Hannibal: Η Αρχή [3/5]

Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» και ο Τόμας Χάρις (ως σεναριογράφος για πρώτη φορά!) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας αφηγηθούν τα παιδικά χρόνια, την ωρίμανση ενός νοσηρού μυαλού και την έναρξη ενός κύκλου σαδιστικής βίας και άπλετου αίματος;

Ιντριγκάρει αλλά και τρομάζει τούτη η απόπειρα διαλεύκανσης της ψυχολογίας ενός από τα πιο αγαπημένα τέρατα της οθόνης, του Χάνιμπαλ Λέκτερ, η οποία είναι υποχρεωμένη - εκ των πραγμάτων - να στερήσει από το θεατή την απόλαυση του να... τρέμει τον Άντονι Χόπκινς στον ομώνυμο ρόλο. Στη σκιά αυτού του οσκαρικού μύθου, ο νεαρός Γάλλος ηθοποιός Γκασπάρ Ουλιέλ καταφέρνει να μεταδώσει μια κάποια ψύχρα με το βλέμμα του, αλλά σκοντάφτει διαρκώς σε ένα σενάριο ελαφρώς προκάτ, το οποίο προσπαθεί να εξαλείψει τις ανόητες πτυχές του πίσω από το δέος που αισθανόμαστε για τον ήρωα. Από το subplot του κανιβαλισμού, στη Λιθουανία των τελών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι την «εκπαίδευση» από τη χήρα θεία (γοητευτική αν και εγκλωβισμένη η Γκονγκ Λι) και το σχέδιο της εκδίκησης σε ένα Παρίσι που προσπαθεί ν’ αναπνεύσει τετράχρωμα μέσα σε μελβιλικούς (προσέξτε μέχρι και την ονομασία της πόλης κρησφύγετο του Χάνιμπαλ στον Καναδά!) τόνους, όλα τα στοιχεία φαντάζουν καταστροφικά για μια «συνταγή» επιτυχίας που μέχρι σήμερα επιχειρούσε απλά και μόνο να... φάει τα χρήματα του πλέον mainstream κοινού (ομολογουμένως εντελώς άτσαλα στις πρόσφατες σίκουελ απόπειρες).

Ενώ, λοιπόν, ο Πίτερ Γουέμπερ έχει τα κότσια να εκτεθεί και αρκετά συχνά δικαιώνει την απόπειρά του αυτή, δαγκώνει κόκαλο αντί ψαχνού χαρακτήρων και, στην κορύφωση της γαστριμαργικής μας διάθεσης, περιορίζει εαυτόν σε προβλέψιμα μοτίβα τρόμου - ατμοσφαιρικά μεν, κενόδοξα συγγραφικά δε. Σαν ένα εναλλακτικό φινάλε του φιλμ, θα ήθελα να έβλεπα τον Γουέμπερ να παίρνει τα ηνία του ρόλου και να δίνει ραντεβού με τον Τόμας Χάρις για να τον φάει ζωντανό. Αλλά, που μυαλό να ρωτήσουν κι εμένα...

Hannibal Rising [2007] / για το CINEMaD