Thursday, March 08, 2007

300 [4/5]

Αν σας λείπουν τα μαθήματα αρχαίας ελληνικής Ιστορίας, ανοίξτε ένα βιβλίο, μια εγκυκλοπαίδεια, καμιά ιστοσελίδα, τέλος πάντων. Αλλά μην το επιχειρήσετε στο σινεμά! Και σίγουρα μη μπείτε στον κόπο να παρακολουθήσετε διαφωνούντες ή μη σε σχέση με την απεικόνιση των γεγονότων που οδήγησαν το Λεωνίδα και τους τριακόσιους της Σπάρτης στον ηρωικό θάνατο, απέναντι σε έναν περσικό στρατό που αριθμητικά αναλογούσε σε 1 προς 10... Επαναλαμβάνω. It’s only a movie. Αλά Χόλιγουντ. Και, μάλιστα, βασισμένη πάνω σ’ ένα κόμικ, γαλουχημένη μέσα σ’ αυτή τη συγκεκριμένη κουλτούρα και προορισμένη προς κατανάλωση από τα εκατομμύρια των fans του δημιουργού του, Φρανκ Μίλερ. Μετά από όλους αυτούς, δευτερευόντως, έχουμε κι εμείς δικαίωμα να τολμήσουμε και ν’ απολαύσουμε τη δουλειά του Ζακ Σνάιντερ, ο οποίος ακολουθεί το κόμικ πιστά, σαν storyboard, με μια διάθεση ψηφιακού καλλωπισμού που δημιουργεί εικόνες πρωτοφανείς για την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Κατά κάποιο τρόπο, οι «300» της μεγάλης οθόνης είναι ένα υπερβατικό αισθητικό πείραμα που καταφέρνει, με την αρτιότητά του, να πλασαριστεί ως έργο τέχνης. Κι αυτή του τη νίκη δε μπορεί να του τη στερήσει κανείς. Πρέπει να είσαι κυριολεκτικά τυφλός για να μην παραδοθείς στο θέαμα κάδρων εικαστικής τελειότητας, τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα ν’ ανήκουν σε μουσείο και ενίοτε σε κάνουν να θέλεις να βρεις ένα remote control για να «παγώσεις» την εικόνα και να βαστάς το σαγόνι για μερικά λεπτά παραπάνω. Μέχρι εδώ, οι «300» παίρνουν κεφάλια. Αλλά οι ιαχές του κοινού που πήγαν;

Η μοναδική ουσιαστική σύγκριση που μπορεί να κάνει κανείς φιλμικά (για να βρει το δίκιο του;) είναι η προηγούμενη μεταφορά κόμικ του Μίλερ, το «Sin City». Ουδεμία σχέση σχεδιαστικά, όμως, το ολοκληρωτικά ψηφιακό σύμπαν μας επιτρέπει να δούμε κάποιες αναλογίες. Πιο «φασαριόζικο» εκείνο, καταιγιστικό σε πληροφορίες για το μάτι του απλού θεατή, ενίοτε... μπούκωνε. Εν αντιθέσει, οι «300» ξεφυλλίζονται πιο ανάλαφρα (έστω κι αν η heavy metal αισθητική δε μπορεί να είναι μαζικά προσφιλής), μινιμαλιστικά, δίχως, όμως, να μπορούν να κρύψουν την αχίλλειο πτέρνα του δεύτερου μισού: η πλοκή περιορίζεται σε μια σειρά από επαναλαμβανόμενες σεκάνς μαχών που, την κάθε επόμενη φορά, στερούνται όλο και περισσότερο του στοιχείου της έκπληξης. Επιπλέον, μια λανθάνουσα οπερετική κλίση προς την τραγωδία στερεί πόντους από τον παράγοντα διασκέδαση. Θέλεις να ζητωκραυγάσεις, αλλά μπροστά σ’ ένα διαρκώς αυξανόμενο βουνό από πτώματα, βάζεις φρένο και σκέφτεσαι...

Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που σκέφτονται κάπως πιο... ύπουλα. Και θα «βαπτίσουν» το φιλμ του Σνάιντερ ως επικίνδυνα μιλιταριστικό, ακρο-δεξιό σε αντιλήψεις, έως και βλαβερό για τη Δημοκρατία στον πλανήτη μας. Τι να σας πω; Αν χαρίσω μια κάπα του Σούπερμαν σ’ ένα πεντάχρονο και το μυήσω στο κόμικ, σημαίνει πως μετά από λίγο καιρό θα πρέπει ν’ ανησυχώ μην αποπειραθεί να πετάξει; Κι αν το κάνει, ποιος θα φταίει που έφαγε τα μούτρα του; Ο Σούπερμαν ή το πεντάχρονο; Κοινώς, ας είμαστε και λίγο ενήλικες. Κι ας δούμε τους «300» σαν μια ταινία που υμνεί την τέχνη του κινηματογράφου και σε κάνει να παραδίδεις τα όπλα μπροστά στην οθόνη για δυό ώρες. Χωρίς σημαίες, λάβαρα και άναρθρες κραυγές του όποιου πατριωτισμού.

300 [2007] / για την Athens Voice

8 Comments:

Blogger Dust Road said...

"Κοινώς, ας είμαστε και λίγο ενήλικες"

η ατάκα της χρονιάς...

12:35 AM  
Blogger ikonikos said...

