Ο Καβγατζής [4/5]

Στην εποχή του είχε σκάσει σα βόμβα κανονικά. Και λες και το ήξερε πως θα’ ναι η τελευταία του ταινία αυτή, γι’ αυτό και την έκανε όσο πιο προκλητική μπορούσε. Από το 1982 και καθόλου δεν του φαίνονται τα χρόνια του «Καβγατζή», της αποθεωτικής αισθητικά μεταφοράς του βιβλίου του Ζαν Ζενέ από τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Όχι απλό στην ανάγνωση, εμπλουτισμένο από αρχαιοελληνικά τσιτάτα και στίχους του Όσκαρ Γουάιλντ, το φιλμ εξυμνεί το έγκλημα ως την ανώτερη έκφραση του εγώ ενάντια στην ηθική και την ανθρώπινη ύπαρξη, δίπλα στην ερωτικότερη φετιχοποίηση της αρρενωπότητας, με πανσεξουαλικούς αποδέκτες. Η υπερβολή των εικόνων, μέσα σε πελώρια σκηνικά όπου η λάθος προοπτική εξυπηρετεί τη θεατρικότητα στη σκηνοθεσία, οι αποστασιοποιημένες ερμηνείες σε ασυμφωνία με τον μπανάλ μελοδραματισμό και η μπαρόκ καλλιτεχνική διεύθυνση ακόμη σε κάνουν να παραμιλάς για την όλη σύλληψη. Αντισυμβατικό, ερεθιστικό, ακραίο και με σεβασμό στη γλώσσα του Ζενέ, έρχεται σε επανέκδοση με νέες κόπιες. Ανακαλύψτε το ή ξαναδείτε το. Ακόμη κι αν χρειαστεί να το μισήσετε, είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Querelle [1982] / για την Athens Voice