Miami Vice [1/5]

Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από το τηλεοπτικό «Miami Vice», το οποίο σάρωνε γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, επιβάλλοντας περισσότερο μόδα παρά καλλιτεχνικές αρετές. Ναι, ήταν τόσο χαριτωμένο να βλέπεις μπάτσους να φοράνε Armani και ροζ μπλουζάκια... Ο Μάικλ Μαν ήταν τότε executive producer της σειράς και, φυσικά, εκμεταλλεύτηκε για μερικά χρόνια την επιτυχία της μέχρι να ορθοποδήσει και ως σκηνοθέτης. Σ’ αυτό τον τομέα, ο Μαν απέκτησε τη φήμη ενός δημιουργού που μιλά κατευθείαν στην καρδιά του θεατή για θέματα ανδρικής τιμής, με έναν σεβασμό και κώδικες που παραπέμπουν στη «θρησκεία» ενός άλλου, παλαιότερου φιλμικού είδους: του γουέστερν. Κατά κάποιο τρόπο, το σινεμά του Μαν είναι ένα είδος από μόνο του και, προφανέστατα, λατρεύεται από άρρενες θεατές που θα ταυτιστούν με τον cool ναρκισσισμό του, το στυλιζάρισμα της «γαμάω» υπεροχής του και κάποιους ελεγειακούς τόνους οι οποίοι «ντύνουν» τα φινάλε του τόσο αξιοζήλευτα ώστε ακόμη κι αν οι βασικοί ήρωες πεθαίνουν, εσύ, από την άλλη πλευρά της οθόνης, να επιθυμείς ένα παρόμοιο τέλος! Σε φόντο νυχτερινό, με μουσική Moby κατά προτίμηση... Κάπου εδώ θα σε προσγειώσω. Ωραία όλα αυτά, αλλά τι γίνεται όταν από κάτω δεν υπάρχει σενάριο; Θα σου μαρτυρήσω διακριτικά την απάντηση: δες τον τίτλο της άνωθεν ταινίας...

Αρχικά, το «Miami Vice» ξεκινά σαν ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που μπορεί και να διανύει τον τρίτο κύκλο της, αλλά εσύ δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Κοινώς, αισθάνεσαι πως έχεις χάσει επεισόδια! Ναι, οι ντετέκτιβ Κρόκετ και Ταμπς είναι πάλι εδώ, όμως, τι συμβαίνει γύρω τους είναι... άλλου παπά Ευαγγέλιο. Η ιστορία περιληπτικά μπορεί να βγάζει άκρη (η εξάρθρωση ενός καρτέλ ναρκωτικών που κάνει εισαγωγές από Μαλαισία και Κολομβία με σταθμό τη Φλόριντα, προτού καταλήξει στη μεγάλη αγορά της Νέας Υόρκης), αλλά όταν το σενάριο επιχειρεί να μπει σε λεπτομέρειες εσύ νοιώθεις την ανάγκη να σου φέρουν «μεταφραστή» από το FBI. Οι πληροφορίες που σου δίνει ο Μαν είναι σχεδόν άχρηστες. Ακατανόητες. Και, τελικά, βαρετές. Το ίδιο συμβαίνει και με τη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Απουσία ψυχισμού, βάθους ή μιας κάποιας στοιχειώδους «ανθρωπιάς». Με την έννοια πως οι βασικοί χαρακτήρες του φιλμ είναι απόλυτα χάρτινοι. Όλα αυτά μαζί συντελούν στο να απαγορεύεται η ταύτιση κι εσύ να περιμένεις 134 λεπτά για να τελειώσει αυτή η απογοήτευση.

Πέρα από τις σεναριακές αδυναμίες (sic τρόπος για να καλυφθεί το ανύπαρκτο...), υπάρχουν και στοιχειώδη προβλήματα στο αλά Μαν στιλ εικονογράφησης. Γυρισμένο κυρίως με ψηφιακές κάμερες που τρέχουν με αστάθεια «ρεαλιστικού», το «Miami Vice» αντιγράφει τις ρεπορταζιακές, τηλεοπτικές λήψεις πάνω σε λάθος καμβά. Είναι σα να δώσανε στον Τρίερ να σκηνοθετήσει το «COPS», μια σειρά αρκετά απεχθή και αμφιλεγόμενη, η οποία παρακολουθεί τη δράση αστυνομικών εν ώρα υπηρεσίας. Στο βωμό αυτού του «αληθινού», ο Μαν επιχειρεί να κάνει μια αισθητική υπέρβαση, μεταφέροντας αυτές τις σχεδόν στερεότυπες, πια, εικόνες στις widescreen διαστάσεις μιας κινηματογραφικής ταινίας, προσθέτοντας αδέξια τα δικά του «καλλωπιστικά» μέσα. Και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά λυπηρό. Πως αλλιώς να σας το πω; Δεν κάνουν τέχνη πάνω στο είδος της αστυνομικής περιπέτειας δράσης! Πόσο μάλλον όταν το σενάριο γράφτηκε νύχτα... Μαζί και το κάστινγκ, με εξαίρεση τη Γκονγκ Λι, η οποία επιβιώνει με ένα σκληρό αν και σαστισμένο βλέμμα. Πιθανότατα γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτε από όσα συμβαίνουν γύρω της! Με αυτό μπορείς να ταυτιστείς άφοβα...

Miami Vice [2006] / για την Athens Voice