Thursday, March 08, 2007

Δείπνο Δολοφόνων [3/5]

Με ισχυρές δόσεις από «Άμλετ» (και ολίγη από «Μάκβεθ») μας έρχεται τούτο το ιδιαίτερο έπος από την Κίνα, που μιλά για πρίγκιπες καταραμένους, δολοπλόκους αυτοκράτορες, γυναίκες με ανεκπλήρωτους έρωτες κι επίλογους που στάζουν αίμα. Ο Ξιάογκανγκ Φενγκ πίσω από την κάμερα αναδεικνύει μια στιλιστική γραφή εξαιρετικής ομορφιάς, αβάσταχτα ναρκισσιστική και τόσο μπαρόκ στην υπερβολή της, που πλανεύει το βλέμμα. Το δραματικό στοιχείο υπερτερεί του θεάματος και της δράσης, αλλά η γνώση στην πλανοθεσία, με κινήσεις της κάμερας που έχουν χορογραφηθεί αψηφώντας τη λογική, σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς το δισταγμό του δημιουργού ως προς την αφήγηση μιας ιστορίας που θα μπορούσε ν’ αγγίξει βαθύτερα το θεατή. Με λίγα λόγια, η «παραμύθα» που σ’ έκανε ν’ αναστενάζεις στο «Τίγρης και Δράκος» δεν κατοικεί εδώ, το συναίσθημα θεατρινίζει με ψυχρότητα, αλλά... στις ξυλιές το έργο κάνει κάτι πιρουέτες άξιες χειροκροτήματος! Λάθος του κάστινγκ η Ζανγκ Ζιγί, που αποδεικνύεται λίγη (ως κοψιά και ηλικία) στο ρόλο της δαιμόνιας βασίλισσας.

Ye Yan [2006] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home