"Τι να σας πω; Αν χαρίσω μια κάπα του Σούπερμαν σ’ ένα πεντάχρονο και το μυήσω στο κόμικ, σημαίνει πως μετά από λίγο καιρό θα πρέπει ν’ ανησυχώ μην αποπειραθεί να πετάξει; Κι αν το κάνει, ποιος θα φταίει που έφαγε τα μούτρα του; Ο Σούπερμαν ή το πεντάχρονο;"

Πάντως όχι το πεντάχρονο... Και γιατί να μυήσεις το παιδάκι στον Σούπερμαν; Η επιλογή της μύησης είναι κι αυτή υπεύθυνη για την παιδεία του παιδιού. Εδώ είναι που πρέπει να είμαστε ενήλικες και όχι επειδή μας καυλώνει ο Σούπερμαν (πχ) να θέλουμε να τον "μεταδώσουμε" σε όλους ανεξαιρέτως. Κι εμένα μου αρέσει το Grand Theft Auto αλλά δε θα το σύστηνα ούτε σε 15χρονο! Είναι θέμα προτεραιοτήτων και ιεράρχησης αξίας της τέχνης. Όσο για την ταινία δεν την έχω δει ακόμα, αλλά σίγουρα εικαστικά φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Για τα υπόλοιπα (και ουχί ιστορικά) θα δούμε.

2:18 AM  
Blogger Seven Film Gallery said...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΚΑΙ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 300 ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.
ΑΛΛΟ ΣΙΝΕΜΑ ΑΛΛΟ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΩΡΑ ΑΝ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΣ ΨΑΞΟΥΝΕ ΣΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

12:18 AM  
Blogger neutrino said...

ω ποσο συμφωνω! επιτελους καποιος να αναφερθει στην υπερχοη αισθητικη.

αντιγραφω, γιατι νομιζω εισαι ο μονος που θα το εκτιμησει:
"..παρακαλω, οχι αλλα κολληματα περι ιστορικοτητας. Γιατι, αν ηταν ετσι, ο Αχμαντινετζαντ θα επρεπε μονο και μονο για την αλα «Elizabeth-Taylor-Cleopatra/David-Bowie-στα-πιο-gay-του» εμφανιση του Ξερξη, να εχει ηδη στειλει συστημενο πυρηνικο μανιταρακι(δεν το εχει και σε τιποτα απ'ο,τι φαινεται) στο σπιτι του Μιλερ, για.. προσβολη της Ιρανικης ιστοριας!! Αλλα η ταινια δεν παραδισει μαθηματα ιστοριας. Και το παραδεχεται τοσο εξοφθαλμα, που καταληγει να ειναι ακινδυνη, ακομα και γι'αυτους που αγνοουν το ιστορικο γεγονος."

1:32 AM  
Blogger cinemad said...

dust road, μερικές φορές «παίζει» ΑΚΟΜΗ και αυτό!

ikonic, για μύηση στο κόμικ μιλάω. Η περίπτωση του Σούπερμαν είναι ότι πιο απλοϊκό μπορούσα να χρησιμοποιήσω και σχετίζεται με τις συνηθισμένες «λαϊκές» φοβίες που καταδικάζουν στοιχεία της pop κουλτούρας ως κακές επιδράσεις στην πραγματικότητα. Ιστορικά, οι «300» δεν προσπαθούν ν’ αποδείξουν κάτι, ούτε και να «διαστρεβλώσουν». Είναι μεταφορά ΚΟΜΙΚ!

seven, θα κρατήσω τη λέξη «ψύχραιμη». Είναι κάτι που δε χάνω ποτέ...

neutrino, οι κριτικές δεν είναι ποτέ ακίνδυνες. Σχεδόν.

7:39 PM  
Blogger cenacollo said...

Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την άποψη άλλο σινεμά άλλο ιστορία.
Δηλαδη ρε παιδιά έλεος, ο καθένας μπορεί να παραποιεί την ιστορία όπως γουστάρει, μόνο και μόνο για να βγάλει ένα απίστευτα όμορφο κάδρο; ,όπως αναφέρεις φίλε μου cinemad, Μάλλον οι εκάστοτε σκηνοθέτες(300οι,τροία) θα πρέπει να ανοίξουν κάποιο βιβλίο ιστορίας για να πιάσουν το νόημα. Ταπεινή μου άποψη ότι το νόημα στην μάχη των θερμοπυλών ήταν τα @ρχίδι@ του Λεωνίδα και των συμπολεμιστών του και όχι κάποιο σκοτεινό κόμικ...
Αν είναι να πείς μια ιστορία πες την σωστά και αληθινά.. ταπεινή μου άποψη..
Την ταινία δεν την είδα ακόμη αλλα τα παραπάνω μου τα ενέπνευσαν οι διάφορες κριτικές που διάβασα.
Να είστε καλά.

6:35 PM  
Blogger Broutzos said...

Γεια σου Ηλια. Καθαρη ματιά απο τη σωστη οπτικη γωνία, οπως παντα.

Δεν αντεχω αλλο τους ξερολες υπο-κριτικους, που καβάλα στο ψωραλεο αλογο τους κυνηγουν ανεμομυλους και νομιζουν οτι θα σωσουν τον κοσμο απο τους κακους γιγαντες που μονο αυτοι βλεπουν.

It's only a flick!

11:58 AM  
Blogger Unknown said...

Grow up u fools !

ποτέ δε μπορείς να περιγράψεις την ιστορία όπως έγινε εκτός αν την έχεις δει με τα μάτια σου !!!

i totaly agree με το review.

4:03 PM  

Post a Comment

<< Home