Sunday, January 28, 2007

Ματωμένο Διαμάντι [2/5]

Σιέρα Λεόνε, 1999. Πρώην μισθοφόρος από τη Ζιμπάμπουε που ρισκάρει τα πάντα για μια καλή «σύνταξη» από τα κέρδη τα οποία του αποφέρει το λαθρεμπόριο διαμαντιών μαθαίνει για την ύπαρξη σπάνιου ροζ λίθου προκλητικών διαστάσεων και γίνεται η σκιά ενός Αφρικανού ψαρά, καθώς του υπόσχεται να τον βοηθήσει στην αναζήτηση της οικογένειάς του, με προφανές αντάλλαγμα. Στην «παρέα» τους προστίθεται και η υποτιθέμενα ιδεαλίστρια δημοσιογράφος από τις ΗΠΑ, η οποία μάχεται ρεπορταζιακά για την αποκάλυψη των πολιτικών παρασκηνίων πίσω από τα «διαμάντια του πολέμου». Ποιοι από αυτούς θα τα καταφέρουν; Ποιοι θα μας αφήσουν χρόνους (υπό την απειλή της αμείλικτης διάρκειας των 143ων λεπτών); Πόσο μας... κόβει;

Ύστερα από τον εντυπωσιακό «Τελευταίο Σαμουράι», ο Έντουαρντ Ζούικ επιστρέφει με ακόμη ένα «ιστορικό» έπος που αναμιγνύει στοιχεία δήθεν καταγεγραμμένου ρεαλισμού με πλείστα όσα μηνύματα ανθρωπισμού και δικαιωμάτων σε τούτο τον άπονο τον κόσμο, με βάση ένα σενάριο που παίρνει το μελό και το κάνει... ντουντούκα συλλαλητηρίου! Κάτι μεταξύ τεράστιου διαφημιστικού σποτ της Benetton και προκάτ λογύδριου για τα μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά με περισσότερες εκρήξεις και ακρωτηριασμούς, το «Ματωμένο Διαμάντι» ζορίζεται ν’ ακολουθήσει την όποια συνταγή που... τα κάνει όλα και συμφέρει, καταλήγοντας μονάχα στη διαπίστωση πως ο Ζούικ είναι ικανότατος ως κινηματογραφιστής - ουχί, όμως, και ως πλασιέ συνειδήσεων.

Αναζητώντας να βγάλει στα σοβαρά άκρη με το ζήτημα του αφρικανικού εμφυλίου, ο σεναριογράφος Τσαρλς Λίβιτ παραδίδει σταδιακά τα όπλα απέναντι στη... ζήτηση της αγοράς. Ο «αγών» για μια ταινία με πολιτικό μήνυμα συγκρούεται με εμβόλιμες σφήνες παλαιομοδίτικου ρομάντζου ή τραγωδίες οικογενειακού διχασμού και ξεριζωμού, με ηγετική μορφή στο καστ τον «ατσαλάκωτο» Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ο οποίος ουσιαστικά κρατά τον άβολο ρόλο του εμπορικού κράχτη. Πόσο ειρωνικό, όταν την ίδια στιγμή το φιλμ προσπαθεί να μεταφέρει συναισθήματα ενοχής στους καταναλωτές της Δύσης και, δη, στις υποψήφιες νύφες που ξεροσταλιάζουν μπροστά από βιτρίνες για ένα μονόπετρο...

Το «ποπ-κορν» μέρος της ταινίας σαφώς και περνά στο απυρόβλητο, με σεκάνς δράσης που σε αφήνουν άναυδο με την αληθοφάνειά τους, ακόμη και σε στιγμές που η αμφιβολία της αντικειμενικότητας δε σε αφήνει να υποκύψεις στη διασκέδαση που προσφέρει το όλο «πακέτο». Υποκριτικά, την παράσταση κλέβει ο Ντζιμόν Χούνσου (όντας Αφρικανός, κουβαλάει και πέρα απ’ το πετσί του μια κάπως πιο πιστευτή οδύνη), με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές να... τρέχουν και να μην προλαβαίνουν υπό τα φώτα του star glamour.

Εγκαταλείποντας με απορία τους τίτλους τέλους του «Ματωμένου Διαμαντιού», επιχείρησα μια σύντομη αναδρομή σε παρελθούσες ταινίες, μπας και προσεγγίσω έναν ορισμό προθέσεων του Ζούικ. Πιάνοντας από «Καζαμπλάνκα» μέχρι «Αποστολή στη Νικαράγουα» και «Επικίνδυνα Χρόνια», άρχισα να το χάνω. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι συγκρίσεις με το παρελθόν σπάνια συνέφεραν τον οποιονδήποτε...

Blood Diamond [2006] / για την Athens Voice

3 Comments:

Blogger cheaptalk said...

Τώρα η ταινία είναι ακριβής αντανάκλαση της παραγωγής, που (στη προώθηση κυρίως) το 'παιζε απ' τη μια αριστερή γουοντεργούμαν και απ'την άλλη χανούμισσα των καρτέλ? Ή το αντίστροφο να συμβαίνει (να 'χει δηλαδή κάνει το αυγό τη κότα) λες? 8)

11:21 PM  
Anonymous Anonymous said...

καλησπέρα, ενδιαφέρον journal, πολύ καλή δουλειά. μάλλον περνάς πολύ απ' το χρόνο σου παρακολουθώντας ταινίες, πράγμα που είναι ασφαλώς ιδανικό/ευεργετικό. μακάρι να είχα κι εγώ το χρόνο.

6:39 PM  
Blogger cinemad said...

Cheaplog, όπως και να’ χει, εγώ ούτε κότα ούτε αβγό. Το μενού, παρακαλώ...

Koum, ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Όχι ότι πέφτει και κανάς ιδρώτας επιπλέον. Απλά, η σελίδα συγκεντρώνει δημοσιεύματα, με σκοπό να αυξηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι κριτικές αρχείου. Επίσης, έχω την υποψία ότι δεν αντιλήφθηκες μια κάποια λεπτομέρεια...

10:35 PM  

Post a Comment

<< Home