το παρελθόν. Είτε φτάνοντας ως τα άκρα είτε όχι, η Μελανί έχει με το μέρος της την ταύτιση του θεατή σε ένα σιωπηλό συμβόλαιο που συντάχθηκε επάνω σε ακλόνητους κανόνες ηθικής. Το μόνο που μένει είναι να δούμε τον τρόπο που θα το εκτελέσει, κυριολεκτικά μέχρι τέλους. Και, φυσικά, να καρδιοχτυπήσουμε για το μέτρημα των επιζώντων...

Αναζητώντας υποθετικό μέτρο σύγκρισης, το φιλμ του Ντενί Ντερκούρ φέρνει στο νου ίχνη από το παζολινικό «Θεώρημα» (άνευ των σχολίων περί αστικής τάξης), αλλά με τον τρόπο που θα το σκηνοθετούσε ένας Κλοντ Σαμπρόλ. Το σενάριο είναι έξυπνα δουλεμένο πάνω στο διφορούμενο της ψυχολογίας των δύο γυναικών, με μια ερωτική έλξη να υποβόσκει τόσο ύπουλα, ανατρέποντας ακόμη περισσότερο τις προβλέψεις για το φινάλε. Κι ενώ το υλικό μοιάζει ιδανικό σαν παρτιτούρα, εκείνος που γυρίζει τις σελίδες μάλλον προδίδει τις καλύτερες προθέσεις του συνόλου. Η απουσία μιας κάποιας στιλιστικής φινέτσας κάνει ενίοτε φάλτσα και δεν απογειώνει την ταινία στο προσδοκώμενο δημιουργικό κρεσέντο. Η σκηνοθεσία του Ντερκούρ μοιάζει με έναν σολίστα πανέτοιμο να εκτελέσει μια λαμπρή σύνθεση αλλά... χρησιμοποιώντας ένα όργανο ανεπιστρεπτί περασμένης αισθητικής, ελαφρώς ξεκούρδιστο. Αν το δούμε ως σόλο, ο «μαθητής» πάει για επανεξέταση. Με καλές συστάσεις, βεβαίως.

Πέραν του σεναρίου, το άλλο μισό στο χειροκρότημα εισπράττει με άνεση η Ντέμπορα Φρανσουά, στο δεύτερο μόλις ρόλο της κινηματογραφικής της καριέρας (μετά το «Παιδί» των αδελφών Νταρντέν)! Με μια ερμηνεία ερμητικά αποστασιοποιημένη, η Φρανσουά μετατρέπει την ομορφιά και την ηθική υπόσταση της Μελανί σε νοσηρή δύναμη, δίχως ίχνος ανθρωπιάς, εκπέμποντας ταυτόχρονα τη συμπάθεια. Γιατί στην ψυχή της, αυτή η κοπέλα έχει ένα δίκιο που δε μπορείς να της το στερήσεις. Κι ας είναι στ’ αλήθεια ένα αμείλικτο βαμπίρ που σπέρνει την καταστροφή γύρω του. Η ζωή την έφτιαξε έτσι. Και η ζωή της χρωστάει το δικό της σόλο...

La Tourneuse de Pages [2006] / για την Athens Voice