Τελευταίες Μέρες [3/5]

Δεν υπήρξα ποτέ fan των Nirvana. Το μόνο που θυμάμαι είναι η θλιμμένη φάτσα του front man στα μουσικά τους βίντεο, το ότι ζοριζόταν να χαμογελάσει, μαζί με πόνο. Καθόλου χαρά... Όταν πέθανε ο Κερτ Κομπέιν, εγώ απόρησα για το πότε έζησε. Ήταν άνθρωπος ή στοιχειό; Κουβάλησε επάνω του όλα μας τα αμαρτήματα μέχρι να τον ξηλώσουμε από το Σταυρό του μαρτυρίου που λέγεται ίνδαλμα; Επήλθε ο εξαγνισμός; Άλλο μέγα μυστήριο και τούτο. Και, φυσικά, ο Γκας Βαν Σαντ δεν καλείται να μας δώσει τις εξηγήσεις σε κανένα «γιατί;» των «Τελευταίων Ημερών», μιας ταινίας που είναι πολύ πιο εύκολο να στείλεις στην πυρά παρά ν’ αφήσεις να σε πλησιάσει - ίσως επειδή φέρνει μαζί της το θάνατο.

Το σενάριο εμπνέεται ελεύθερα από εκείνες τις μέρες αυτού που είχε πλέον απομείνει από τη rock θεότητα του Κομπέιν, είναι μια ερημική άσκηση ύφους με αφορμή έναν άνθρωπο ίσως ήδη νεκρό. Νεκρό από τα κλισέ μυθοποίησης ενός καταπέλτη που λέγεται media. Νεκρό από τον ευνουχισμό των θαυμαστών που οικειοποιούνται οτιδήποτε έχεις γράψει και το πιπιλίζουν σαν στάση ζωής χωρίς να σε ρωτήσουν ποτέ αν το προόριζες για «εναλλακτικό» μανιφέστο μαζικής κατανάλωσης. Απόλυτα αποστασιοποιημένος από το πρόσωπο του πραγματικού Κομπέιν, ο Βαν Σαντ επιλέγει να αφηγηθεί την τραγωδία ενός πιθανού αυτόχειρα που ακούει στο όνομα Μπλέικ, ήταν το ηγετικό μέλος ενός group και μια εκπυρσοκρότηση τον ανέβασε (πάλι;) εκεί ψηλά, στους ουρανούς. Ή τον έστειλε σε μια Κόλαση καλύτερη από τη δική μας. Κανείς δε θα μάθει. Κι αυτοί που θα μπουν στον κόπο να δοκιμάσουν τη τύχη τους με τούτο το φιλμ ας είναι προετοιμασμένοι. Μην περιμένετε να δείτε βιογραφία ή αγιογραφία. Μόνο το φευγιό ενός ανθρώπου θα δείτε, αργό, μονότονο, οριακά ποιητικό κι απέλπιδο. Σε μια φόρμα ακόμη πιο ελεύθερη και πειραματική από εκείνη του «Ελέφαντα», καταραμένη να παρομοιαστεί με πλήξη θανατερή, έστω κι αν η ομορφιά του φακού του Χάρι Σαβίντις σε τραβάει μέσα της.

Αν ήμουν περισσότερο τίμιος με τον εαυτό μου θα αντικαθιστούσα τα «αστέρια» αξιολόγησης με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί από μόνο του, αυτό που είδα δεν στέκει ως ταινία. Μπορεί να σε εκνευρίσει. Να σε κάνει να εγκαταλείψεις την αίθουσα οργισμένος. Αλλά, έτσι θα ήταν σα να φεύγεις τρέχοντας από μια κηδεία. Και ο φόβος δε μου αρμόζει. Γι’ αυτό επιλέγω μια μέση οδό, με μισό πόντο χαριστικά υπέρ του «μαθητή». Μονάχα για την αύρα του Κερτ Κομπέιν που μοιάζει να προστατεύει κάθε κάδρο του Βαν Σαντ. Σεβασμό προς τους νεκρούς, δε λένε;

Last Days [2005] / για την Athens Voice