Thursday, March 08, 2007

Ο Καθοδηγητής [2/5]

Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο (μετά το 1993 και το «A Bronx Τale») είναι ένα υπερφιλόδοξο ψηφιδωτό της ιστορίας και ανάπτυξης της CIA μέσα από τέσσερις δεκαετίες επεμβάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών στα «χωράφια» της εξωτερικής πολιτικής. Άκρως ενδιαφέρον στα χαρτιά, όμως, στην πράξη ο Ντε Νίρο αποπειράται να τα βγάλει πέρα με δύο ταινίες που εστιάζουν σε πράγματα αταίριαστα. Από τη μια έχουμε το πολιτικό φιλμ, φορτωμένο με ντοκουμέντα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το αναπτυσσόμενο «ψυχροπολεμικό» κλίμα, που υποχρεώνουν την αφήγηση σε διαρκή ιστορικά φλας-μπακ μέσω υλικού το οποίο ρέει δίχως αίσθηση του χρόνου (η συνολική διάρκεια της ταινίας πλησιάζει τις τρεις ώρες). Παραδίπλα στέκει κάπως εγκλωβισμένο το αληθινά ενδιαφέρον μέρος του σεναρίου που αφορά στον κεντρικό χαρακτήρα του πράκτορα Έντουαρντ Γουίλσον, ενός ήρωα σεξουαλικά ευνουχισμένου από τα νιάτα του, με ψαχνό ψυχαναλυτικού υπόβαθρου και προσανατολισμό τη σημασία της πατρικής φιγούρας (ως μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα του, κρύβει για όλη του τη ζωή το αποχαιρετιστήριο γράμμα εκείνου) που γίνεται και κληρονομικό πρόβλημα καθώς αναλαμβάνει με τη σειρά του να μεγαλώσει το δικό του γιο. Η αίσθηση της θεματικής σύγκρουσης είναι φανερή και η αποσπασματικότητα στα δρώμενα (που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν καλύτερα σε μίνι σειρά) δεν αφήνει το εγχείρημα να λάμψει, κι ας υπάρχουν θετικοί παράγοντες (κυρίως στην ανασύσταση των ιστορικών περιόδων).

The Good Shepherd [2006] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home