Thursday, September 14, 2006

Ημέρες Σεπτεμβρίου [3/5]

Δύο γυναίκες συναντιούνται μετά από χρόνια σ’ ένα αγροτόσπιτο στη Γαλλία. Το κλίμα δεν είναι φιλικό. Έχουν και οι δύο όπλα. Η Ιρέν ζητά από την Ορλάντο, τη νεαρότερη, να την ακολουθήσει. Ο πατέρας της επιθυμεί να βρεθούν, ξανά. Έχει να συμβεί δέκα χρόνια. Η Ορλάντο πιέζεται. Και δέχεται. Σ’ ένα άθλιο δωματιάκι ενός παριζιάνικου μοτέλ, αντί του πατέρα, την πόρτα χτυπά ο Ντέιβιντ, θετός του γιος από άλλο γάμο. Και οι τρεις ξαφνιάζονται. Ένας επαγγελματίας εκτελεστής τους παρακολουθεί. Μυστηριώδεις Άραβες εμφανίζονται στο διαμέρισμα της Ιρέν και ζητούν πληροφορίες για να εντοπίσουν κι αυτοί τον Έλιοτ, το άφαντο πρόσωπο - κλειδί στις ζωές όλων. Ένα ταξίδι ως τη Βενετία υποτίθεται πως θα δώσει τις απαντήσεις. Είναι αρχές Σεπτέμβρη. Θα μπορούσε να μην έχει σημασία. Αλλά, ο Έλιοτ είναι πληροφοριοδότης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Και βρισκόμαστε στο 2001. Λίγες μέρες πριν...

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αργεντινού σεναριογράφου Σαντιάγκο Αμιγκορένα ρισκάρει μονίμως με την αποτυχία, κουβαλώντας τη ρετσινιά μιας διεθνούς παραγωγής με ετερόκλητα στοιχεία στην πλοκή, πολιτικά ρίσκα σε υπόνοιες, τουριστικό κουλέρ λοκάλ και τέσσερις γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και αραβικά) στους διαλόγους. Η τελική εικόνα που σου αφήνει εγκαταλείποντάς το δεν είναι τόσο κακή, αν και... θολή. Εν μέρει αυτό δικαιολογείται από το «αλληγορικής» σημασίας εύρημα που τονίζεται με ένα εξαιρετικό μονοπλάνο στο φινάλε: η Ιρέν έχει μυωπία! Χωρίς τα γυαλιά της, ζει σ’ έναν κόσμο out of focus, που δε μπορεί να εστιάσει στο έξω και μάλλον και στο μέσα.

Το ταξίδι των τριών βασικών χαρακτήρων προς την αυτογνωσία, η αναζήτηση της ταυτότητάς τους και των ευθυνών για το μέλλον περισσότερο παρά η περιέργεια του να συναντήσουν τον Έλιοτ τους οδηγεί σε μια σειρά από συζητήσεις, απλές, δίχως ιδιαίτερο στόμφο, όπου το πολιτικό σχόλιο είναι σαφώς έντονο. Σε αυτά τα σημεία το φιλμ τα καταφέρνει μια χαρά. Εκεί που το παιχνίδι δεν κερδίζεται είναι στην υποπλοκή που θέλει τις μυστικές υπηρεσίες ενήμερες για το επερχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, μαζί με οικονομικής φύσης συνεννοήσεις για επενδύσεις αραβικών κεφαλαίων και μεταφορές χρημάτων, «σενάρια» που θέλουν να παρουσιάζονται ως αληθοφανή αλλά δεν πείθουν κανέναν. Επιπλέον, ο ρόλος καρτούν του εκτελεστή Τζον Τορτούρο, με τις ποιητικές απαγγελίες και τα ψυχαναλυτικά σύνδρομα, δε βοηθά δραματουργικά. Το επίπεδο στις ερμηνείες, η φωτογραφία του Κριστόφ Μποκαρνέ (ειδικά στις νυχτερινές λήψεις) και το χαμηλών τόνων στυλιζάρισμα που επιχειρεί ενίοτε ο Αμιγκορένα, όμως, προσπερνούν πολλά από τα εμπόδια της πολιτικής «καταγγελίας» η οποία σέρνεται πίσω από τους χαρακτήρες.

Παραδόξως, μέσα από την απόλυτη θολούρα μιας κάμερας που περιστρέφεται γύρω από την Ιρέν κι ένα ζουμάρισμα που εστιάζει σε μια συσκευή τηλεοράσεως, το βασικό μήνυμα των «Ημερών» αυτών βρίσκει την απάντησή του: μερικές φορές χρειάζεται να τοποθετούμε και το γύρω από εμάς σύμπαν σ’ αυτό που λέμε δική μας ζωή, να σμίγουμε τα βλέφαρα και να προσπαθούμε να εντοπίζουμε προβλήματα που μπορεί να ξεπερνούν το εγωιστικό μέσα μας - όσο χαμένο κι αν είναι αυτό...

Quelques Jours en Septembre [2006] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home