Thursday, October 19, 2006

Φώτα στο Σούρουπο [1/5]

Κακό πράμα η μανιέρα. Πόσο μάλλον όταν το σινεμά σου είναι ένα επαναλαμβανόμενα στείρο δημιούργημα που πάει να σου πουλήσει εναλλακτικό φορμαλιστικό «αναρχισμό». Αλλά, πόσες φορές; Θα ήλπιζα να ήταν η τελευταία απατεωνιά του Φιλανδού Άκι Καουρισμάκι, όμως, έχει ακόμη κάποια πέραση το στιλ του κυρίου, οι ταινίες του αγοράζονται πριν καν ολοκληρωθούν, οπότε... το ήπια κι αυτό το φαρμάκι μιζέριας κι απονιάς στο δύσκολο ντουνιά του Ελσίνκι. Μοναχικός σεκιουριτάς γνωρίζει μοιραίο θηλυκό, της ζητά το χέρι, εκείνη κάνει πως «του κάθεται» μα ο αληθινός σκοπός της είναι να τον χρησιμοποιήσει για να ολοκληρώσει το παράνομο ταίρι της τα σχέδια μιας ληστείας που θα ενοχοποιήσει τον δικό μας το φουκαρά και... Βασιλάκη Καΐλα γύρνα πίσω, το καλλιτεχνικό σινεμά σε έχει ανάγκη! Δεν είναι μονάχα η αφόρητα πληκτική αίσθηση της επανάληψης που μ’ έκανε να θέλω να τραπώ σε φυγή. Είναι ο χαρακτήρας του Κόινιστεν, ότι πιο παθητικό και άκυρο έχω δει σε κεντρικό ήρωα εδώ και δεκαετίες, που βοήθησε στο να γίνει το κάθισμα... αναμμένα κάρβουνα μέχρι να περάσουν 78 (τόσο μεγάλη έμπνευση για μεγάλου μήκους είχε ο «δημιουργός») λεπτά πίκρας. Πρέπει να έχεις σιδερένια αντοχή και άλλη τόση καλή θέληση για να αναγνωρίσεις κάποιους θρησκευτικούς συμβολισμούς στο «Φώτα στο Σούρουπο». Και καλά να την έχεις εσύ, γιατί κάποτε σου άρεσε ο Καουρισμάκι. Εγώ, όμως, θα σε ρωτήσω ειλικρινά: όταν τρως τη μεγαλύτερη σφαλιάρα (εντός και εκτός αιθούσης), γυρνάς και το άλλο μάγουλο;

Laitakaupungin Valot [2006] / για την Athens Voice

0 Comments:

Post a Comment

<< Home