Επτά Μέρες Φαγούρα [3/5]

Νιόπαντρος που πιστεύει πως βρήκε τη γυναίκα της ζωής του, συλλαμβάνει το μέγεθος του λάθους του στο ταξίδι του μέλιτος, όπου γνωρίζει και το ιδανικό του ταίρι! Μάλλον...

Οι «ευαίσθητοι» θεατές μπορούν να απέχουν όχι μόνο από την αίθουσα αλλά και από την ανάγνωση αυτής της κριτικής! Μιλάμε για την καινούρια ταινία των αδελφών Φαρέλι, ένα ελαφρώς κλωνοποιημένο «Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη», που στέκει ως έκλαμψη στη φιλμογραφία τους εδώ και κάμποσα χρόνια. Ίσως επειδή ο σεναριακός σκελετός καλύπτει μια ιδέα την οποία τσαλαπατούν με... μεστότητα και ανατρεπτική συνέπεια. Εάν τότε είχαμε τις πολλαπλές μορφές της έννοιας «politically correct», σήμερα στο σημάδι βρίσκεται ο θεσμός του γάμου... από τη ρίζα του κακού μέχρι το «βίον ανθόσπαρτον»! Η κλασική χυδαιότητα των Φαρέλι αποδεκατίζει τα βέλη του έρωτος και μας ρίχνει στεγνά και πιστευτά το ηθικό δίδαγμα: δεν είναι η αγάπη η κινητήρια δύναμη, είναι η λαγνεία (για να μη χρησιμοποιήσω περισσότερο μπανάλ ή προκλητικές εκφράσεις...).

Μέχρι τέλους, τη διδακτέα τους ύλη τη σκίζουνε στα δύο, αλλά στο δρόμο βρίσκουν και μερικούς σκοπέλους που εμποδίζουν την επιθυμητή απογείωση. Αρχικά, το σενάριο έχει δουλευτεί πάνω σε διασκευή του Νιλ Σάιμον από τα 1972, το οποίο δεν κάνει το καλύτερο πάντρεμα με τη φαιδρότητα στα γκαγκ των αδελφών. Οι δεύτεροι ρόλοι (έξω από το σόι του Μπεν Στίλερ) περιορίζονται σαν αποσπασματικές φιγούρες κι εξυπηρετούν ως background στα κωμικά καταστασιακά. Και ο ρυθμός ενίοτε πλατειάζει στο γεμάτο δίωρο, χωρίς, όμως, να πλήττει ολέθρια τον παράγοντα διασκέδαση. Τα παραδοσιακά βρωμερά αστεία δίνουν το παρών και ανταγωνίζονται με σθένος τα παρελθόντα ρεκόρ κακού γούστου (βλέπε τις σκηνές ερωτικών περιπτύξεων των νιόπαντρων μέχρι την αποθεωτική λεπτομέρεια με το «γουνάκι») από τα φιλμ των Φαρέλι, ενώ η σεκάνς της λαθραίας φυγής από το Μεξικό αποτελεί στιγμή ανθολογίας. Προσωπικά, θα αποκάλυπτα πως κόντεψα να φύγω από το κάθισμα μόλις άκουσα το ring tone της κλήσης από τη σύζυγο στο κινητό του Ρομπ Κόρντραϊ, αλλά είναι τόσο trivia η έμπνευση που δεν τολμώ να σας υποχρεώσω σε επιπλέον σινεφίλ πονοκεφάλους. Απλά, αφήστε πίσω σας κάθε σκοτούρα και... γυναίκες. Το «Επτά Μέρες Φαγούρα» είναι το απόλυτο anti-chick movie! Και για το θράσος του αυτό, αξίζει ενός στοιχειώδους επαίνου.

The Heartbreak Kid [2007] / για το CINEMaD & το mftm