Thursday, September 14, 2006

Αυτοκίνητα [3/5]

Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει την ομάδα της Pixar για την ποιότητα της δουλειάς της στο ψηφιακό κινούμενο σχέδιο. Στα «Αυτοκίνητα» υπάρχουν σεκάνς που εξαπατούν το βλέμμα με αφάνταστα ρεαλιστική μαεστρία. Αν, όμως, ρωτήσεις κι ένα μικρό παιδί, θα καταλάβεις πως το μυστικό της επιτυχίας σε αυτές τις ταινίες είναι ένα: οι βασικοί πρωταγωνιστές πρέπει να είναι ζώα! Κι από τούτη την παραγωγή του Τζον Λάσιτερ, η απουσία των τετράποδων χαρακτήρων είναι σημαντική και αισθητή... Το εύρημα είναι ευφάνταστο και καλοδουλεμένο, σε κερδίζει όλο και περισσότερο σταδιακά και, στο φινάλε, τη δουλειά του την κάνει με το να σου περάσει το καλοκάγαθο μήνυμά του. Αλλά στην ταύτιση χωλαίνει το πράμα. Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με αυτοκίνητα. Ένα τέτοιο αγωνιστικό χάνει το δρόμο του για την Καλιφόρνια και πιθανά και το κύπελλο, αλλά παίρνει πιο ουσιαστικά μαθήματα ζωής από τα τετράτροχα που συντηρούν μια μαραζωμένη πόλη, χαμένη κάπου στην παλιά Route 66. Μοιραίως, το θέαμα είναι πιο αγορίστικο, αν και «μιλά» σε διάφορες ηλικίες χωρίς να γίνεται βλακωδώς αθώο, με μια νοσταλγία για την Αμερική του ’50 που γίνεται απίστευτα συγκινητική στη σκηνή όπου η πόλη ανάβει ξανά τα neon φώτα της τη νύχτα. Αν ζητούσα από την τετράχρονη ανιψιά μου να κλείσει την κριτική, στοιχηματίζω πως θα έλεγε: «Σαν εκείνο με τα ψαράκια δεν είναι...»

Cars [2006] / για την Athens Voice

4 Comments:

Blogger cheaptalk said...

Δε διαφωνώ, και η Pixar το γυρνάει σε ποντίκια (suprise!) με τον Ρατατούη (ή όπως τον λεν). Που έχει και στα συν τον Brad Bird των Incredibles.

Αλλά είναι μες στις 3 εμπορικότερες ταινίες της χρονιάς παγκόσμια, πήρε πολύ καλές κριτικές παντού, έφερε και κάτι νέο στο (στάσιμο τελευταία) χώρο, και θεωρείται.. αποτυχία. Μήπως έχουμε πολύ μεγάλες απαιτήσεις? :P

7:06 PM  
Blogger cinemad said...

Τα ψαράκια φταίνε...

10:14 AM  
Blogger dark tyler said...

Εγώ το καταδιασκέδασα. Μόνο εκείνη η σεκάνς που μας κούναγε τη μαγκούρα και μας έλεγε πόσο καλά ήταν τα παλιά χρόνια με ξενέρωσε, αλλά το υπόλοιπο φιλμ το λάτρεψα. H Pixar θα μπορούσε να με κάνει να νοιαστώ και για τον παράνομο έρωτα μιας κάλτσας με το κορδόνι του παπουτσιού της. Nemo δεν είναι το Cars, αλλά έχει ψυχή!

6:17 PM  
Blogger cinemad said...

Του ηλικιωμένου reviewer (sic) του άρεσε η «μαγκούρα».

3:07 PM  

Post a Comment

<< Home