Κακή Εκπαίδευση [2/5]

Όχι τόσο στην ψυχανάλυση, αλλά με παρόμοιες ανησυχίες επιστρέφει και ο Πέντρο Αλμοντόβαρ, με την «Κακή Εκπαίδευση». Εδώ έχουμε να κάνουμε με το ακριβώς αντίστροφο του Σπίλμπεργκ. Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε με κινηματογραφικό ταλέντο (τα πρώτα του φιλμ μόνο με εκείνα του Τζον Γουότερς μπορούν να συγκριθούν!), αλλά το πολέμησε. Και πήρε την ανιούσα όχι μονάχα επειδή μάθαινε ταινία την ταινία, αλλά κυρίως επειδή είχε και την πένα. Φιλόδοξος μέχρι αηδίας και δαύτος, διαφέρει σε κάτι που του προσδίδει και μεγαλύτερο θράσος: δεν φοβάται. Και γι’ αυτό τα κάνει περισσότερο μαντάρα! Έχοντας ήδη αγγίξει την κορύφωσή του, ο Αλμοντόβαρ δεν έχει παρά να πειραματίζεται με πιο τολμηρά εγχειρήματα, περιπλέκοντας την αφήγησή του τόσο πολύ σε βαθμό να χρειάζεσαι οδηγίες χρήσης για να ακολουθήσεις τη δράση! Μέσα από πολλαπλά flashback, ξαναζεί περασμένα μεγαλεία της φρανκικής περιόδου, επιχειρεί να ξορκίσει δαίμονες χριστιανικής πίστης και ρασοφόρων παιδόφιλων, αναζητά ακόμη την σεξουαλική του ταυτότητα και καταλήγει σε σινεφιλικά παιχνιδίσματα. Η μαύρη αλήθεια είναι πως τούτο το φιλμ μοιάζει με remake του «Νόμου του Πόθου» (1987), αλλά περισσότερο αρτίστικο στη δομή, αφού τώρα ακόμη και ο σκηνοθέτης Αλμοντόβαρ δεν παίζεται ως auteur. Είναι, όμως, λίγο άδικο, να αποτολμάς την υπέρβαση με γεύση παλιά και γνώριμη. Φυσικά, δε μιλάμε περί αποτυχίας. Απλά, ετοιμαστείτε να δείτε καρτ-ποσταλικά αποσπάσματα από αναμνήσεις του Πέντρο, αναψηλαφήσεις δικών του ταινιών και μαρτυρίες δανεικών στοιχείων που φανερώνουν την αγάπη του στο σινεμά. Αυτό το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο στοιχείο στην ταινία, ταυτόχρονα όμως και κάτι που θα αφήσει αδιάφορο τον μη μυημένο θεατή. Γιατί πρέπει να έχεις δει το «Νόμο» για να συνειδητοποιήσεις από που προήλθε η έμπνευση της σεκάνς με την τραβεστί Μάουρα και τον παπά, όταν στην οθόνη ενός παλιού σινεμά δεις τη σκηνή με τη Μοντιέλ από το «Esa Μujer». Ή πρέπει να αναγνωρίζεις τους κώδικες του νουάρ για να πιάσεις τα πολλαπλά υπονοούμενα - απόλαυση από το «Double Ιndemnity». Αν αγνοείς αυτού του τύπου τα παραδείγματα, δε μένει παρά μια βιρτουοζιτέ αφήγησης που κοπιάζει να δικαιολογήσει την επανάληψη στο σενάριο και μια στρατευμένα gay οπτική που αυτή τη φορά έχει μάλλον ξεφύγει. Φαντάσου να το λες αυτό για ταινία του Αλμοντόβαρ!

La Mala Εducación [2004] / για την Athens Voice